ความตระหนักและความเข้าใจในเรื่องสิทธิผู้ป่วยของผู้ป่วยนอก: กรณีศึกษาโรงพยาบาล Khmer Soviet Friendship ในกรุงพนมเปญ ประเทศกัมพูชา

บทคัดย่อ

วัตถุประสงค์: 1) เพื่อให้ทราบถึงสัดส่วนของผู้ป่วยชาวกัมพูชาที่ทราบถึงการมีอยู่ของประกาศสิทธิผู้ป่วย และที่มีความรู้เกี่ยวกับเนื้อหาในประกาศสิทธิผู้ป่วยและการรับรู้ถึงความรับผิดชอบของผู้ป่วยและ 2) เพื่อเปรียบเทียบความแตกต่างของการทราบถึงการมีอยู่ของประกาศสิทธิของผู้ป่วยในตัวอย่างที่อยู่ในกลุ่มทางสังคมและประชากรที่แตกต่างกัน วิธีการ: กลุ่มตัวอย่างคือผู้ป่วยนอกที่ได้รับการสุ่มเลือก 250 คนจากผู้ที่มารับบริการจากโรงพยาบาลมิตรภาพเขมรโซเวียต ในกรุงพนมเปญ ประเทศกัมพูชา การรวบรวมข้อมูลใช้การสัมภาษณ์แบบตัวต่อตัวโดยใช้แบบสอบถามที่มีโครงสร้างในระหว่างเดือนตุลาคมถึงธันวาคม 2562 ผลการวิจัย: สัดส่วนของตัวอย่างที่ทราบถึงการมีอยู่ของประกาศสิทธิของผู้ป่วยคือ ร้อยละ 31.6 (95% CI: 25.9, 37.8) ในกลุ่มที่ทราบ ร้อยละ 62.0 (95% CI: 50.4, 72.7) มีความรู้ระดับสูงเกี่ยวกับเนื้อหาของประกาศสิทธิผู้ป่วย (มีคะแนนความรู้> 8 จาก 10 คะแนนเต็ม) และร้อยละ 84.8 (95% CI: 75.0, 91.9) รับรู้เกี่ยวกับความรับผิดชอบของผู้ป่วยสอดคล้องอย่างมากกับสิ่งที่กำหนดในประกาศสิทธิผู้ป่วย(มีคะแนนการรับรู้ > 10 จาก 12 คะแนนเต็ม)  ในกลุ่มที่ไม่ทราบถึงการมีอยู่ของสิทธิของผู้ป่วย ร้อยละ 62.6 (95% CI: 54.9, 69.8) มีการรับรู้ถึงความรับผิดชอบของผู้ป่วยสอดคล้องอย่างมากกับสิ่งที่กำหนดในประกาศสิทธิผู้ป่วย การศึกษาไม่พบความแตกต่างในการทราบถึงการมีอยู่ของประกาศสิทธิของผู้ป่วยในกลุ่มเพศหรือจำนวนการเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล อย่างไรก็ตาม ผู้ที่อยู่ในกลุ่มอายุน้อยกว่า ระดับการศึกษาที่สูงกว่า และกลุ่มอาชีพที่ไม่ใช้แรงงาน มีแนวโน้มจะทราบถึงการมีอยู่ของประกาศสิทธิผู้ป่วยมากกว่ากลุ่มอายุที่สูงกว่า ระดับการศึกษาที่ต่ำกว่า และกลุ่มมีอาชีพที่ใช้แรงงาน สรุป: นโยบายส่งเสริมสิทธิผู้ป่วยได้ดำเนินการมานานกว่า 10 ปีแล้ว อย่างไรก็ตามสัดส่วนของผู้ป่วยชาวกัมพูชาที่ตระหนักถึงการมีอยู่และมีความรู้เกี่ยวกับสิทธิของผู้ป่วยในประเทศของตนเองยังอยู่ในระดับต่ำ การวิจัยเพื่อค้นหากลยุทธ์ในการส่งเสริมและสร้างความรู้ในเนื้อหาของประกาศสิทธิของผู้ป่วยชาวกัมพูชาในกลุ่มผู้สูงอายุ กลุ่มที่มีระดับการศึกษาน้อย และกลุ่มผู้ใช้แรงงานควรได้รับการศึกษาต่อไป