บทบาทของเภสัชกรปฐมภูมิในภาครัฐ: การศึกษาเชิงคุณภาพในประเทศไทย

บทคัดย่อ

วัตถุประสงค์: เพื่อค้นนิยามและอธิบายบทบาทของเภสัชกรที่จำเป็นในการบรรลุพันธกิจของบริการปฐมภูมิในประเทศไทย วิธีการ: การศึกษาใช้วิธีการเชิงคุณภาพแบบปรากฏการณ์วิทยา ผู้ให้ข้อมูล 18 คนได้รับการคัดเลือกโดยการเลือกแบบเจาะจงประกอบด้วยผู้ประกอบวิชาชีพเภสัชกรรม 12 คน ผู้ประกอบวิชาชีพด้านสุขภาพ 3 คน และผู้นำในวิชาชีพสุขภาพ  3 คน ผู้ให้ข้อมูลได้รับการสัมภาษณ์ตามแนวคำถามแบบกึ่งโครงสร้างและคำถามปลายเปิด เทปบันทึกเสียงสัมภาษณ์ถูกถอดและวิเคราะห์โดยการวิเคราะห์ประเด็น การสังเกตการณ์แบบไม่มีส่วนร่วมถูกใช้ในการเก็บข้อมูลด้วยหากผู้เข้าร่วมการวิจัยอนุญาต การเก็บรวบรวมข้อมูลสิ้นสุดลงเมื่อแนวคิดที่พบมีความอิ่มตัวและไม่มีข้อมูลใหม่ปรากฏขึ้น การตรวจสอบสามเส้าในส่วนของข้อมูลสำคัญทำโดยเก็บข้อมูลจากสามแหล่งข้อมูลเพื่อให้มั่นใจถึงความน่าเชื่อถือของการศึกษา ผลการศึกษา: ผลการวิจัยชี้ให้เห็นถึง สถานการณ์ใน 3 ประเด็นเกี่ยวกับการพัฒนาบทบาทของเภสัชกรในประเทศไทยในเรื่องบริการปฐมภูมิ  ได้แก่ 1) เภสัชกรปฐมภูมิท่ามกลางการพัฒนาแนวคิด 2) บทบาทของเภสัชกรที่มีอยู่ในสถานบริการปฐมภูมิ และ 3) โอกาสในอนาคตของเภสัชกรปฐมภูมิ แนวคิดเภสัชกรปฐมภูมิมีลักษณะเป็นพลวัตรและขึ้นอยู่กับบริบท-ยากที่จะกำหนดขอบเขตอย่างชัดเจนถึงงานที่เภสัชกรมีบทบาทในบริการปฐมภูมิ บทบาทที่มีอยู่แบ่งเป็น 4 กลุ่ม; 1) ผู้ประกอบวิชาชีพในการรักษา 2) ผู้จัดการโรค 3) ผู้เพิ่มขีดความสามารถด้านสุขภาพแก่ชุมชน และ 4) ผู้ดูแลโลจิสติกส์ของยาในชุมชน บทบาทของเภสัชกรในอนาคตคาดว่าจะเป็นไปในเชิงรุกและมีความสามารถในการทำงานแบบบูรณาการเพื่อขับเคลื่อนการเปลี่ยนแปลงด้านสุขภาพและมีบทบาททั้งในด้านวิชาชีพและผู้ประสานงานด้านสุขภาพ ในประการสุดท้าย แนวคิดเรื่องบทบาทของ "เภสัชกรครอบครัว" ซึ่งเป็นแนวทางการดูแลผู้ป่วยปรากฏขึ้นจากการศึกษาครั้งนี้ สรุป: บทบาทของเภสัชกรในการดูแลผู้ป่วยแบบปฐมภูมิถูกระบุอย่างชัดเจนในการศึกษาครั้งนี้ แนวคิดเรื่องบทบาทเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการดำเนินการในขั้นตอนต่อไปเพื่อให้ผู้มีส่วนได้เสียเข้ามามีส่วนร่วมเพื่อเติมเต็มการพัฒนาสมรรถนะของระบบบริการปฐมภูมิของประเทศ ผลการศึกษานี้เป็นหลักฐานสำคัญที่สนับสนุนเภสัชกรปฐมภูมิให้มีบทบาทและได้รับการยอมรับอย่างเป็นทางการในระบบสาธารณสุขทั่วประเทศ