Effects of The Four Good of Fall Prevention Program for Pre-Fall Aging, Thonburi District, Bangkok
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
Falls of the aging is essential issue of the public health because it is the cause of unintentional injury deaths worldwide. This quasi-experimental research study aimed to effects of the Four Good (4Good) of fall prevention program for pre-fall aging, Thonburi District, Bangkok. The population and sample used in the study were 60 pre-fall aging people aged between 60-69 years, who were divided into two groups: 30 were assigned to the experimental group that exposed to the program and 30 were control group, the experimental group shall receive 4Good program for 5 weeks through 4 activities: Good knowledge, Good Eating, Good Environment, and Good Practice. The study tools were questionnaire and observation form. Descriptive statistics and independent t–test and paired t-test at the 0.05 statistical significance level were use in the data analysis.
The results revealed that, after participating in the 4Good, the experimental group has perception about falling prevention, efficacy expectations, outcome expectations, and falling prevention behaviors more than before the test and control group economically significant at the 0.05 level. The risk of falling after the experiment both inside and outside of residential homes was reduced, by repairing or replacing the defected or damaged household items, increasing lighting sufficiently, keeping things orderly, making warning signs at the risky area and house structures, such as floors, stairs, and installing grab bars in the bathroom. When considering the changes in the living environment of the elderly that helped prevent falls after the experiment, it was found that the experimental group had more changes than before the experiment and more than the comparison group in every item. This study indicates that 4Good increase self-efficacy and reduced some falls risk factors in aging. Relevant government agencies may use these program to as a guideline for organizing activities to reduce the risk and prevent falling in the aging.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
World Health Organization. Falls [Internet]. Geneva: World Health Organization; [cited 2022 Nov 26]. Available from: https://www.who.int/news-room/fact-sheets/detail/falls
Shankar KN, Li A. Older adult falls in emergency medicine, 2023 update. Clin Geriatr Med. 2023;39(4):503-18.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. ข้อมูลสถิติจำแนกตามโครงการสำมะโน/สำรวจตัวอย่าง [อินเทอร์เน็ต]. [เข้าถึงเมื่อ 20 ม.ค. 2568]. เข้าถึงได้จาก: https://www.nso.go.th/nsoweb/nso/statistical_system
มะอารีฟ มะลี, นูรนฎา เจะสนิ, สุไฮนีย์ กาจิ. ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับความชุกภาวะเสี่ยงล้มและการหกล้มของผู้สูงอายุในเขตธนบุรี กรุงเทพมหานคร. บัณฑิตนิพนธ์จากการวิจัย สาธารณสุขศาสตรบัณฑิต. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา; 2566.
จิราพร เกศพิชญวัฒนา, ภัทรพร คงบุญ. รายงานวิจัยโครงการศึกษานโยบายและการดำเนินงานการป้องกันการหกล้มในผู้สูงอายุในประเทศไทย [อินเทอร์เน็ต]. 2563 [เข้าถึงเมื่อ 17 ม.ค. 2568]. เข้าถึงได้จาก: https://thaitgri.org/?p=39585
ณัฐณิชา ธัญญาดี, ธาตรี โบสิทธิพิเชฎฐ์, ธนกมณ ลีศรี. การใช้ยาหลายขนาน การใช้ยาที่เสี่ยงต่อภาวะหกล้มและภาวะหกล้มในผู้สูงอายุที่เข้ารับบริการระบบบริการปฐมภูมิ จังหวัดพระนครศรีอยุธยา: การศึกษาแบบภาคตัดขวาง. วารสารศูนย์อนามัยที่ 9. 2565;16(1):236-49.
จิราภี สุนทรกุล ณ ชลบุรี. รายการ Rama Square ช่วงนัดกับ Nurse “การหกล้มในผู้สูงอายุ” อันตรายที่เราสามารถป้องกันได้ [อินเทอร์เน็ต]. 17 เม.ย. 2560 [เข้าถึงเมื่อ 17 ม.ค. 2568]. เข้าถึงได้จาก: https://www.rama.mahidol.ac.th/
Zirulnik AW, Liu S. Top 10 things to know about falls in older adults. J Geriatr Emerg Med. 2023;4(2):8.
กระทรวงสาธารณสุข, กรมควบคุมโรค. ข้อมูลจำนวนและอัตราการเสียชีวิตจากการพลัดตกหกล้มในผู้สูงอายุ ICD 10 (W00-W19) ปี พ.ศ. 2561 [อินเทอร์เน็ต]. [เข้าถึงเมื่อ 23 ก.ค. 2567]. เข้าถึงได้จาก: http://www.thaincd.com/2016/news/hot-news-detail.php?id=13659&gid=18
กระทรวงสาธารณสุข, กรมควบคุมโรค. สูงวัยหกล้ม รัฐใช้งบเท่าไหร่ [อินเทอร์เน็ต]. [เข้าถึงเมื่อ 23 ก.ค. 2567]. เข้าถึงได้จาก: https://link.bsru.ac.th/11qj
จุฑาทิพ อาธีรพรรณ, อรรถสิทธิ์ ศรีสุบัติ, ชิตวีร์ เจียมตน, ฉัตรระวี จินดาพล, รมนปวีร์ บุญใหญ่, วรัญญา ทาสมบูรณ์, สุวิภา อุดมพร. ต้นทุน-ประสิทธิผลของโครงการรู้ทัน..กันหักซ้ำในผู้ป่วยกระดูกสะโพกหัก โรงพยาบาลเลิดสิน. วารสารวิจัยระบบสาธารณสุข. 2564;15(3):326-43.
Miake-Lye IM, Hempel S, Ganz DA, Shekelle PG. Inpatient fall prevention programs as a patient safety strategy: a systematic review. Ann Intern Med. 2013;158(5 Pt 2):390-6.
ช่อผกา จั่นประดับ. ผลของโปรแกรมป้องกันการพลัดตกหกล้มของผู้สูงอายุ โดยใช้แบบแผนความเชื่อด้านสุขภาพในพื้นที่รับผิดชอบของโรงพยาบาลบ่อพลอย อำเภอบ่อพลอย จังหวัดกาญจนบุรี. วารสารโรงพยาบาลพหลพลพยุหเสนา. 2567;12(2):14-27.
Bloom S. Human characteristics and school learning. New York: McGraw-Hill; 1976.
Bandura A. Self-efficacy: the exercise of control. New York: W.H. Freeman and Company; 1997.
เสาวภา เด็ดขาด, สุดารัตน์ ทองคง, พยอม ถิ่นอ่วน. ประสิทธิผลของโปรแกรมเสริมสร้างการรับรู้สมรรถนะแห่งตนในการป้องกันการพลัดตกหกล้มของผู้สูงอายุในชุมชน. วารสารวิชาการสุขภาพภาคเหนือ. 2565;9(2):213-30.
ตติยา เพ็งชัย, สุรศักดิ์ เทียบฤทธิ์, สุมัทนา กลางคาร. ผลของโปรแกรมการส่งเสริมความสามารถของตนเองต่อพฤติกรรมการป้องกันการหกล้มของผู้สูงอายุในเขตเทศบาลเมืองศรีสะเกษ จังหวัดศรีสะเกษ. วารสารวิชาการสาธารณสุขชุมชน. 2567;10(1):49-60.
พีรนุตริ์ ศรชัยเลิศสกุล. ผลของโปรแกรมลดความเสี่ยงต่อพฤติกรรมการป้องกันการหกล้มของผู้สูงอายุในชุมชน โรงพยาบาลสุวรรณภูมิ. วารสารวิจัยและพัฒนานวัตกรรมทางสุขภาพ. 2566;4(1):98-110.
