Effects of Handwashing Behavior Promoting Program among Primary School Children
Main Article Content
Abstract
The objective of the quasi-experimental research was to study the effects of handwashing behavior promoting program among primary school children. The samples were grade 1 students of a primary school in Bangkok Metropolis, 25 students each in the experimental and the comparison groups. The experimental group had participated in the handwashing promoting program applying social cognitive theory learning from observation and reinforcement theory. The program composed of 2 learning-activity sets in accordance with the process of learning from observation, 60 minutes per set, and 3 reminding activities through reinforcement, 30 minutes each. The program has lasted for 7 weeks. Data collection was done by using a set of questionnaires and the handwashing behavior observation form. Data analysis was done by using an independent t-test, paired t-test, and z-test.
After the experimentation, it was found that the experimental group had significantly higher levels of knowledge about infectious diseases and handwashing and positive attitudes toward handwashing than before the experimentation and the comparison group (p<0.001). A significantly higher proportion of students who performed appropriate washing hand behavior was found in the experimental group compared to the comparison group (p<0.001). This finding showed that the handwashing promotion program implemented was effective in promoting appropriate handwashing behavior of primary school students. This type of program should be applied with other groups of primary school students of similar contexts to promote appropriate handwashing behavior among primary school students for better hygiene.
Article Details
References
กรมอนามัย กระทรวงสาธารณสุข. การล้างมือ 7 ขั้นตอน [อินเทอร์เน็ต]. 2560 [เข้าถึงเมื่อ 29มีนาคม2560]. เข้าถึงได้จากhttps://www.foodsan.anamai.moph.go.th.
กลุ่มงานระบาดวิทยา กองควบคุมโรคติดต่อ สำนักอนามัย กรุงเทพฯ.สถานการณ์โรคที่เฝ้าระวังทางระบาดวิทยา [อินเทอร์เนต].2560 [เข้าถึงเมื่อ 27 มีนาคม 2560] .เข้าถึงได้จจาก https://www.bangkok.go. th/health.
กรมควบคุมโรค กระทรวงสาธารณสุข. แนวทางการป้องกันและควบคุมโรคติดต่อในศูนย์เด็กเล็ก [อินเทอร์เนต]. 2554 [เข้าถึงเมื่อ 28 มีนาคม2560]. เข้าถึงได้จาก http://www.ddc.moph.go.th.
ธนดล ธนัยนพรัตน์. ปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับพฤติกรรมการล้างมือในเด็กนักเรียนต่างด้าว อำเภอ แม่สอด จังหวัดตาก [การศึกษาค้นคว้าแบบอิสระ ปริญญาสาธารณสุขศาสตรมหาบัณฑิต].เชียงใหม่:มหาวิทยาลัยเชียงใหม่; 2557.
พรทิพย์ เทพบางจาก .ผลของการให้ข้อมูลผ่านหนังสือการ์ตูนต่อความรู้ในการป้องกันการติดเชื้อของเด็กวัยเรียน[วิทยานิพนธ์ปริญญาพยาบาลศาสตรมหาบัณฑิต]. เชียงใหม่:มหาวิทยาลัยเชียงใหม่; 2551.
6. กาญจนา บุหงอ, กันตวรรณ มีสมสาร, ประพนธ์ เจียรกูล. ผลของการเสริมแรงด้วยเบี้ยอรรถกรที่มีต่อความมีวินัยในตนเองของเด็ก ปฐมวัยในโรงเรียนสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาสุราษฎร์ธานีเขต 2. วารสารมหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช 2557; 7(12) ;15-28.
Bandura A. Social Foundations of Though and action: A Social Cognitive theory. Englewood Cliffs: Prentice-Hall;1986.
Fleiss JL.Statistical method for rate and proportion. 2nd ed.New York: John Willey&Sons;1981.
ณภัทร ไวปุรินทะ. ผลของการส่งเสริมการเรียนรู้เกี่ยวกับการป้องกันการติดเชื้อจากการสัมผัสต่อความรู้และการล้างมือ ของเด็กวัยก่อนเรียน [วิทยานิพนธ์ปริญญาพยาบาลศาสตรมหาบัณฑิต].เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ; 2552.
กรมสนับสนุนบริการสุขภาพ กระทรวงสาธารณสุข.วิธีการลดการแพร่กระจายเชื้อโรค [อินเทอร์เนต]. 2560[เข้าถึงเมื่อ 28 มีนาคม2560]. เข้าถึงได้จาก https://hss.moph.go.th/index2.php.
สมชาย วรกิจเกษมสกุล.ระเบียบวิธีการวิจัยทางพฤติกรรมศาสตร์และสังคมศาสตร์. อุดรธานี: มหาวิทยาลัยราชภัฎอุดรธานี; 2554.
สายวรุณ สุกก่่า, เอกสิริ แก่นศักดิ์ศิริ,อุทุมพร โดมทอง .สหสัมพันธ์ภายในชั้น (Intraclass correlation).ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น; 2560
สุปรียา ตันสกุล .ทฤษฎีและโมเดลการประยุกต์ใช้งานสุขศึกษาและพฤติกรรมศาสตร์ (ฉบับปรับปรุงพิมพ์ครั้งที่2 ). กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์ ยุทธรินทร์การพิมพ์ ; 2548
ศศิธร สังข์อู๋. ผลของการใช้เทคนิคตัวแบบ การชี้แนะและการเสริมแรงทางบวกที่มีต่อพฤติกรรมความร่วมมือของเด็กออทิสติกก่อนวัยเรียน[วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต].กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ประสานมิตร ; 2548.
ฐานิตา ฦาชา. ผลของการใช้เบี้ยอรรถกรควบคู่การเสริมแรงทางสังคมที่มีต่อพฤติกรรมการรับประทานผักและผลไม้ของเด็กปฐมวัย [วิทยานิพนธ์การศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาจิตวิทยาการศึกษาและการให้คำปรึกษา] .ขอนแก่น:มหาวิทยาลัยขอนแก่น; 2553.
นิสารัตน์ ชาธงชัย. โปรแกรมพัฒนาพฤติกรรมการตั้งใจเรียนโดยใช้ตัวแบบและการเสริมแรงในเด็กนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 [วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาจิตวิทยา].กรุงเทพมหานคร:จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย; 2554.