ความชุกและปัจจัยทำนายการเกิดเหตุการณ์ไม่พึงประสงค์จาก การใช้ยาฟาวิพิราเวียร์ในผู้ป่วยโรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019

บทคัดย่อ

วัตถุประสงค์: เพื่อศึกษาความชุกและปัจจัยทำนายการเกิดเหตุการณ์ไม่พึงประสงค์จากการใช้ยาฟาวิพิราเวียร์ในการรักษาผู้ป่วยโรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 (โควิด-19) วิธีการ: การศึกษาแบบวิเคราะห์ข้อมูลย้อนหลังครั้งนี้เก็บข้อมูลจากฐานข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์และเวชระเบียนผู้ป่วยในของโรงพยาบาลพุทธชินราช พิษณุโลก ระหว่างวันที่ 1 เมษายน พ.ศ. 2564 ถึง 31 ธันวาคม พ.ศ. 2564 การศึกษาคัดเลือกผู้ป่วยอายุตั้งแต่ 18 ปีขึ้นไปที่เข้ารับการรักษาตัวในโรงพยาบาลด้วยโรคโควิด-19 และได้รับการรักษาด้วยยาฟาวิพิราเวียร์ การศึกษาวิเคราะห์หาความชุกและปัจจัยทำนายการเกิดเหตุการณ์ไม่พึงประสงค์จากการใช้ยาฟาวิพิราเวียร์โดยใช้สถิติเชิงพรรณนาและการถดถอยโลจิสติก ผลการวิจัย: ผู้ป่วยโรคโควิด-19 ที่ได้รับการรักษาด้วยยาฟาวิพิราเวียร์จำนวน 2,231 คนถูกคัดเลือกเข้าสู่การศึกษา มีอายุเฉลี่ย 46.96±17.24 ปี ได้รับการวินิจฉัยโรคโควิด-19 โดยวิธี RT-PCR จำนวน 1,920 คน (ร้อยละ 86.1) และได้รับการรักษาในหอผู้ป่วยวิกฤติ จำนวน 399 คน (ร้อยละ 17.9) เหตุการณ์ไม่พึงประสงค์จากการใช้ยาฟาวิพิราเวียร์พบในผู้ป่วย 171 คน (ร้อยละ 7.7) โดยมีการเพิ่มขึ้นของเอนไซม์ตับมากที่สุดจำนวน 104 คน (ร้อยละ 4.7) เหตุการณ์ไม่พึงประสงค์อื่น ๆ ที่พบ ได้แก่ เวียนศีรษะ ผื่น ระดับกรดยูริกในเลือดสูง และท้องเสีย ปัจจัยทำนายการเกิดเหตุการณ์ไม่พึงประสงค์จากการใช้ยาฟาวิพิราเวียร์ ได้แก่ การใช้ยาสเตียรอยด์ (adjusted OR=1.58, 95%CI=1.10-2.26, P=0.013) และการใช้ยาต้านการแข็งของเลือดชนิดฉีด (adjusted OR=1.98, 95%CI=1.24-3.16, P=0.004) สรุป: เหตุการณ์ไม่พึงประสงค์จากยาฟาวิพิราเวียร์ในการรักษาผู้ป่วยโรคโควิด-19 พบได้ร้อยละ 7.7 โดยเหตุการณ์ไม่พึงประสงค์ที่พบ ได้แก่ การเพิ่มขึ้นของเอนไซม์ตับ เวียนศีรษะ ผื่น ระดับกรดยูริกในเลือดสูง และท้องเสีย ปัจจัยทำนายที่มีความสัมพันธ์ต่อเหตุการณ์ไม่พึงประสงค์ ได้แก่ การได้รับยาสเตียรอยด์และยาต้านการแข็งตัวของเลือดชนิดฉีดร่วมกับยาฟาวิพิราเวียร์