ผลลัพธ์ของการบริบาลทางเภสัชกรรมเชิงรุกแก่ผู้ป่วยวัณโรคประเภท ผู้ป่วยใน ณ โรงพยาบาลระดับทุติยภูมิแห่งหนึ่งในจังหวัดสมุทรสาคร

บทคัดย่อ

วัตถุประสงค์: เพื่อประเมินผลลัพธ์ของการบริบาลทางเภสัชกรรมเชิงรุกแก่ผู้ป่วยวัณโรคในด้านการค้นพบและแก้ไขปัญหาการใช้ยาและในด้านผลลัพธ์ของการรักษาเปรียบเทียบกับการบริบาลทางเภสัชกรรมตามปกติ วิธีการ: การวิจัยกึ่งทดลองครั้งนี้ทำในกลุ่มตัวอย่างซึ่งเป็นผู้ป่วยในที่เพิ่งได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นวัณโรคจำนวน 31 คน โดยแบ่งเป็นกลุ่มศึกษา 15 คนและกลุ่มควบคุม 16 คน ในกลุ่มควบคุม ผู้วิจัยเก็บข้อมูลย้อนหลังจากเวชระเบียนโดยผู้ป่วยได้รับการบริบาลทางเภสัชกรรมแบบปกติ ในกลุ่มศึกษา ทำการศึกษาไปข้างหน้า ผู้ป่วยได้รับการบริบาลทางเภสัชกรรมเชิงรุกโดยการค้นหาและแก้ไขปัญหาการใช้ยาในช่วงที่ผู้ป่วยนอนรักษาตัวในโรงพยาบาล หลังออกจากโรงพยาบาลมีการโทรศัพท์ติดตามผู้ป่วยที่บ้านในวันที่ 3, 7, 14, 21, 28, 35, 42, 49, 56 หรือ 60 และเมื่อผู้ป่วยมาพบแพทย์ตามนัดต่อเนื่องจนสิ้นสุดการรักษาในระยะเข้มข้น การศึกษาวัดผลลัพธ์ของการรักษาที่ 2 เดือนและ 6 เดือน ผลการวิจัย: ในกลุ่มศึกษาค้นพบปัญหาจากการใช้ยามากกว่ากลุ่มควบคุม (P=0.013) สามารถจัดการปัญหาได้ร้อยละ 100.0 และมีความทันเวลาในการแก้ไขปัญหาร้อยละ 84.9 มากกว่ากลุ่มควบคุม (ร้อยละ 84.8, P=0.001 และร้อยละ 30.4, P < 0.05 ตามลำดับ) กลุ่มศึกษามาพบแพทย์ตามนัดหมายมากกว่ากลุ่มควบคุม (ร้อยละ 100.0 และ 81.6 ตามลำดับ, P =0.012) ค่าเฉลี่ยของร้อยละของความร่วมมือในการใช้ยาในกลุ่มศึกษาเท่ากับ 96.46 ± 4.09 กลุ่มศึกษาร้อยละ 66.7 และ 86.7 บรรลุเป้าหมายของการรักษาเมื่อสิ้นสุดการรักษาระยะเข้มข้นและเมื่อสิ้นสุดการรักษา 6 เดือน ตามลำดับ มากกว่ากลุ่มควบคุมที่พบร้อยละ 43.8 (P = 0.285) และ 68.8 (P = 0.394) ตามลำดับ แต่ไม่มีนัยสำคัญทางสถิติ สรุป: การบริบาลทางเภสัชกรรมเชิงรุกให้ผลลัพธ์ที่ดีกว่าการบริบาลทางเภสัชกรรมแบบปกติในด้านการค้นพบและแก้ไขปัญหาจากการใช้ยา และยังมีแนวโน้มที่ผลลัพธ์ของการรักษาจะดีกว่าแม้จะไม่พบความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ การนำการบริบาลทางเภสัชกรรมเชิงรุกไปใช้ดูแลผู้ป่วยวัณโรคจึงน่าจะเกิดประโยชน์ต่อผู้ป่วย