ผลลัพธ์ของการเริ่มให้ยากระตุ้นความดันโลหิตต่อภาวะช็อกเหตุติดเชื้อ

บทคัดย่อ

บทนำ: ภาวะช็อกเหตุติดเชื้อเป็นภาวะที่มีพยาธิสรีรวิทยาซับซ้อน ถึงแม้ปัจจุบันจะมีแนวทางการรักษาที่ดีขึ้น แต่ยังคงมีอัตราการเสียชีวิตสูง การให้ยาปฏิชีวนะและปริมาณสารน้ำที่เหมาะสมสามารถลดอัตราการเสียชีวิตได้ ในขณะที่ระยะเวลาที่เหมาะสมในการให้ยากระตุ้นความดันโลหิตยังไม่แน่ชัด

วัสดุและวิธีการ: เป็นการศึกษาย้อนหลังในผู้ป่วยภาวะช็อกเหตุติดเชื้อที่เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลสิงห์บุรี ตั้งแต่ 30 มิถุนายน 2558 ถึง 30 มิถุนายน 2560 โดยมีวัตถุประสงค์หลักเพื่อเปรียบเทียบอัตราการเสียชีวิตของผู้ป่วยภาวะช็อกเหตุติดเชื้อ เมื่อเริ่มได้รับยากระตุ้นความดันโลหิตเร็ว หรือช้า วัตถุประสงค์รองเพื่อเปรียบเทียบระยะเวลาการนอนโรงพยาบาล การอยู่ที่หอผู้ป่วยวิกฤต การใช้เครื่องช่วยหายใจ การบำบัดทดแทนไต ระยะเวลาและปริมาณของยากระตุ้นความดันโลหิตเมื่อเริ่มได้รับยากระตุ้นความดันโลหิตเร็ว หรือช้า

ผลการศึกษา: มีผู้ป่วยได้รับการวินิจฉัยภาวะ Septic Shock จำนวนทั้งสิ้น 442 ราย คัดออกตาม Exclusion Criteria คงเหลือผู้ป่วย 320 ราย โดยแบ่งเป็นกลุ่ม Early-NE และ Late-NE อย่างละ 160 ราย พบว่ากลุ่ม Early-NE มีอัตราเสียชีวิตร้อยละ 31.9 แตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P<0.000) จากผู้ป่วยกลุ่ม Late-NE ที่มีอัตราเสียชีวิตร้อยละ 86.9 ส่วนระยะเวลาการนอนโรงพยาบาล การอยู่ที่หอผู้ป่วยวิกฤต ระยะเวลาการใช้เครื่องช่วยหายใจ การบำบัดทดแทนไต ระยะเวลาและปริมาณของยากระตุ้นความดันโลหิตทั้ง 2 กลุ่ม ไม่พบความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ

สรุป: การให้ยากระตุ้นความดันโลหิตเร็วสัมพันธ์กับอัตราการเสียชีวิตที่ลดลงในผู้ป่วยภาวะช็อกเหตุติดเชื้อ