การรับรู้และการปฏิบัติตามมาตรการป้องกันโรคไข้เลือดออกของหัวหน้าครัวเรือน ตำบลวาริชภูมิ อำเภอวาริชภูมิ จังหวัดสกลนคร
คำสำคัญ:
โรคไข้เลือดออก, การรับรู้ด้านสุขภาพ, การปฏิบัติตามมาตรการป้องกันโรค, หัวหน้าครัวเรือนบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการรับรู้และการปฏิบัติตามมาตรการป้องกันโรคไข้เลือดออก รวมถึงศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างการรับรู้กับการปฏิบัติตามมาตรการของหัวหน้าครัวเรือนตำบลวาริชภูมิ อำเภอวาริชภูมิ จังหวัดสกลนคร โดยใช้การวิจัยภาคตัดขวาง (Cross - sectional Study) กลุ่มตัวอย่าง คือ หัวหน้าครัวเรือนจำนวน 356 คน ใช้แบบสอบถามตามแนวคิดแบบแผนความเชื่อด้านสุขภาพ (Health Belief Model: HBM) เป็นเครื่องมือในการเก็บข้อมูล วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงพรรณนาและสถิติสหสัมพันธ์ของสเปียร์แมน ผลการวิจัยพบว่า การรับรู้เกี่ยวกับโรคไข้เลือดออกโดยรวมอยู่ในระดับสูง (ค่าเฉลี่ย 3.63, S.D.=0.37) โดยการรับรู้โอกาสเสี่ยง (ค่าเฉลี่ย 3.59, S.D.=0.46) การรับรู้ความรุนแรง (ค่าเฉลี่ย 3.57, S.D.=0.45) การรับรู้ประโยชน์ (ค่าเฉลี่ย 3.53, S.D.=0.42) การรับรู้ความสามารถตนเอง (ค่าเฉลี่ย 3.67, S.D.=0.49) อยู่ในระดับสูง และการรับรู้อุปสรรคอยู่ในระดับปานกลาง (ค่าเฉลี่ย 2.97, S.D.=0.62) ขณะที่การปฏิบัติตามมาตรการป้องกันโรคโดยรวมอยู่ในระดับปานกลาง (ค่าเฉลี่ย1.98, S.D.=0.60) และผลการวิเคราะห์พบว่าทุกด้านของการรับรู้มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมการปฏิบัติตามมาตรการป้องกันโรคไข้เลือดออกอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<0.001) โดยเฉพาะการรับรู้โอกาสเสี่ยง (rs= 0.673) ความรุนแรง (rs=0.674) และประโยชน์ของการป้องกัน (rs=0.624) ซึ่งมีความสัมพันธ์ในระดับสูง ผลการศึกษานี้สะท้อนให้เห็นถึงบทบาทสำคัญของหัวหน้าครัวเรือนในการเฝ้าระวังและควบคุมโรคไข้เลือดออกในระดับครัวเรือน ซึ่งสามารถนำไปพัฒนาแนวทางการส่งเสริมพฤติกรรมการป้องกันโรคอย่างยั่งยืนในระดับชุมชนได้อย่างมีประสิทธิภาพ
เอกสารอ้างอิง
กรมควบคุมโรค. (2566). รายงานสถานการณ์โรคไข้เลือดออกประจำปี 2566. ค้นเมื่อ 22 มกราคม 2568, จาก https://ddc.moph.go.th
จันทร์แรม ยุทธพล. (2564). การรับรู้และการปฏิบัติตนในการป้องกันโรคไข้เลือดออกของประชาชนในชุมชนเขตเทศบาลนคร. วารสารวิชาการสาธารณสุข, 30(1), 115–126.
บุญประจักษ์ จันทร์วิน. (2565). ความสัมพันธ์ระหว่างการรับรู้กับพฤติกรรมป้องกันโรคไข้เลือดออกของประชาชนในอำเภอที่มีอัตราป่วยสูง จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารวิชาการสาธารณสุขชุมชน, 8(4), 141-156.
พุทธินันท์ บุญทา, อารยา จันทร์เพ็ญ, & สมชาย กิ่งแก้ว. (2559). ความรู้ ทัศนคติ และพฤติกรรมการป้องกันโรคไข้เลือดออกของประชาชนในเขตตำบลชนบท. วารสารวิทยาศาสตร์สุขภาพ, 22(2), 97–108.
พุทธิพงศ์ บุญชู. (2564). ความสัมพันธ์ระหว่างการรับรู้ความรุนแรงของโรคกับพฤติกรรมการป้องกันโรคไข้เลือดออกของประชาชนในเขตชนบท. วารสารวิจัยสุขภาพชุมชน, 10(3), 142–151.
โรงพยาบาลวาริชภูมิ. (2566). รายงานสถานการณ์ไข้เลือดออกในเขตพื้นที่รับผิดชอบ. เอกสารภายใน.
วิโรจน์ บุญสุวรรณ์. (2564). การรับรู้ความรุนแรงของโรคกับพฤติกรรมการป้องกันโรคไข้เลือดออกของประชาชนในพื้นที่ระบาดซ้ำซาก. วารสารสุขภาพและสิ่งแวดล้อม, 27(3), 221-230.
สำนักงานทะเบียนกลาง กรมการปกครอง. (2567). ข้อมูลจำนวนครัวเรือนรายตำบล. ตำบลวาริชภูมิ อำเภอวาริชภูมิ จังหวัดสกลนคร. ค้นเมื่อ 1 กุมภาพันธ์ 2568, จาก https://stat.bora.dopa.go.th
Best, J. W., & Kahn, J. V. (1993). Research in Education (7th ed.). Boston: Allyn and Bacon.
Chanyasanha, C., Guruge, G. R., & Sujirarat, D. (2015). Factors influencing preventive behaviors for dengue infection among housewives in Colombo, Sri Lanka. Asia Pacific Journal of Public Health, 27(1), 96-104.
Krejcie, R. V., & Morgan, D. W. (1970). Determining sample size for research activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607–610.
Rosenstock, I. M. (1974). Historical origins of the health belief model. Health Education Monographs, 2(4), 328–335.
World Health Organization. (2020). Dengue and severe dengue: Factsheet. Retrieved January 22, 2025, from https://www.who.int/news-room/fact-sheets/detail/dengue-and-severe-dengue.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 คณะสาธารณสุขศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.