การพยาบาลผู้ป่วยที่มีภาวะช็อคจากการติดเชื้อในกระแสเลือด : กรณีศึกษาเปรียบเทียบ

บทคัดย่อ

การติดเชื้อในกระแสเลือด (Sepsis) ถ้าไม่ได้รับการวินิจฉัยและรักษาอย่างรวดเร็ว จะทำให้เกิดภาวะช็อคจากการติดเชื้อ (Septic shock) ซึ่งมีอัตราการตายสูง ปัจจัยสำคัญที่ก่อให้เกิด การเสียชีวิต คือการได้รับการวินิจฉัยล่าช้า การได้รับสารน้ำไม่เพียงพอ การเริ่มให้ยาปฏิชีวนะช้ากว่า 1 ชั่วโมงหลังการวินิจฉัย การได้รับการรักษานอกหอผู้ป่วยวิกฤติ การเกิดภาวะช็อค (Septic shock) และการมีอวัยวะล้มเหลวหลายระบบ (Multiple Organ Dysfunction Syndrome : MODS) การใช้แนวปฏิบัติในการดูแลและจัดการผู้ป่วยติดเชื้อในกระแสเลือด (Sepsis guideline) โดยกำหนดเป้าหมายของการรักษาในระยะ 6 ชั่วโมงแรก (Early Goal Direct Therapy: EGDT) จะช่วยชะลอการเกิดอวัยวะล้มเหลว และลดอัตราการตายได้

การศึกษาครั้งนี้เป็นการศึกษาเปรียบเทียบผู้ป่วย 2 ราย ที่เกิดภาวะช็อคจากการติดเชื้อ ในกระแสเลือด กรณีศึกษาที่ 1 แพทย์วินิจฉัย pneumonia with septic shock กรณีศึกษาที่ 2 แพทย์วินิจฉัย Acute Diarrhea with septic shock ทั้ง 2 รายได้รับการปฏิบัติตาม Sepsis guideline กรณีศึกษาที่ 1 รับเข้าดูแลในหอผู้ป่วยหนักกรณีศึกษาที่ 2 รับเข้าดูแลในหอผู้ป่วยใน แต่เนื่องจากผลลัพธ์ของการรักษาพยาบาลในระยะ 6 ชั่วโมงแรกของกรณีศึกษาที่ 2 ไม่บรรลุเป้าหมาย ทำให้เกิดการทำงานของอวัยวะล้มเหลว (Organs dysfunction) โดยเฉพาะระบบการหายใจล้มเหลว ทำให้ต้องใส่ท่อช่วยหายใจและย้ายเข้าหอผู้ป่วยหนัก ผลการรักษาพยาบาล พบว่า ผู้ป่วยทั้ง 2 ราย รอดชีวิต โดยผู้ป่วยทั้ง 2 ราย มีจำนวนวันนอนในหอผู้ป่วยหนัก 3 วันและ 5 วัน ตามลำดับ ปัจจัยหนึ่งที่จะทำให้บรรลุผลลัพธ์ของการรักษาพยาบาลผู้ป่วย Sepsis ในระยะ 6 ชั่วโมงแรก คือ สมรรถนะเชิงวิชาชีพของพยาบาลในการปฏิบัติตาม Sepsis guideline ตระหนักถึงความสำคัญของการMonitor อย่างต่อเนื่อง การใช้ Early Warning Signs รายงานแพทย์ในเวลาที่เหมาะสม การพยาบาล เพื่อตอบสนองการรักษาแบบมุ่งเป้าใน 6 ชั่วโมงแรก เนื่องจากจะช่วยชะลอการล้มเหลวของอวัยวะสำคัญและช่วยให้ผู้ป่วยรอดชีวิตได้ และในด้านการบริหารจัดการ ผู้ป่วยที่มีแนวโน้มที่อาจจะเกิด Septic shock ควรได้รับการดูแลในหอผู้ป่วยหนัก