ผลของโปรแกรมการพยาบาลตามทฤษฎีการบรรลุเป้าหมายของคิงร่วมกับ การใช้ดนตรีต่อความอยากเสพของวัยรุ่นชายที่เสพติดสารแอมเฟตามีน

บทคัดย่อ

การวิจัยกึ่งทดลองนี้แบบสองกลุ่มวัดก่อนและหลังการทดลอง มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของโปรแกรมการพยาบาลตามทฤษฎีการบรรลุเป้าหมายของคิงร่วมกับการใช้ดนตรีต่อความอยากเสพสารแอมเฟตามีน กลุ่มตัวอย่างเป็นผู้เสพติดสารแอมเฟตามีน เพศชาย อายุ 18-21 ปี ที่ได้รับการวินิจฉัยตามเกณฑ์การวินิจฉัย ICD-10 ที่เข้ารับการบำบัดรักษาแผนกผู้ป่วยนอกโรงพยาบาลจิตเวชแห่งหนึ่งในภาคใต้ จำนวน 60 คน แบ่งกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม ด้วยการจับคู่กลุ่มตัวอย่างด้านอายุกับคะแนนความอยากเสพสารแอมเฟตามีน กลุ่มละ 30 คน เครื่องมือวิจัยประกอบด้วย 1) โปรแกรมการพยาบาลตามทฤษฎีการบรรลุเป้าหมายของคิงร่วมกับการใช้ดนตรี เป็นกิจกรรมรายบุคคล จำนวน 4 กิจกรรม ๆ ละ 45-60 นาที สัปดาห์ละ 1 ครั้งเป็นเวลา 4 สัปดาห์ 2) แบบสอบถามข้อมูลทั่วไป และ 3) แบบประเมินความรู้สึกอยากเสพสารแอมเฟตามีน โดยเครื่องมือทั้ง 3 ส่วนผ่านการตรวจสอบตรงเชิงเนื้อหาด้วยผู้ทรงคุณวุฒิ 3 คน ค่าความเที่ยงของแบบประเมินความรู้สึกอยากเสพสารแอมเฟตามีน เท่ากับ .89 วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติพรรณนา  Chi-Square, Wilcoxon Signed-Ranks Test, Mann-Whitney Test และ Independent t-Test ผลการวิจัย พบว่า

1) คะแนนมัธยฐานของความรู้สึกอยากเสพสารแอมเฟตามีนของวัยรุ่นที่เสพติดสารแอมเฟตามีน หลังได้รับโปรแกรมการพยาบาลตามทฤษฎีการบรรลุเป้าหมายของคิงร่วมกับการใช้ดนตรีต่ำกว่าหลังได้รับโปรแกรมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (z=-4.78, p<.001) และ 2) คะแนนมัธยฐานของความรู้สึกอยากเสพสารแอมเฟตามีนของวัยรุ่นเสพติดสารแอมเฟตามีนกลุ่มทดลอง หลังได้รับโปรแกรมการพยาบาลตามทฤษฎีการบรรลุเป้าหมายของคิงร่วมกับการใช้ดนตรีต่ำกว่ากลุ่มควบคุมที่ได้รับการดูแลตามปกติอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (z=-6.74, p<001)

โปรแกรมการพยาบาลตามทฤษฎีการบรรลุเป้าหมายของคิงร่วมกับการใช้ดนตรีของวัยรุ่นที่เสพติดสารแอมเฟตามีน สามารถลดความรู้สึกอยากเสพสารแอมเฟตามีนได้  ดังนั้นพยาบาลควรนำโปรแกรมนี้ไปใช้ในคลินิกผู้ป่วยนอกของโรงพยาบาล