ประสบการณ์ของนักจิตวิทยาการปรึกษาแนวพุทธในการพัฒนาความร่วมมือเชิงบำบัด
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
ปัจจุบันความร่วมมือเชิงบำบัดได้รับความยอมรับอย่างกว้างขวางว่าเป็นปัจจัยสำคัญประการหนึ่งที่นำไปสู่การเปลี่ยนแปลงทางบวกแก่ผู้รับบริการ แม้ว่าแต่ละทฤษฎีการปรึกษาเชิงจะให้น้ำหนักความสำคัญกับสัมพันธภาพในการปรึกษาไม่เท่ากัน ความร่วมมือเชิงบำบัดก็ยังมีบทบาทสำคัญในกระบวนการปรึกษาของทุกทฤษฎีการปรึกษาเชิงจิตวิทยา การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงคุณภาพแนวปรากฏการณ์วิทยาแบบตีความ เพื่อศึกษาประสบการณ์ของนักจิตวิทยาการปรึกษาแนวพุทธในการพัฒนาความร่วมมือเชิงบำบัด ผู้ให้ข้อมูลหลัก คือ นักจิตวิทยาการปรึกษาแนวพุทธ จำนวน 5 คน เก็บข้อมูลด้วยการสัมภาษณ์เชิงลึกใช้คำถามสัมภาษณ์แบบกึ่งโครงสร้าง ผลการวิจัยพบ 6 ประเด็นหลัก ได้แก่ ความสงบ ว่าง รับรู้โลกของผู้มาปรึกษาได้อย่างพอดี การรับรู้ความไม่พร้อม (กรณีที่ไม่สามารถพัฒนาความร่วมมือเชิงบำบัดได้) ความไม่ย่อท้อ มีสติรู้เท่าทันใจตัวเองที่ไม่นิ่ง กลับมามีใจสงบ รับรู้โลกผู้มาปรึกษาได้ตามจริง (กรณีที่ไม่สามารถพัฒนาความร่วมมือเชิงบำบัดได้ในตอนแรก แต่กู้คืนมาได้ในตอนหลัง) ความพร้อมในการร่วมมือกับผู้มาปรึกษาเพื่อคลี่คลายทุกข์ การมีใจคลี่คลายจากทุกข์ ใช้ชีวิตตามที่เป็นจริง และสุดท้ายเป็นความเข้าใจหลักธรรมเป็นแผนที่ในการทำงานคลี่คลายทุกข์ ข้อค้นพบในการวิจัยนี้ทำให้เข้าใจประสบการณ์ทางจิตใจของนักจิตวิทยาการปรึกษาแนวพุทธในเรื่องของความร่วมมือเชิงบำบัด ซึ่งข้อความรู้ความเข้าใจดังกล่าวสามารถนำไปเป็นแนวทางในการพัฒนาและออกแบบแผนการบำบัดให้มีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้นต่อไป
Article Details
References
Wampold BE. The great psychotherapy debate: models, methods, and findings. Mahwah (NJ): Lawrence Erlbaum; 2001.
Muran JC, Barber JP. An introduction: establishing the context and rationale. In: Muran JC, Barber JP, editors. The therapeutic alliance: an evidence-based guide to practice. New York: Guilford Press; 2010.
Bordin ES. The generalizability of the psychoanalytic concept of the working alliance. Psychotherapy (Chic). 1979;16(3):252-260.
Tuicomepee A, Romano JL, Pokaeo S. Counseling in Thailand: development from a buddhist perspective. J Couns Dev. 2012;90(3):357-361.
โสรีช์ โพธิแก้ว. การสังเคราะห์หลักอริยสัจ 4 สู่กระบวนการปรึกษาเชิงจิตวิทยา/จิตรักษาเพื่อการพัฒนา รักษา และเยียวยาชีวิตจิตใจ: แนวคิด แนวทาง ประสบการณ์ และงานวิจัย. กรุงเทพฯ: หลักสูตรสาขาจิตวิทยาการปรึกษา คณะจิตวิทยา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย; 2553.
สุภาพร ประดับสมุทร. การเกิดปัญญาในกระบวนการปรึกษาเชิงจิตวิทยาแนวพุทธ [วิทยานิพนธ์]. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย; 2552.
กวีไกร ม่วงศิริ. การรับรู้ประสบการณ์ด้านจิตใจของพนักงานภายหลังได้รับการปรึกษาเชิงจิตวิทยาแนวพุทธ [วิทยานิพนธ์]. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย; 2557.
Smith JA, Flowers P, Larkin M. Interpretative phenomenological analysis: theory, method and research. London: SAGE Publications Ltd; 2009.
ชมพูนุท ศรีจันทร์นิล. การวิเคราะห์เชิงปรากฏการณ์วิทยาแบบตีความ: ระเบียบวิธีวิจัย เชิงคุณภาพสำหรับการวิจัยทางด้านจิตวิทยา. ว. ศึกษาศาสตร์ 2560;28(3):1-13.
Binder P, Holgersen H, Nielsen GH. Re-establishing contact: a qualitative exploration of how therapists work with alliance ruptures in adolescent psychotherapy. Couns Psychother Res. 2008;8(4):239-245.