ผลการฝึกพลัยโอเมตริกบนพื้นทรายกับพื้นหญ้าต่อความสามารถการกระโดดสูงจากพื้น ของนักกีฬาวอลเลย์บอลระดับมัธยมศึกษา

บทคัดย่อ

การพัฒนาความสามารถในการกระโดดมีความสำคัญต่อประสิทธิภาพการเล่นกีฬาวอลเลย์บอล โดยเฉพาะในเด็กนักกีฬาที่มีข้อจำกัดด้านรูปร่างที่ไม่สูงมากนัก ทำให้เสียเปรียบในการแข่งขัน การศึกษาวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบประสิทธิผลของการฝึกพลัยโอเมตริกบนพื้นทรายกับพื้นหญ้าต่อความสามารถในการกระโดดสูงของนักกีฬาวอลเลย์บอลระดับมัธยมศึกษา การวิจัยใช้รูปแบบการทดลอง โดยมีกลุ่มตัวอย่างเป็นนักกีฬาวอลเลย์บอลเพศชายในระดับมัธยมศึกษา อายุ 12-15 ปี จำนวน 20 คน จากโรงเรียนในสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาลำปาง เขต 3 อำเภอวังเหนือ จังหวัดลำปาง ทำการสุ่มอย่างง่ายโดยวิธีจับฉลากแบ่งอาสาสมัครออกเป็น 2 กลุ่มๆละ 10 คน ได้แก่ กลุ่มที่ฝึกพลัยโอเมตริกบนพื้นทราย และกลุ่มที่ฝึกพลัยโอเมตริกบนพื้นหญ้า ทั้งสองกลุ่มได้รับการฝึกด้วยโปรแกรมพลัยโอเมตริกเดียวกัน ประกอบด้วยท่า Multiple Box to Box Jump, Depth Jump, Jump and Reach และ Split Squat Jump โดยแบ่งการฝึกเป็น 2 ระยะ ได้แก่ ระยะที่ 1 (สัปดาห์ที่ 1-4) ฝึก 3 ชุดๆละ 10 ครั้ง และระยะที่ 2 (สัปดาห์ที่ 5-8) ฝึก 3 ชุดๆละ 15 ครั้ง โดยพักระหว่างชุด 2 นาที และพักระหว่างท่า 3 นาที ทำการฝึก 3 ครั้งต่อสัปดาห์ เป็นระยะเวลา 8 สัปดาห์ ก่อนและหลังการทดลอง ทำการวัดความสามารถในการกระโดดสูงด้วยท่ากระโดดแบบย่อตัวก่อนกระโดด โดยใช้เครื่องมือ Vertec™ Vertical Jump Tester วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติ Mann-Whitney U Test และ Wilcoxon Signed Rank Test ผลการวิเคราะห์ข้อมูลพบว่า คุณลักษณะพื้นฐานของกลุ่มตัวอย่างในด้านอายุ น้ำหนัก ส่วนสูง ดัชนีมวลกาย และประสบการณ์การเป็นนักกีฬาวอลเลย์บอลทั้งสองกลุ่มไม่มีความแตกต่างกันทางสถิติ (p > 0.05) ความสามารถในการกระโดดสูงจากพื้นก่อนการฝึกของกลุ่มฝึกบนพื้นทรายและกลุ่มฝึกบนพื้นหญ้าไม่แตกต่างกันทางสถิติ (37.90±11.37 และ 42.50±6.55 เซนติเมตร ตามลำดับ, p > 0.05) และภายหลังการฝึก 8 สัปดาห์ ทั้งสองกลุ่มมีการพัฒนาในด้านระยะการกระโดดที่สูงขึ้น โดยความสามารถในการกระโดดสูงของทั้งสองกลุ่มไม่แตกต่างกันทางสถิติเช่นกัน (39.00±13.61 และ 42.10±7.85 เซนติเมตร ตามลำดับ, p > 0.05) การเปลี่ยนแปลงของความสามารถในการกระโดดสูงหลังการฝึกระหว่างกลุ่มฝึกบนพื้นทรายและกลุ่มฝึกบนพื้นหญ้าไม่มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (1.10±3.11 และ 0.04±2.67 เซนติเมตร ตามลำดับ, p = 0.280) ผลการศึกษาสรุปได้ว่า การฝึกพลัยโอเมตริกเป็นเวลา 8 สัปดาห์ ทั้งบนพื้นทรายและพื้นหญ้าสามารถช่วยพัฒนาความสามารถในการกระโดดสูงของนักกีฬาได้ โดยไม่ส่งผลต่อความสามารถในการกระโดดสูงที่แตกต่างกันในนักกีฬาวอลเลย์บอลระดับมัธยมศึกษา ดังนั้น ผู้ฝึกสอนสามารถเลือกใช้พื้นผิวได้ตามความเหมาะสมและบริบทที่มี โดยไม่ส่งผลกระทบต่อการพัฒนาความสามารถในการกระโดดสูงของนักกีฬา