ประสิทธิภาพและความปลอดภัยของยาเสริมธาตุเหล็กในหญิงตั้งครรภ์ที่มีภาวะโลหิตจางในโรงพยาบาลสังขะ

บทคัดย่อ

ภาวะโลหิตจางในหญิงตั้งครรภ์เป็นปัญหาสาธารณสุขที่พบได้บ่อย โดยเฉพาะในประเทศกำลังพัฒนา ยังคงมีการถกเถียงเรื่องขนาดยาที่เหมาะสมระหว่างประสิทธิภาพและผลข้างเคียง งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบประสิทธิภาพและความปลอดภัยของการใช้ยาเสริมธาตุเหล็ก 60 มิลลิกรัมต่อวัน (ไตรเฟอร์ดีน 1 เม็ด) เปรียบเทียบกับ 192 มิลลิกรัมต่อวัน (ไตรเฟอร์ดีน 1 เม็ดและเฟอร์รัสฟูมาเรท 200 มิลลิกรัม 2 เม็ด) ในหญิงตั้งครรภ์ที่มีภาวะโลหิตจาง โดยศึกษาเปรียบเทียบย้อนหลังเริ่มจากเหตุไปหาผล ผู้วิจัยได้ทำการทบทวนเวชระเบียนหญิงตั้งครรภ์ที่มาฝากครรภ์และมีภาวะโลหิตจาง ณ โรงพยาบาลสังขะ ตั้งแต่ มกราคม พ.ศ.2566 ถึงกรกฎาคม พ.ศ.2567 เป็นจำนวน 153 คน แบ่งเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มแรกได้รับยาเสริมธาตุเหล็ก 60 มิลลิกรัมต่อวันจำนวน 82 คน และกลุ่มที่สองได้ 192 มิลลิกรัมต่อวันจำนวน 71 คน ผลการศึกษาพบว่าระดับฮีโมโกลบินเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในกลุ่มที่ได้รับยาเสริมธาตุเหล็ก 192 มิลลิกรัมต่อวัน (0.7±0.9 กรัม/เดซิลิตร) เมื่อเทียบกับกลุ่มที่ได้รับยาเสริมธาตุเหล็ก 60 มิลลิกรัมต่อวัน (0.1±0.7 กรัม/เดซิลิตร) (p<0.001) ทารกน้ำหนักตัวน้อยกว่า 2,500 กรัม ทารกคลอดก่อนกำหนด และภาวะตกเลือดหลังคลอดในหญิงตั้งครรภ์กลุ่มที่ได้รับยาเสริมธาตุเหล็ก 192 มิลลิกรัมต่อวัน มีแนวโน้มที่ดีกว่าแต่ไม่มีนัยสำคัญทางสถิติ ผลข้างเคียงจากการใช้ยาพบในหญิงตั้งครรภ์กลุ่มที่ได้รับยาเสริมธาตุเหล็ก 192 มิลลิกรัมต่อวันมากกว่าแต่ไม่มีนัยสำคัญทางสถิติเช่นกัน สรุปว่าการรับประทานยาเสริมธาตุเหล็ก 192 มิลลิกรัมต่อวันในหญิงตั้งครรภ์ที่มีภาวะโลหิตจางสามารถเพิ่มระดับฮีโมโกลบินได้ดีและมีผลข้างเคียงน้อย