การศึกษาประสบการณ์การมีอาการและกลวิธีการจัดการอาการผิดปกติภายหลังการป่วยเป็นโรคติดเชื้อโควิด-19

บทคัดย่อ

งานวิจัยนี้เป็นการศึกษาแบบตัดขวาง (Cross-sectional study) เพื่อศึกษาประสบการณ์การมีอาการและกลวิธี การจัดการอาการผิดปกติภายหลังการป่วยเป็นโรคติดเชื้อโควิด-19  ของพระสงฆ์ กลุ่มตัวอย่าง คือ พระสงฆ์อายุ 20 ปีขึ้นไปที่เคยมารักษา ณ โรงพยาบาลสงฆ์ แขวงทุ่งพญาไท เขตราชเทวี กรุงเทพมหานครและได้รับการตรวจวินิจฉัยจากแพทย์ว่ามีการติดเชื้อโควิด19 และยืนยันการติดเชื้อด้วยผล RT-PCR COVID-19 เป็นบวกตั้งแต่ 3 เดือนขึ้นไป (ช่วงวันที่ 1 กันยายน -30 ธันวาคม พ.ศ. 2564) และเก็บรวบรวมข้อมูลในเดือน มกราคม - เมษายน 2565 เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้ประกอบด้วย 3 ส่วน ได้แก่ แบบสอบถามข้อมูลส่วนบุคคล และการเจ็บป่วย แบบสอบถามอาการผิดปกติภายหลังการป่วยเป็นโควิด และแบบสอบถาม กลวิธีการจัดการอาการผิดปกติภายหลังการป่วยเป็นโรคติดเชื้อโควิด-19 ของพระสงฆ์ วิเคราะห์ข้อมูลโดยการใช้สถิติเชิงพรรณนา และ วิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างตัวแปรโดยการทดสอบไคสแควร์ และสถิติวิเคราะห์สหสัมพันธ์ของเพียร์สัน (Pearson’s product moment correlation coefficient)

ผลการวิจัยพบว่า 1. พระสงฆ์กลุ่มตัวอย่างมีอายุเฉลี่ย 46.16 ปี (S.D. = 17.82) โดยส่วนใหญ่ร้อยละ 58.14 ไม่มีโรคประจำตัว ระดับความรุนแรงของโรคติดเชื้อโควิด-19 ส่วนใหญ่อยู่ในระดับที่ไม่มีอาการร้อยละ 43.02 และไม่เคยได้รับออกซิเจน ร้อยละ 70.93 2. พระสงฆ์เกิดอาการอาการผิดปกติภายหลังการป่วยเป็นโรคติดเชื้อโควิด-19   ร้อยละ 47.67 และไม่มีอาการร้อยละ 52.33 โดยอาการที่พบมากที่สุด 5 อันดับแรก ได้แก่ อาการความจำสั้น ร้อยละ 22.09 อาการเหนื่อยล้า ร้อยละ 18.65 อาการหายใจลำบาก ร้อยละ 15.12 อาการไอ ร้อยละ 14 และอาการซึมเศร้า ร้อยละ 10.47 3. พระสงฆ์มีกลวิธี การจัดการอาการผิดปกติภายหลังการป่วยเป็นโรคติดเชื้อโควิด-19 5 อันดับแรก คือ พบแพทย์ร้อยละ 23.68 ไม่มีการจัดการอาการ ร้อยละ 12.28 นอนพัก ร้อยละ 11.40 ใช้ยาตามแพทย์สั่ง ร้อยละ 9.65 สวดมนต์/ทำสมาธิ/ฟังธรรมะ และซื้อยาฉันเอง ร้อยละ 6.14 4. ระดับความรุนแรงของโรคติดเชื้อโควิด-19 และประวัติการได้รับการรักษาด้วยออกซิเจน มีความสัมพันธ์กับอาการผิดปกติ ภายหลังการป่วยเป็นโรคติดเชื้อโควิด-19 ของพระสงฆ์อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<.05)