ปัจจัยที่มีอิทธิผลต่อพฤติกรรมป้องกันการเกิดเชื้อดื้อยา : กลุ่มครูโรงเรียนมัธยม ในกรุงเทพมหานคร

บทคัดย่อ

การวิจัยเชิงพรรณนาครั้งนั้มีวัติถุประสงค์เพื่อ ศึกษาปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อพฤติกรรม การเกิดเชื้อดื้อยา และแนวทางการส่งเสริมพฤติกรรมป้องกันการเกิดเชื้อดื้อยา ของประชาชน กลุ่มตัวอย่าง คือ
กลุ่มครูโรงเรียนสตรีวิทยา กรุงเทพมหานคร จำนวน 106 คน เครื่องมือที่ใช้เก็บรวบรวมข้อมูล คือ แบบ
ประเมินความรู้เกี่ยวกับเชื้อดื้อยา ทัศนคติต่อการป้องกันการเกิดเชื้อดื้อยา และแบบประเมินพฤติกรรม
ป้องกันการเกิดเชื้อดื้อยา วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติพรรณนา (Descriptive Statistic) และสถิติวิเคราะห์
ถดถอยพหุคูณ (Multiple Regression Analysis) ผลการวิจัยพบว่าผู้ตอบแบบสอบถามมีคะแนนความ
รู้เกี่ยวกับเชื้อดื้อยาอยู่ในระดับกลางคะแนนเฉลี่ยที่ 2.77 (SD=.75) จากคะแนนเต็ม 5 คะแนนระดับ
ทัศนคติต่อการป้องกันการเกิดเชื้อดื้อยาอยู่ระดับดี คะแนนเฉลี่ย 20.27 (SD=3.06) จากคะแนนเต็ม 25
และคะแนนระดับพฤติกรรมป้องกันการเกิดเชื้อดื้อยา อยู่ในระดับดี คะแนนเฉลี่ย 51.42 (SD=5.31) จาก
คะแนนเต็ม 60 โดยผู้ตอบแบบสอบถามเพศหญิงแสดงให้เห็นว่ามีคะแนนความรู้ ทัศนคติ และพฤติกรรม
ป้องกันการเกิดเชื้อดื้อยา สูงกว่าเพศชาย ผลการวิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างตัวแปร พบว่า ทัศนคติ
ต่อการป้องกันการเกิดเชื้อดื้อยา (r= .370**, p=0.01) และระดับการศึกษา (r= .208*, p=0.01) มีความสัมพันธ์ในเชิงบวกกับพฤติกรรมป้องกันการเกิดเชื้อดื้อยา ทางด้านตัวแปรอายุ ระดับการศึกษา รายได้
แผนการเรียนระดับมัธยม ความรู้เกี่ยวกับเชื้อดื้อยา ทัศนคติต่อการป้องกันการเกิดเชื้อดื้อยา {Multiple
R= .428, F=3.141, p-value <0.001, df (7,98)} โดยร่วมกันทำนายได้ร้อยละ 18. (R2= .183)
เมื่อพิจารณาค่าสัมประสิทธิ์ถดถอย (Beta) จากการวิเคราะห์ข้อมูลทั้ง 6 ตัวแปรพบว่าทัศนคติต่อการป้องกันการเกิดเชื้อดื้อยาเป็นปัจจัยที่มีอำนาจทำนายพฤติกรรมมากที่สุดอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ
(Beta =.366 , t= 3.634 , p <.001)