ปัจจัยที่มีผลต่อการสงบของโรคธัยรอยด์เป็นพิษในผู้ป่วยเด็กภายในระยะเวลา 2 ปี ของการรักษาด้วย ยาโปรปิลไธโอยูราซิล
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
ภูมิหลัง: โปรปิลไธโอยูราซิล (propylthiouracil, PTU) เป็นยาต้านธัยรอยด์ที่นิยมใช้เป็นทางเลือกลำดับแรกของการรักษาโรคธัยรอยด์เป็นพิษในผู้ป่วยเด็กไทย แต่ใช้ระยะเวลารักษานานและมีอัตราการสงบของโรคต่ำ มีงานวิจัยหลายฉบับที่พยายามค้นหาปัจจัยที่มีผลต่อการสงบของโรคแต่ยังไม่มีข้อสรุป
วัตถุประสงค์: เพื่อค้นหาปัจจัยที่มีผลต่อการสงบของโรคภายในระยะเวลา 2 ปี ของการรักษาผู้ป่วยเด็กโรคธัยรอยด์เป็นพิษด้วยยา PTU
วัสดุและวิธีการ: เป็นการศึกษาเชิงวิเคราะห์แบบตัดขวางในผู้ป่วยโรคธัยรอยด์เป็นพิษที่อายุน้อยกว่า 16 ปี และได้รับการรักษาด้วยยา PTU ที่ห้องตรวจกุมารเวชกรรม โรงพยาบาลลำปาง ตั้งแต่วันที่ 1 มกราคม พ.ศ. 2545 ถึง 28 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2553 เก็บข้อมูลย้อนหลังจากเวชระเบียน วิเคราะห์ข้อมูล
ด้วยสถิติเชิงพรรณนา เปรียบเทียบผู้ป่วย 2 กลุ่ม คือ กลุ่มที่มีโรคสงบภายในเวลา 2 ปีของการรักษาและ กลุ่มที่ไม่มีการสงบของโรค ต้องกินยานานกว่า 2 ปี โดยใช้ student t-test และ Fisher’s exact test คำนวณ odds ratio (OR) ของปัจจัยเสี่ยงด้วยการวิเคราะห์ logistic regression
ผลการศึกษา: มีผู้ป่วยจำนวน 53 คน (ชาย:หญิง = 43:10) อายุเฉลี่ย 11.1 ± 2.0 ปี กลุ่มที่มีโรคสงบภายในเวลา 2 ปี (n=20) มี pulse pressure และอัตราการเต้นหัวใจต่ำกว่ากลุ่มที่ไม่มีการสงบของโรค (n=33) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<0.001 และ p=0.04 ตามลำดับ) เมื่อวิเคราะห์ logistic regression
พบว่ามี 4 ปัจจัยที่มีผลต่อการสงบของโรค คือ ขนาดต่อมธัยรอยด์ที่เล็ก (OR=0.03, 95% CI 0.002-0.52, p=0.01), อายุที่มาก (OR=2.84, 95% CI 1.23-6.54, p=0.01), pulse pressure ที่แคบ (OR=0.64, 95% CI 0.50-0.82, p<0.001) และอัตราการเต้นหัวใจที่ช้า (OR=0.74, 95% CI 0.58-0.91, p=0.03)
อาการไม่พึงประสงค์ของยา PTU ได้แก่ ปวดข้อ (ร้อยละ 5) และผื่นผิวหนัง (ร้อยละ 3)
สรุป: ขนาดต่อมธัยรอยด์ที่เล็ก, อายุที่มาก, pulse pressure ที่แคบและอัตราการเต้นหัวใจที่ช้าเป็นปัจจัยทำนายที่มีผลต่อการสงบของโรคธัยรอยด์เป็นพิษในเด็ก ภายในเวลา 2 ปีของการรักษาด้วยยา PTU
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ส่งมาลงพิมพ์ต้องไม่เคยพิมพ์หรือกำลังได้รับการพิจารณาตีพิมพ์ในวารสารอื่น เนื้อหาในบทความต้องเป็นผลงานของผู้นิพนธ์เอง ไม่ได้ลอกเลียนหรือตัดทอนจากบทความอื่น โดยไม่ได้รับอนุญาตหรือไม่ได้อ้างอิงอย่างเหมาะสม การแก้ไขหรือให้ข้อมูลเพิ่มเติมแก่กองบรรณาธิการ จะต้องเสร็จสิ้นเป็นที่เรียบร้อยก่อนจะได้รับพิจารณาตีพิมพ์ และบทความที่ตีพิมพ์แล้วเป็นสมบัติ ของลำปางเวชสาร
เอกสารอ้างอิง
มานะศรี อิศรางกูร ณ อยุธยา. ต่อมธัยรอยด์เป็นพิษ. ใน: ชวลิต ปรียาสมบัติ, เกศรา อัศดามงคล (บรรณาธิการ). โรคต่อมไร้ท่อในเด็ก (ฉบับพิเศษ). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ชัยเจริญ 2536. หน้า 90-3.
Dallas SJ, Foley PT. Hyperthyroidism. In : Lifshiz F, editor. Pediatric endocrinology. 3rd ed. New York: Marcel Dekker; 1996. p401-14.
Zimmerman D, Lteif NA. Thyrotoxicosis in chidren. Endocrine Metab Clin North Am 1998; 27: 109-20.
สัญชัย เชื้อสีห์แก้ว. โรคต่อมธัยรอยด์. ใน: สัญชัย เชื้อสีห์แก้ว (บรรณาธิการ). คู่มือโรคต่อมไร้ท่อในเด็ก. ฉบับพิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: นำอักษรการพิมพ์ 2538. หน้า 21-37.
Somnuke PH, Pusuwan P, Likitmaskul S, Santiprabhob J, Sawathiparnich P. Treatment outcome of Graves’ disease in Thai children. J Med Assoc Thai 2007; 90(9): 1815-9.
Jaruratanasirikul S, Leethanaporn K, Sriplung H. Thyrotoxicosis in children: treatment and outcome. J Med Assoc Thai 2006; 89(7): 967-73
Collen R, Landaw E, Kaplan S, Lippe B. Remission rates of children and adolescents with thyrotoxicosis treated with anti thyroid drugs. Pediatrics 1980; 65: 550-6.
Lippe B, Landaw E, Kaplan S. Hyperthyroidism in children treated with long term medical therapy : twenty-five percent remission every two years. J Clin Endocrinol Metab 1987; 64: 1241-5.
Glaser NS, Styne DM. Predictors of early remission of hyperthyroidism in children. J Clin Endocrinol Metab 1997; 82: 1719-26.
Garton C, Sodeghi NA, Senior B. Remission in children with hyperthyroidism treated with propylthiouracil. Am J Dis Child 1987; 141: 1084-6.
Buckingham B, Costin G, Roe T, Weitzman J, Kogut M. Hyperthyroidism in children. Am J Dis Child 1981; 135: 112-7.
Barnes H, Blizzard R. Antithyroid drug therapy for toxic diffuse goiter (Graves’ disease): thirty years experience in children and adolescents. J Pediatr 1977; 91(2): 313-20.
Winsa B, Dahlberg P, Jansson R, Agren H, Karlsson F. Factors influencing the outcomes of thyrostatic drug therapy in Graves’ disease. Acta Endocrinol (Copenh) 1990; 122: 722-8.
Clayton GW. Thyrotoxicosis in children. In: Kaplan SA, editor. Clinical pediatric and adolescent endocrinology. Philadelphia: W.B.Saunders; 1982. p110-7.
Schleusener H, Schwander J, Fischer C, Holle R, Holl G, Badenhoop K, et al. Prospective multi-centre study on the prediction of relapse after antithyroid drug treatment in patients with Graves’ disease. Acta Endocrinol (Copenh) 1989; 120: 689-701.
Bergman P, Auldist AW, Cameron F. Review of the outcome of management of Graves’ disease in children and adolescents. J Paediatr Child Health 2001; 37: 176-82.
