ปัจจัยที่สัมพันธ์กับการเสียชีวิตที่ 24 ชั่วโมงของผู้ป่วยที่ถูกลำเลียงทางอากาศโดยโรงพยาบาลสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
ภูมิหลัง : จังหวัดตากมีระบบการรับและส่งต่อผู้ป่วยทางอากาศยานมาตั้งแต่ปี พ.ศ. 2555 เพื่อแก้ปัญหาผู้ป่วยฉุกเฉินจากพื้นที่ทุรกันดาร ต่อมา รพ.สมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราชได้ปรับปรุงระบบให้มีประสิทธิภาพมากขึ้น ยังไม่เคยมีการประเมินผลลัพธ์ของทีมลำเลียงทางอากาศดังกล่าว
วัตถุประสงค์ : เพื่อศึกษาผลลัพธ์ของการให้บริการลำเลียงผู้ป่วยฉุกเฉินด้วยอากาศยานโดยรพ.สมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราชและปัจจัยที่สัมพันธ์กับการเสียชีวิตที่ 24 ชั่วโมง
วัสดุและวิธีการ : เป็นการศึกษาเชิงพรรณนาแบบตัดขวาง ในผู้ป่วยฉุกเฉินที่ถูกลำเลียงทางอากาศโดยทีมของ รพ.สมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช ในช่วงเดือนมกราคม พ.ศ. 2558 – กันยายน พ.ศ. 2563 วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนา เปรียบเทียบลักษณะประชากรและข้อมูลการลำเลียงผู้ป่วยระหว่างกลุ่มที่รอดชีวิตและเสียชีวิตภายใน 24 ชั่วโมงด้วยสถิติ exact probability test
ผลการศึกษา : มีผู้ป่วย 40 รายได้รับการลำเลียงทางอากาศ 38 ครั้ง ส่วนใหญ่เป็นปฏิบัติการฉุกเฉินที่ทำก่อนถึงโรงพยาบาล (ร้อยละ 70) สองในสามของผู้ป่วยมีภูมิลำเนาอยู่ในอำเภออุ้มผาง กลุ่มโรค 3 อันดับแรกคือ ผู้ป่วยเด็กวิกฤต (ร้อยละ 25.0) โรคทางสูตินรีเวช (ร้อยละ 22.5) และทารกแรกเกิด (ร้อยละ 10.0) อากาศยานที่ใช้มากสุดเป็นของกองทัพบก (ร้อยละ 55.0) ผู้ป่วย 4 รายเสียชีวิตภายใน 24 ชั่วโมงหลังจากการรักษาคิดเป็นอัตราตายร้อยละ 10 ไม่พบว่าเพศ อายุ กลุ่มโรค ระดับความรุนแรง ประเภทของการลำเลียงทางอากาศ สถานพยาบาลปลายทาง ระยะเวลาร้องขอจนถึงเฮลิคอปเตอร์ยกตัว ระยะเวลาบินหรือบุคลากรในทีมลำเลียงทางอากาศเป็นปัจจัยที่สัมพันธ์กับการเสียชีวิตหลังการรักษาที่ 24 ชั่วโมง
สรุป : ผู้ป่วยฉุกเฉินที่ถูกลำเลียงทางอากาศโดยทีม รพ.สมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช มีอัตราตายร้อยละ 10 ที่ 24 ชั่วโมง ไม่พบปัจจัยใดที่สัมพันธ์กับการเสียชีวิตดังกล่าว
Article Details
บทความที่ส่งมาลงพิมพ์ต้องไม่เคยพิมพ์หรือกำลังได้รับการพิจารณาตีพิมพ์ในวารสารอื่น เนื้อหาในบทความต้องเป็นผลงานของผู้นิพนธ์เอง ไม่ได้ลอกเลียนหรือตัดทอนจากบทความอื่น โดยไม่ได้รับอนุญาตหรือไม่ได้อ้างอิงอย่างเหมาะสม การแก้ไขหรือให้ข้อมูลเพิ่มเติมแก่กองบรรณาธิการ จะต้องเสร็จสิ้นเป็นที่เรียบร้อยก่อนจะได้รับพิจารณาตีพิมพ์ และบทความที่ตีพิมพ์แล้วเป็นสมบัติ ของลำปางเวชสาร
เอกสารอ้างอิง
อัจฉริยะ แพงมา, ญาดา เผือกขำ, บรรณาธิการ. คู่มือแนวทางการปฏิบัติการส่งต่อผู้ป่วยฉุกเฉินด้วยอากาศยาน พ.ศ.2557 Emergency aeromedical service guideline revision 2014. กรุงเทพฯ: ช่อระกาการพิมพ์; 2557.
Gilboy N, Tanabe P, Travers DA, Rosenau AM, Eitel DR. Emergency severity index, version 4: Implementation handbook. AHRQ Publication No.05-0046-2. Rockville, MD: Agency for Healthcare Research and Quality; 2005.
National Institute of Emergency Medicine. Guidelines to follow the rules, criteria and procedures to sort and prioritize emergency care at the emergency room, according to the Emergency Medical Board. [internet]. 2013 [cited 2020 Oct 30]. Available from: https://www.niems.go.th/1/Ebook/Detail/269?group=21
Pangma A, Taneepanichskul S. The outcome of emergency patient transported by public air ambulance service in Thailand. J Health Res. 2017;31(1):129–35.
Chang JC, Huang HH, Chang SH, Chen YR, Fan JS, Chen YC, et al. Clinical predictors of outcomes in patients undergoing emergency air medical transport from Kinmen to Taiwan. Medicine (Baltimore). 2017;96(44):e8440.
Chen WL, Ma HP, Wu CH, Chiou HY, Yen Y, Chiu WT, et al. Clinical research of mortality in emergency air medical transport. Biomed Res Int. 2014;2014:767402.
Alstrup K, Petersen JAK, Sollid S, Johnsen SP, Rognås L. Mortality and hospitalisation in the Danish Helicopter Emergency Medical Service (HEMS) population from 2014 to 2018: a national population-based study of HEMS triage. BMJ Open. 2020;10(8):e038718.
Rzonca P, Swiezewski SP, Jalali R, Gotlib J, Gałazkowski R. Helicopter emergency medical service (HEMS) response in rural areas in Poland: retrospective study. Int J Environ Res Public Health. 2019;16(9):1532.
Kornhall, D, Näslund R, Klingberg C, Schiborr R, Gellerfors M. The mission characteristics of a newly implemented rural helicopter emergency medical service. BMC Emerg Med. 2018:18:28.
Singh JM, MacDonald RD, Bronskill SE, Schull MJ. Incidence and predictors of critical events during urgent air-medical transport. CMAJ. 2009;181(9):579–84.
Black RE, Mayer T, Walker ML, Christison EL, Johnson DG, Matlak ME, Storrs B, Clark P. Special report. Air transport of pediatric emergency cases. N Engl J Med. 1982;307(23):1465–8.
Ohara M, Shimizu Y, Satoh H, Kasai T, Takano S, Fujiwara R, et al. Safety and usefulness of emergency maternal transport using helicopter. J Obstet Gynaecol Res. 2008;34(2):189–94.
Garner A, Rashford S, Lee A, Bartolacci R. Addition of physicians to paramedic helicopter services decreases blunt trauma mortality. Aust N Z J Surg. 1999;69(10):697–701.
Schmidt U, Frame SB, Nerlich ML, Rowe DW, Enderson BL, Maull KI, et al. On-scene helicopter transport of patients with multiple injuries--comparison of a German and an American system. J Trauma. 1992;33(4):548–53; discussion 553–5.
