ผลการใช้แนวปฏิบัติทางการพยาบาลในการวางแผนจำหน่ายผู้สูงอายุกระดูกสะโพกหัก ที่ใส่เครื่องดึงถ่วงน้ำหนักต่อเนื่องที่บ้าน โรงพยาบาลพะเยา

บทคัดย่อ

          การวิจัยกึ่งทดลองครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ ศึกษาผลการใช้แนวปฏิบัติทางการพยาบาลในการวางแผนจำหน่ายผู้ป่วยสูงอายุกระดูกสะโพกหักที่ใส่เครื่องดึงถ่วงน้ำหนักต่อเนื่องที่บ้าน เปรียบเทียบระหว่างกลุ่มก่อนและหลังการใช้แนวปฏิบัติทางการพยาบาลในการวางแผนจำหน่ายผู้สูงอายุกระดูกสะโพกหักที่ใส่เครื่องดึงถ่วงน้ำหนักต่อเนื่องที่บ้าน กลุ่มตัวอย่างเป็นผู้สูงอายุภาวะกระดูกสะโพกหักที่รักษาในหอผู้ป่วยศัลยกรรมกระดูก  โรงพยาบาลพะเยา จำนวน 111 คน แบ่งเป็นกลุ่มทดลอง 53 คน กลุ่มควบคุม 58 คน คำนวณขนาดตัวอย่าง โดยใช้ Two-sample comparison of proportion จากอัตราการติดของกระดูกใน 6 สัปดาห์ กลุ่มที่ใช้แนวปฏิบัติเดิมมีการติดของกระดูกร้อยละ 50  และคาดว่าเมื่อใช้แนวปฏิบัติที่พัฒนาขึ้นมาจะมีการติดของกระดูกมากกว่าร้อยละ 74 กำหนด power 80 alpha .05 two side test ใช้ขนาดกลุ่มตัวอย่างอย่างน้อยกลุ่มละ 58 คน แต่กลุ่มทดลองมีเพียง 53 คน วิเคราะห์ข้อมูลทั่วไปการแจกแจงความถี่  ร้อยละ ค่าเฉลี่ยและส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน เปรียบเทียบข้อมูล ด้วย exact probability test หรือ t-test ตามลักษณะของข้อมูล วิเคราะห์ผลการใช้แนวปฏิบัติด้วยสถิติ  Multivariable logistic regression 

          ผลการวิจัยพบว่า ลักษณะข้อมูลทั่วไปของทั้งสองกลุ่มไม่แตกต่างกันยกเว้นค่าดัชนีมวลกาย  โรคประจำตัวถุงลมโป่งพองและโรคเก๊าท์ เมื่อเปรียบเทียบผลแล้วพบว่า กลุ่มที่ใช้แนวปฏิบัติที่พัฒนาขึ้นใหม่ พบว่า ผู้สูงอายุกระดูกสะโพกหักที่ใส่เครื่องดึงถ่วงน้ำหนักต่อเนื่องที่บ้านกลุ่มทดลอง การติดของกระดูกมากกว่ากลุ่มควบคุมร้อยละ 75.47 และ 53.5 แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p-value = .013) จำนวนวันนอนเฉลี่ย กลุ่มทดลองน้อยกว่าอยู่ในช่วงระหว่าง 1-13 วัน และ 22-33 วัน ในกลุ่มควบคุม (p-value < .001) และความสามารถในการทำกิจวัตรประจำวันมากกว่า 10 คะแนน ร้อยละ 64.15 ส่วนกลุ่มควบคุมไม่มีเลย  (p-value <.001) และอัตราการเกิดแผลกดทับระดับสองขึ้นไปน้อยกว่าโดยพบเพียงร้อยละ 1.9  ในขณะที่ กลุ่มควบคุมพบร้อยละ 6. 9 (p-value = .004) เมื่อวิเคราะห์และปรับความแตกต่างของอายุ ดัชนีมวลกายและโรคประจำตัวถุงลมโป่งพองและโรคเก๊าท์ที่แตกต่างกันแล้วพบว่า การใช้แนวปฏิบัติที่พัฒนาขึ้นใหม่เพิ่มการติดของกระดูก 4.18 เท่า 95% CI 1.47 -11.89, p-value .013 ระดับการปฏิบัติกิจวัตรประจำวันของผู้ป่วย เพิ่มขึ้น 3.17 เท่า 95% CI 3.09 -4.24, p-value< .001 ลดการเกิดแผลกดทับ .15 เท่า 95% CI .51-.44,   p-value= .004 และลดจำนวนวันนอน .04 เท่า 95%, CI .007-.033 , p-value <.001  ดังนั้นแนวปฏิบัติทางการพยาบาลในการวางแผนจำหน่ายผู้ป่วยสูงอายุกระดูกสะโพกหักที่ใส่เครื่องดึงถ่วงน้ำหนักต่อเนื่องที่บ้านที่พัฒนาขึ้นใหม่สามารถนำไปประยุกต์ใช้ในกลุ่มผู้ป่วยอื่นที่มีบริบทคล้ายกับกลุ่มตัวอย่างได้