วิจัยการพยาบาลและวิทยาศาสตร์สุขภาพ

ลักษณะของผู้ป่วยโรคปอดอุดกั้นเรื้อรังที่กลับมารักษาซ้ำใน 28 วัน แผนกอายุรกรรมในโรงพยาบาลทั่วไป

อารีรัตน์ จิตต์นุ่ม, มงคล สุริเมือง — Sun, 21 Jul 2024 00:00:00 +0700

การศึกษาแบบย้อนหลังนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาลักษณะของผู้ป่วยโรคปอดอุดกั้นเรื้อรังที่กลับมารักษาซ้ำใน 28 วัน กลุ่มประชากร คือ ผู้ป่วยโรคปอดอุดกั้นเรื้อรังที่กลับมารักษาซ้ำใน 28 วัน หลังจำหน่ายออกจากโรงพยาบาลแม่สอด จำนวน 168 ราย จากประวัติเวชระเบียนระหว่างวันที่ 1 ตุลาคม 2563 ถึง 30 กันยายน 2566 เครื่องมือที่ใช้ คือ แบบบันทึกข้อมูลพื้นฐานและลักษณะทางคลินิกของผู้ป่วยโรคปอดอุดกั้นเรื้อรังที่มารักษาครั้งแรกและกลับมารักษาซ้ำใน 28 วัน มีค่าดัชนีความสอดคล้องอยู่ระหว่าง .60 - 1 วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนา Chi-square test และ t-test

ผลการศึกษาพบว่าการใช้เครื่องควบคุมการให้ออกซิเจนอัตราการไหลสูงในการนอนโรงพยาบาลครั้งแรกร้อยละ 27.38 และการนอนโรงพยาบาลซ้ำใน 28 วันเพิ่มขึ้นร้อยละ 41.67 ค่าเฉลี่ยวันนอนโรงพยาบาลครั้งแรกอยู่ที่ 4.58 ค่าเฉลี่ยวันนอนโรงพยาบาลซ้ำใน 28 วันเพิ่มขึ้น 5.89 ค่าเฉลี่ยค่ารักษาพยาบาลในการนอนโรงพยาบาลครั้งแรก 18,305.91 บาท ค่าเฉลี่ยค่ารักษาพยาบาลในการนอนโรงพยาบาลซ้ำใน 28 วันเพิ่มขึ้น 25,186.47 บาท และผลการรักษาเมื่อจำหน่ายออกจากโรงพยาบาลของการนอนโรงพยาบาลครั้งแรก พบว่าอาการดีขึ้น ร้อยละ 100 ไม่พบอัตราการตาย แต่การนอนโรงพยาบาลซ้ำใน 28 วัน ผลการรักษาเมื่อจำหน่ายลดลงร้อยละ 94.05 และมีอัตราการตายเพิ่มร้อยละ 2.98 เมื่อเปรียบเทียบลักษณะดังกล่าวพบว่ามีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05

การศึกษานี้สะท้อนให้เห็นว่าลักษณะดังกล่าวส่งผลต่อการกลับมารักษาซ้ำใน 28 วัน ควรนำไปวิเคราะห์ร่วมกับทีมนำทางอายุรกรรมเพื่อนำมาพัฒนาการวางแผนการจำหน่ายให้ผู้ป่วยมีคุณภาพชีวิตที่ดี

ผลของโปรแกรมส่งเสริมความแข็งแกร่งในชีวิตต่อความเครียด ของญาติผู้ดูแลผู้ที่มีภาวะสมองเสื่อม

วรเศรษฐ์ วัชรโรจนสกุล, ชาลินี สุวรรณยศ, ภัทราภรณ์ ภทรสกุล — Thu, 26 Sep 2024 00:00:00 +0700

การวิจัยกึ่งทดลองนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของโปรแกรมส่งเสริมความแข็งแกร่งในชีวิต ต่อความเครียดของญาติผู้ดูแลผู้ที่มีภาวะสมองเสื่อม กลุ่มตัวอย่างประกอบด้วยญาติผู้ดูแลผู้ที่มีภาวะสมองเสื่อมที่มาเข้ารับบริการในแผนกผู้ป่วยนอก โรงพยาบาลจิตเวชแห่งหนึ่ง สังกัดกรมสุขภาพจิต จังหวัดเชียงใหม่ จำนวน 18 คน แบ่งเป็นกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม กลุ่มละ 9 คน เครื่องมือการวิจัยประกอบด้วยโปรแกรมส่งเสริมความแข็งแกร่งในชีวิตต่อความเครียดของญาติผู้ดูแลผู้ที่มีภาวะสมองเสื่อม แบบวัดการรับรู้ความเครียด มีค่าความเชื่อมั่น .88 แบบประเมินความแข็งแกร่งในชีวิต มีค่าความเชื่อมั่น .89 และแบบสอบถามข้อมูลส่วนบุคคล ดำเนินการทดลองและเก็บรวบรวมข้อมูลในช่วงเดือนธันวาคม 2566 ถึงกุมภาพันธ์ 2567 วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน Chi-Square Test, Fisher exact Probability Test, Paired Sample t-Test, Mann - Whitney U Test

ผลการวิจัยพบว่า 1) คะแนนเฉลี่ยความเครียดของญาติผู้ดูแลผู้ที่มีภาวะสมองเสื่อมหลังได้รับโปรแกรมส่งเสริมความแข็งแกร่งในชีวิต 1 เดือน ต่ำกว่าก่อนได้รับโปรแกรมส่งเสริมความแข็งแกร่งในชีวิตอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และ 2) คะแนนเฉลี่ยความเครียดของญาติผู้ดูแลผู้ที่มีภาวะสมองเสื่อมในกลุ่มที่ได้รับโปรแกรมส่งเสริมความแข็งแกร่งในชีวิตต่ำกว่ากลุ่มที่ได้รับการดูแลตามปกติอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05

ดังนั้นผลการวิจัยนี้แสดงให้เห็นว่าโปรแกรมส่งเสริมความแข็งแกร่งในชีวิตสามารถลดความเครียดของญาติผู้ดูแลผู้ที่มีภาวะสมองเสื่อมได้

ผลของโปรแกรมการจัดการตนเองของบุคคลและครอบครัว ต่อความร่วมมือในการใช้ยาขับเหล็กในเด็กวัยเรียนโรคธาลัสซีเมีย

ธนาวรรณ อินตา, จุฑารัตน์ มีสุขโข, ศรีมนา นิยมค้า — Thu, 26 Sep 2024 00:00:00 +0700

การวิจัยกึ่งทดลองนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาโปรแกรมการจัดการตนเองของบุคคลและครอบครัว ต่อความร่วมมือในการใช้ยาขับเหล็กของผู้ป่วยเด็กวัยเรียนโรคธาลัสซีเมีย กลุ่มตัวอย่างเด็กวัยเรียนโรคธาลัสซีเมีย จำนวน 36 คน คัดเลือกแบบเจาะจงโดยเป็นผู้ป่วยเด็กโรคธาลัสซีเมีย อายุ 7-12 ปี เข้ารับบริการแผนกผู้ป่วยนอก โรงพยาบาลลำปาง แบ่งเข้ากลุ่มควบคุมและกลุ่มทดลอง กลุ่มละ 18 คน โดยกลุ่มควบคุมได้รับการพยาบาลตามปกติ และกลุ่มทดลองได้รับโปรแกรมการจัดการตนเองของบุคคลและครอบครัว ระยะเวลา 8 สัปดาห์ เครื่องมือวิจัยคือแบบสอบถามข้อมูลส่วนบุคคลและแบบประเมินความร่วมมือในการใช้ยาของมอริสกี้ ฉบับภาษาไทย 8 ข้อ ซึ่งตรวจสอบความเชื่อมั่น KR 20 เท่ากับ .82 วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงพรรณนาและการทดสอบที

ผลการวิจัยพบว่าความร่วมมือในการใช้ยาขับเหล็กของเด็กวัยเรียนโรคธาลัสซีเมียภายหลังการเข้าร่วมโปรแกรมฯ สูงกว่าก่อนการเข้าโปรแกรมฯ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .001 ความร่วมมือในการใช้ยา ขับเหล็กของเด็กวัยเรียนโรคธาลัสซีเมีย กลุ่มที่เข้าร่วมโปรแกรมฯ สูงกว่ากลุ่มที่ได้รับการดูแลตามปกติอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ .001

ผลจากการศึกษาครั้งนี้เสนอแนะว่าควรมีการสนับสนุนบุคลากรด้านสุขภาพในการใช้โปรแกรมการจัดการตนเองของบุคคลและครอบครัวของเด็กวัยเรียนโรคธาลัสซีเมีย เพื่อเพิ่มความเข้าใจในการใช้ยาขับเหล็กและส่งเสริมพฤติกรรมความร่วมมือในการใช้ยาขับเหล็กได้อย่างมีประสิทธิภาพ