ความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยด้านสภาพแวดล้อมทางการเรียนกับความพร้อมในการเรียนรู้ด้วยการนำตนเองของนักเรียนพยาบาลศาสตร์ วิทยาลัยพยาบาลกองทัพเรือ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความพร้อมในการเรียนรู้ด้วยการนำตนเองของนักเรียนพยาบาล
ศาสตร์ วิทยาลัยพยาบาลกองทัพเรือ ศึกษาปัจจัยด้านสภาพแวดล้อมทางการเรียน ได้แก่ บทบาทอาจารย์
ในการอำนวยความสะดวกในการเรียนรู้ สัมพันธภาพระหว่างนักเรียนพยาบาลกับเพื่อน และสภาพแวดล้อม
ทางกายภาพ และศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยด้านสภาพแวดล้อมทางการเรียนกับความพร้อม
ในการเรียนรู้ด้วยการนำตนเอง กลุ่มตัวอย่าง คือ นักเรียนพยาบาลศาสตร์ วิทยาลัยพยาบาลกองทัพเรือ
ชั้นปีที่ 1-4 ปีการศึกษา 2559 จำนวน 154 คน ที่ได้มาจากการสุ่มแบบชั้นภูมิ เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ
แบบสอบถามบทบาทอาจารย์ในการอำนวยความสะดวกในการเรียนรู้ แบบสอบถามสัมพันธภาพระหว่าง
นักเรียนพยาบาลกับเพื่อน แบบสอบถามสภาพแวดล้อมทางกายภาพ และแบบวัดความพร้อมในการเรียนรู้
ด้วยการนำตนเอง มีค่าความเที่ยงของแบบสอบถามทั้งฉบับเท่ากับ .95, .79, .74 และ .91 ตามลำดับ
วิเคราะห์ข้อมูลโดยหาความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์
ของเพียร์สัน
ผลการวิจัยพบว่า
1. นักเรียนพยาบาลมีความพร้อมในการเรียนรู้ด้วยการนำตนเอง โดยรวมอยู่ในระดับมาก
(Mean = 3.71, SD = .39) โดยมีค่าเฉลี่ยสูงสุดด้านความสามารถในการประเมินตนเอง (Mean = 4.20,
SD = .54) และมีค่าเฉลี่ยต่ำสุดด้านคุณลักษณะของผู้ที่สามารถเรียนรู้ด้วยตนเองซึ่งอยู่ในระดับปานกลาง
(Mean = 3.49, SD = .49)
2. นักเรียนพยาบาลมีความคิดเห็นว่าอาจารย์พยาบาลปฏิบัติบทบาทในการอำนวยความสะดวก
ในการเรียนรู้โดยรวมและรายด้านทุกด้านอยู่ในระดับมาก (Mean = 3.71 – 3.84, SD = .40 - .68)
มีสัมพันธภาพที่ดีกับเพื่อนโดยรวมอยู่ในระดับมาก (Mean = 4.14, SD = .47) และสภาพแวดล้อมทาง
กายภาพของสถาบันโดยรวมมีความเหมาะสมอยู่ในระดับปานกลาง (Mean = 3.25, SD = .56)
3. ปัจจัยด้านสภาพแวดล้อมทางการเรียน ได้แก่ บทบาทอาจารย์ในการอำนวยความสะดวก
ในการเรียนรู้ สภาพแวดล้อมทางกายภาพ และสัมพันธภาพระหว่างนักเรียนพยาบาลกับเพื่อน มีความสัมพันธ์
ทางบวกในระดับปานกลางกับความพร้อมในการเรียนรู้ด้วยการนำตนเองของนักเรียนพยาบาลศาสตร์
วิทยาลัยพยาบาลกองทัพเรือ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 (r = .595, .387 และ .386 ตามลำดับ)
โดยบทบาทอาจารย์ด้านการช่วยกำหนดจุดมุ่งหมายและวินิจฉัยความต้องการของผู้เรียนมีความสัมพันธ์
กับความพร้อมในการเรียนรู้ด้วยการนำตนเองของนักเรียนพยาบาลมากที่สุดเมื่อเปรียบเทียบกับบทบาท
ด้านอื่นๆ (r = .494)
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
เลขาธิการสภาการศึกษา, สำนักงาน. ข้อเสนอการปฏิรูปการศึกษาในทศวรรษที่สอง (พ.ศ. 2552-2561). พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร: พริกหวานกราฟฟิค; 2552.
วิจารณ์ พานิช. วิถีสร้างการเรียนรู้เพื่อศิษย์. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร: ตถาตา พับลิเคชั่น; 2555.
Knowles MS. Self-directed learning: A guide for learners and teachers. New York: Association Press; 1975.
สุรีรัตน์ ศรีบุญเรือง. การศึกษาปัจจัยบางประการที่สัมพันธ์กับความพร้อมในการเรียนรู้ด้วยการนำตนเองของนักศึกษาชั้นปีที่ 2 ในกลุ่มศูนย์สุขศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. [ปริญญานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาการวิจัยและสถิติทางการศึกษา]. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ; 2550.
ปวิชญา ผาสุข, สุวพร เซ็มเฮง, ละเอียด รักษ์เผ่า. การศึกษาปัจจัยบางประการที่ส่งผลต่อความพร้อมในการเรียนรู้ด้วยตนเองของนักศึกษาภาคปกติมหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต. วารสารการวัดผลการศึกษา 2555;17(2):143-60.
พิศดี มินศิริ. ปัจจัยบางประการที่ส่งผลต่อความพร้อมในการเรียนรู้ด้วยการนำตนเองของนักศึกษาพยาบาลศาสตรบัณฑิต ชั้นปีที่ 1 วิทยาลัยพยาบาลเครือข่ายภาคกลาง ในสังกัดสถาบันพระบรมราชชนก กระทรวงสาธารณสุข. [ปริญญานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาการวิจัยและสถิติทางการศึกษา]. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ; 2547.
กนกวรรณ ทองฉวี. ความสัมพันธ์ระหว่างความรู้สึกมีคุณค่าในตนเอง บทบาทอาจารย์ในการอำนวยความสะดวกในการเรียนรู้ สภาพแวดล้อมในสถาบันกับความพร้อมในการเรียนรู้ด้วยตนเองของนักศึกษาพยาบาล สถาบันการศึกษาพยาบาลของรัฐ สังกัดทบวงมหาวิทยาลัย. [วิทยานิพนธ์พยาบาลศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการพยาบาลศึกษา]. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย; 2545.
ปรินดา ตาสี. ลักษณะทางจิตและสภาพแวดล้อมทางการเรียนที่เกี่ยวข้องกับความพร้อมในการเรียนรู้ด้วยการนำตนเองของนักศึกษาชั้นปีที่ 1 ของมหาวิทยาลัยในกรุงเทพมหานคร. [ปริญญานิพนธ์วิทยาศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาการวิจัยพฤติกรรมศาสตร์ประยุกต์]. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ; 2551.
อมรรัตน์ เสตสุวรรณ, อรชร ศรีไทรล้วน. ความสัมพันธ์ระหว่างสภาพแวดล้อมในคณะพยาบาลศาสตร์กับความพร้อม ในการเรียนรู้ด้วยตนเองของนักศึกษาพยาบาล คณะพยาบาลศาสตร์เกื้อการุณย์ มหาวิทยาลัยนวมินทราธิราช. วารสารเกื้อการุณย์ 2557;21(ฉบับพิเศษ):124-38.
สุมลรัตน์ สมคะเน. ความสัมพันธ์ระหว่างสภาพแวดล้อมที่เอื้อต่อการเรียนรู้ด้วยตนเองกับความพร้อมในการเรียนรู้ด้วยตนเองของนักศึกษามหาวิทยาลัยรามคำแหง. [วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาพัฒนาทรัพยากรมนุษย์]. มหาวิทยาลัยรามคำแหง; 2553.
คณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ, สำนักงาน. พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542 และที่แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2545. กรุงเทพมหานคร: พริกหวานกราฟฟิค; 2546.
มณี อาภานันทิกุล, รุจิเรศ ธนูรักษ์, ยุวดี ฦาชา. การพัฒนาเครื่องมือความพร้อมในการเรียนรู้ด้วยตนเองของนักศึกษาพยาบาลไทยระดับปริญญาตรี. วารสารสภาการพยาบาล 2551;23(2):52-69.
Guglielmino LM. Development of self-directed learning readiness scale. Dissertation Abstract International 1977;(38):64-64A.
Fisher M, King J, Tague G. Development of Self-directed learning readiness scale for nursing education. Nurse Educ Today 2001;21(7):516-25.
ศิริชัย กาญจนวาสี. สถิติประยุกต์สำหรับการวิจัย. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย; 2555. หน้า 148.
บุญใจ ศรีสถิตย์นรากูร. การพัฒนาและตรวจสอบคุณภาพเครื่องมือวิจัย: คุณสมบัติการวัดเชิงจิตวิทยา. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย; 2555. หน้า 95.
วัลภา ศรีบุญพิมพ์สวย. ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการเรียนรู้ด้วยการนำตนเองของนักศึกษาพยาบาลศาสตร์ วิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี อุดรธานี. วารสารการพยาบาลและการศึกษา 2557;7(4):78-91.
Klunklin A, Viseskul N, Sripusanapan A, Turale S. Readiness for self-directed learning among nursing students in Thailand. Nurs Health Sci 2010;12(2):177-81.
