ความชุกของการดื้อยาปฏิชีวนะของเชื้อ Cutibacterium acnes จากสิ่งส่งตรวจชนิดไมโครคอมิโดน

ผู้แต่ง

  • ดรณ์ นุ่มนาค วิทยาลัยการแพทย์บูรณาการ มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์ กรุงเทพมหานคร
  • ธัชพล บุญถูก สำนักงานป้องกันควบคุมโรคที่ 10 จังหวัดอุบลราชธานี

คำสำคัญ:

เชื้อดื้อยาหลายขนาน, เชื้อก่อสิวอักเสบ, ไมโครคอมิโดน

บทคัดย่อ

Cutibacterium acnes เป็นเชื้อแบคทีเรียชนิดแกรมบวกรูปแท่งที่เจริญได้ดีในสภาวะไร้ออกซิเจน (anaerobic condition) ซึ่งสามารถพบเป็นเชื้อประจำถิ่นได้ตามผิวหนังของมนุษย์ อย่างไรก็ตาม เป็นที่ทราบกันว่าเชื้อดังกล่าวมีส่วนเกี่ยวข้องกับการก่อให้เกิดความผิดปกติที่ผิวหนัง โดยเฉพาะสิว  ปัจจุบัน พบ C. acnes ที่ดื้อต่อยาปฏิชีวนะหลายขนาน งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความชุกของการดื้อยาปฏิชีวนะหลายขนาน (multi-drug resistance, MDR) ของเชื้อ C. acnes (MDR C. acnes)  และศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับความชุกของเชื้อ MDR C. acnes จากตัวอย่างไมโครคอมิโดน โดยการแยกเชื้อ C. acnes จากตัวอย่างไมโครคอมิโดนที่ได้จากอาสาสมัครที่มีสิวที่มีอาการรุนแรงในระดับเล็กน้อยถึงปานกลาง จำนวน 46 ราย นำมาเพาะเลี้ยงบน blood agar ในสภาวะไร้ออกซิเจน  จำแนกชนิดของเชื้อโดยการทดสอบทางชีวเคมี และทดสอบความไวต่อยาปฏิชีวนะด้วยวิธี antimicrobial gradient strip (E-test) ต่อยาปฏิชีวนะ 5 กลุ่ม ได้แก่ erythromycin, clindamycin, tetracycline, gentamicin และ amoxicillin  แล้ววิเคราะห์ด้วย chi-square test ผลการศึกษาพบเชื้อ C. acne กลุ่ม MDR (multidrug-resistant bacteria) 9 ราย (ร้อยละ 2) แบ่งเป็น 4 ราย (ร้อยละ 9) ดื้อต่อ clindamycin, erythromycin และ gentamicin และ 5 ราย (ร้อยละ 11) ดื้อต่อ clindamycin, erythromycin และ tetracycline โดย MDR C. acne พบในผู้เป็นสิวที่มีอาการรุนแรงระดับปานกลางได้มากกว่าในผู้ที่มีอาการรุนแรงระดับเล็กน้อย อย่างมีนัยสําคัญทางสถิติ (p <0.05) โดยผู้ที่มีผิวหน้ามันสามารถพบเชื้อ MDR C. acne ได้มากกว่าผู้ที่มีผิวประเภทอื่น (p <0.05) และยังพบว่า ผู้ที่มีการใช้ยาปฏิชีวนะแบบทาและมีการใช้ยาปฏิชีวนะแบบไม่ต่อเนื่องตามคำแนะนำของแพทย์ พบเชื้อ MDR C. acneได้บ่อยกว่ากลุ่มอื่นๆ (p <0.05)  ดังนั้นในการรักษาสิวด้วยยาปฏิชีวนะ ควรวางการรักษาและให้ความรู้แก่คนไข้เกี่ยวกับการใช้ยาปฏิชีวนะให้ครบตามคำแนะนำของแพทย์ผู้รักษา เพื่อลดการเกิดเชื้อดื้อยาและลดความรุนแรงของสิว

References

iod.go.th [homepage on the Internet]. Bangkok: Out-patient Disease Statistics 2016-2018 [cited 2023 Sep 23]. Available from: https://www.iod.go.th/wp-content/ uploads/2021/05/ข้อมูลด้านสถิติ.pdf

Vasam M, Korutla S, Bohara RA. Acne vulgaris: A review of the pathophysiology, treatment, and recent nanotechnology based advances. Biochem Biophys Rep 2023; 36: 101578

Gajdács M., Spengler G., Urbán E. Iden-tification and antimicrobial susceptibility testing of anaerobic bacteria: Rubik’s cube of clinical microbiology? Antibiotics 2017; 6: 25.

Oge’LK, Broussard A, Marshall MD. Acne vulgaris: diagnosis and treatment. Am Fam Physician 2019; 100: 475-84.

Leheste JR, Ruvolo KE, Chrostowski JE, et al. P. acnes-Driven Disease Pathology: Current Knowledge and Future Directions. Front Cell Infect Microbiol. 2017 14; 7: 81. doi: 10.3389/fcimb.2017.00081. PMID: 28352613; PMCID: PMC5348501.

Portillo ME, Corvec S, Borens O, Trampuz A. Propionibacterium acnes: an underestimated pathogen in implant-associated infections. Biomed Res Int 2013; 2013: 804391. doi: 10.1155/2013/804391.

Acherman Y, Goldstein EJC, Coenye T, et al. Propionibacterium acnes: from commensal to opportunistic biofilm- associated implant pathogen. Clin Microbiol Rev 2014; 27: 419-40.

Cavallo I, Sivori F, Truglio M, et al. Skin dysbiosis and Cutibacterium acnes biofilm in inflammatory acne lesions of adolescents. Sci Rep 2022; 12: 21104.

Zaenglein AL, Pathy AL, Schlosser BJ, et al. Guidelines of care for the management of acne vulgaris. J Am Acad Dermatol 2016; 74: 945-73.e33.

Eyüboglu M, Kalay I, Eyüboglu D. Evaluation of adolescents diagnosed with acne vulgaris for quality of life and psychosocial challenges. Indian J Dermatol 2018; 63: 131-5.

Schlessinger J, Menter A, Gold M, et al. Clinical safety and efficacy studies of a novel formulation combining 1.2% clindamycin phosphate and 0.025% tretinoin for the treatment of acne vulgaris. J Drugs Dermatol 2007; 6: 607-15.

Koyanagi S, Koizumi J, Nakase K, et al. Increased frequency of clindamycin-resistant Cutibacterium acnes strains isolated from Japanese patients with acne vulgaris caused by the prevalence of exogenous resistance genes. J Dermatol 2023; 50: 793-99. doi:10.1111/1346-8138.16757

Zhu T, Zhu W, Wang Q, et al. Antibiotic susceptibility of Propionibacterium acnes isolated from patients with acne in a public hospital in Southwest China: prospective cross-sectional study. BMJ Open 2019; 9: e022938. doi:10.1136/bmjopen- 2018-022938.

Aoki S, Nakase K, Hayashi N, et al. Increased prevalence of doxycycline low-susceptible Cutibacterium acnes isolated from acne patients in Japan caused by antimicrobial use and diversification of tetracycline resistance factors. J Dermatol 2021; 48: 1365-71. doi:10.1111/1346- 8138.15940

NakaseK,AokiS,SeiS,etal.Characteri- zation of acne patients carrying clindamycin-resistant Cutibacterium acnes: A Japanese multicenter study. J Dermatol 2020; 47: 863-9.

Zhao L, Chen J, Bai B, et al. Topical drug delivery strategies for enhancing drug effectiveness by skin barriers, drug delivery systems and individualized dosing. Front Pharmacol 2024; 14: 1333986.

Aoki S, Nakase K, Nakaminami H, Wajima T, Hayashi N, Noguchi N. Transferable multidrug-resistance plasmid carrying a novel macrolide-clindamycin resistance gene, erm(50), in Cutibacterium acnes. Antimicrob Agents Chemother 2020; 64: e01810-19. doi:10.1128/ AAC.01810-19

Downloads

เผยแพร่แล้ว

2024-08-13

How to Cite

ฉบับ

บท

นิพนธ์ต้นฉบับ