การรับรู้ปัจจัยเสี่ยงหกล้มและพฤติกรรมป้องกันการหกล้มในผู้สูงอายุ 60 -69 ปี ในบริบทชุมชนเมือง จังหวัดสกลนคร

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้เป็นการสำรวจภาคตัดขวาง เพื่อประเมินสัดส่วนการรับรู้ปัจจัยเสี่ยงหกล้ม พฤติกรรมป้องกันการหกล้ม และวิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างการรับรู้ปัจจัยเสี่ยงหกล้ม พฤติกรรมป้องกันการหกล้ม กับการหกล้มในผู้สูงอายุ กลุ่มตัวอย่างเป็นผู้สูงอายุ 60 -69 ปี จำนวน 140 คน ที่อยู่ในความรับผิดชอบของโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลธาตุเชิงชุม เขตเทศบาลนครสกลนคร จังหวัดสกลนคร สุ่มกลุ่มตัวอย่างอย่างง่าย เก็บข้อมูลด้วยแบบสอบถามการรับรู้ปัจจัยเสี่ยงหกล้ม และพฤติกรรมป้องกันการหกล้ม พัฒนาโดยผู้วิจัย มีค่าความเชื่อมั่นสัมประสิทธิ์แอลฟาครอนบาค (Cronbach’s alpha coefficient) เท่ากับ 0.79 และ 0.82 วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนา ได้แก่ ความถี่  ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน วิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างการรับรู้ปัจจัยเสี่ยงหกล้ม พฤติกรรมป้องกันการหกล้มกับการหกล้มในผู้สูงอายุด้วยการวิเคราะห์ถดถอยโลจิสติกส์ (Binary logistic regression) ผลการศึกษาพบว่า กลุ่มตัวอย่างส่วนใหญ่เป็นเพศหญิงร้อยละ 76.43 มีอายุเฉลี่ย 65.30 ปี (S.D.= 2.88) มีโรคประจำตัวร้อยละ 61.42 กลุ่มตัวอย่างมีประวัติหกล้มร้อยละ 17.14 สัดส่วนการรับรู้ปัจจัยเสี่ยงหกล้มมีระดับไม่เพียงพอร้อยละ 50.70 (95%CI 41.72 to 58.28) มีพฤติกรรมป้องกันการหกล้มต่ำร้อยละ 74.30 (95%CI 66.22 to 81.29) และพบว่าการรับรู้ปัจจัยเสี่ยงหกล้มไม่เพียงพอเป็นปัจจัยที่มีผลต่อการหกล้ม (OR = 3.56, 95%CI 1.32 to 9.63, p=0.012) บุคลากรสุขภาพควรจัดโปรแกรมเพิ่มการรับรู้ปัจจัยเสี่ยงหกล้มสำหรับผู้สูงอายุในชุมชน แนวทางการจัดการปัจจัยเสี่ยงรวมทั้งส่งเสริมพฤติกรรมป้องกันการหกล้ม เพื่อลดความเสี่ยงและความรุนแรงจากการหกล้ม