การรอดชีวิตของผู้ป่วยอุบัติเหตุในโรงพยาบาลกรุงเทพ พัทยา
คำสำคัญ:
การรอดชีวิตของผู้ป่วยอุบัติเหตุ, การตอบสนองของร่างกายหลังการบาดเจ็บ, ระดับความรู้สึกตัว, ความรุนแรงของการบาดเจ็บบทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาการรอดชีวิต และปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับการรอดชีวิตของผู้ป่วยอุบัติเหตุในโรงพยาบาลกรุงเทพ พัทยา กลุ่มตัวอย่างคือผู้ป่วยอุบัติเหตุที่เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลกรุงเทพ พัทยา จำนวน 155 คน ได้มาจากการสุ่มอย่างง่าย เครื่องมือรวบรวมข้อมูลวิจัย คือ แบบบันทึกข้อมูลส่วนบุคคล แบบประเมิน Glasgow Coma Score (GCS) แบบวัดระดับความรุนแรงของการบาดเจ็บ และแบบประเมินการตอบสนองของร่างกายหลังการบาดเจ็บ วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติพรรณนา และวิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างตัวแปรด้วยสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์แบบพอยท์ไบซีเรียลและสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์สเปียร์แมน แรงค์ ออเดอร์ ผลการวิจัยพบว่า กลุ่มตัวอย่างรอดชีวิตร้อยละ 92.26 การรอดชีวิตของผู้ป่วยอุบัติเหตุมีความสัมพันธ์ทางบวกในระดับปานกลางกับการตอบสนองของร่างกายหลังการบาดเจ็บ (rs = 0.456, p < 0.001) และระดับความรู้สึกตัว (rs = 0.450, p < 0.001) ในขณะที่การรอดชีวิตของผู้ป่วยอุบัติเหตุมีความสัมพันธ์ทางลบในระดับต่ำกับความรุนแรงของการบาดเจ็บ (rs = -0.280, p < 0.001) และมีความสัมพันธ์ทางบวกในระดับต่ำกับอายุ (rs = 0.165, p = 0.041) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 ส่วนเพศ และสาเหตุการบาดเจ็บ ไม่มีความสัมพันธ์กับการรอดชีวิตของผู้ป่วยอุบัติเหตุในโรงพยาบาลกรุงเทพ พัทยา อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 บุคลากรด้านสุขภาพควรให้ความสำคัญกับการรอดชีวิตของผู้ป่วยอุบัติเหตุ โดยเฉพาะในรายที่มีอายุมาก มีการบาดเจ็บรุนแรง ระดับความรู้สึกตัวไม่ดี และการตอบสนองของร่างกายต่อการบาดเจ็บมีความรุนแรงมาก ซึ่งบุคลากรด้านสุขภาพควรใช้ผลการวิจัยนี้เป็นข้อมูลพื้นฐานในการพัฒนาแนวปฏิบัติหรือโปรแกรมการพยาบาลเพื่อเพิ่มอัตราการรอดชีวิตในผู้ป่วยอุบัติเหตุ
References
World Health Organization. Global status report on road safety: Time for action [online]. 2009. Available from: https://apps.who.int/iris/bitstream/10665/44122/1/9789241563840_eng.phf>. [cited 2019 Jul 01].
สำนักงานโรคไม่ติดต่อกรมควบคุมโรค. ระบบบูรณาการข้อมูลการตายจากอุบัติเหตุทางถนน [online]. 2562. แหล่งข้อมูล: https://rti.ddc.moph.go.th/RTDD/Modules/Report/Report06.aspx. [เข้าถึงเมื่อ 1 กรกฎาคม 2562].
อำนาจ กาศสกุล, อรพรรณ โตสิงห์, ปรางทิพย์ ฉายพุท และดาริน เช้าทวี. ปัจจัยทำนายผลลัพธ์การบาดเจ็บของผู้ป่วยผู้ใหญ่ในระยะเร่งด่วนฉุกเฉิน. วารสารสภาการพยาบาล 2554; 26: 30-42.
วิมล อิ่มอุไร. การพยาบาลผู้ป่วยบาดเจ็บหลายระบบ. วารสารหัวหินสุขใจไกลกังวล 2562; 4: 5-19.
สำนักอำนวยความปลอดภัย. สถิติอุบัติเหตุบนทางหลวง [online]. 2562. แหล่งข้อมูล: https://bhs. doh.go.th/files/infographic/summary57.pdf [เข้าถึงเมื่อ 1 ธันวาคม 2562].
ธวัชชัย ตุลวรรธนะ. Initial management in Trauma [online]. แหล่งข้อมูล: https://med.swu.ac.th/ surgery/images/SAR54/initial%20management%20in%20trauma%20.pdf [เข้าถึงเมื่อ 31 ธันวาคม 2562].
Lai CY., Tsai SH., Lin FH., Chu H., Ku CH., Wu CH., Chu CM. Survival rate variation among different types of hospitalized traumatic cardiac arrest: A retrospective and nationwide study. Medicine 2018; 97(8): e11480.
Yadollahi M. A study of mortality risk factors among trauma referrals to trauma center, Shiraz, Iran, 2017. Chinese Journal of Traumatology 2019; 22(4): 212-218.
พนมวรรณ์ วงศ์วัฒนกิจ, จารุวรรณ ธาดาเดช, อรุณรักษ์ มีใย และไพบูลย์ สุริยะวงศ์ไพศา. ความสัมพันธ์ของปัจจัยการรอดชีวิตของผู้บาดเจ็บจากอุบัติเหตุจราจรที่เข้ารับการรักษา ณ โรงพยาบาลระดับตติยภูมิแห่งหนึ่งในจังหวัดภูเก็ต. ศรีนครินทร์เวชสาร 2562; 34: 52-59.
อรรถวุฒิ เชื้อทอง, บุรภัทร สังข์ทอง, โกเมศวร์ ทองขาว และประเสริฐ วศินานุกร.อัตราการรอดชีวิตของผู้ป่วยที่ได้รับการทำผ่าตัดเปิดทรวงอกที่ห้องฉุกเฉินในผู้ป่วยที่ได้รับอุบัติเหตุ. สงขลานครินทร์เวชสาร 2550; 25: 431-36.
Yucel N., Demir TO., Derya S., Oguzturk H., Bicakcioglu M. and Yetkin F. Potential risk factors for in-hospital mortality in patients with moderate-to-severe blunt multiple trauma who survive initial resuscitation. Emergency Medicine International, 2018; 6461072.
Galvagno JrSM., Massey M., Bouzat P., Vesselinov R., Levy MJ., Millin MG., Stein DM., Scalea TM. & Hirshon JM. Correlation between the revised trauma score and injury severity score: Implications for prehospital trauma triage. Prehospital emergency care 2019; 23: 263-70.
นภาภรณ์ กวางทอง. ข้อควรระวังในการประเมินกลาสโกว์โคมาสกอร์สำหรับผู้ที่ได้รับบาดเจ็บศีรษะ. วารสารเกื้อการุณย์ 2560; 24: 192-200.
Baker SP., O'Neill B., Haddon WJr., & Long WB. (1974). The Injury severity Score: A method for describing patients with multiple injuries and evaluating emergency care. Journal of Trauma 1974; 14: 187-96.
Champion HR., Sacco WJ., Copes WS., Gamn DS., Gennarelli TA., Flanagan ME. A revision of the trauma score. Journal of Trauma 1989; 29:623-29.
Revell M., Pynsent P., Abudu A., Fairbank J. Trauma score and trauma outcomemeasures. Journal of Trauma 2003; 5: 67-70.
บุญใจ ศรีสถิตนรากุล. ระเบียบวิธีการวิจัยทางพยาบาลศาสตร์. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพมหานคร: ยูแอนไออินเตอร์มีเดีย; 2553. 584.
ทัศนา บุญทอง และคณะ. ปฏิรูประบบบริการการพยาบาลที่สอดคล้องกับระบบบริการสุขภาพไทยที่พึงประสงค์ในอนาคต. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพมหานคร: ศิริยอดการพิมพ์. 2542.
เมษญา ชาติกุล. ปัจจัยที่สัมพันธ์กับการเสียชีวิตของผู้ประสบอุบัติเหตุที่นำส่งด้วยหน่วยปฏิบัติการการแพทย์ฉุกเฉินขั้นสูงในประเทศไทย. วารสารศูนย์การศึกษาแพทยศาสตร์คลินิก โรงพยาบาลพระปกเกล้า 2557; 31: 311-26.
วรัญชภรณ์ พลเขตร์ และอภิชาติ ก้องเสียง. การรอดชีพของผู้ป่วยบาดเจ็บที่สมอง: เปรียบเทียบระหว่างผู้ป่วยที่นำส่งและไม่ได้นำส่งโดยระบบบริการแพทย์ฉุกเฉิน. รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์: ขอนแก่น. 2559.
นิชาภัทร บุษมงคล และชัจคเณค์ แพรขาว. ความสัมพันธ์ระหว่างระดับความรุนแรงของการบาดเจ็บและผลลัพธ์ทางการพยาบาลในผู้ป่วยบาดเจ็บ. วารสารการพยาบาลและการดูแลสุขภาพ 2560; 35: 110-18.
Karatas AO., & Cam R. The effect of the use of trauma scoring systems on prognosis of patients with multiple traumas: A cross-sectional study. The Journal of the Pakistan Medical Association 2018; 68: 1048-53.
ธิดา ธรรมรักษา และบุบผา ลาภทวี. โครงการวิจัยเรื่อง ปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับความรุนแรงของการบาดเจ็บในผู้บาดเจ็บจากอุบัติเหตุจราจร หอผู้ป่วยศัลยกรรมอุบัติเหตุและฉุกเฉินโรงพยาบาลธรรมศาสตร์เฉลิมพระเกียรติ. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์: ปทุมธานี. 2557.
Harnod D., Chen RJ., Chang WH., Chang RE., Chang CH. Mortality factors in major trauma patients: Nation-wide population-based research in Taiwan. International Journal of Gerontology 2013; 8: 18-21.
Shi HY., Hwang SL., Lee IC., Chen IT., Lee KT., Lin CL. (2014). Trends and outcome predictors after traumatic brain injury surgery: A nationwide population-based study in Taiwan. Journal of Neurosurgery 2014; 121: 1323-30.
Gholipour C., Rad BS., Vahdati SS., Fahimi R., Amir G., & Far LM. Assessment of causes of preventable deaths in pre-hospital settings. Erciyes Tıp Dergisi/Erciyes Medical Journal 2016; 38: 66-69.
Abolfotouh MA., Hussein MA., Abolfotouh SM., Marzoug AA., Teriqi SA., Suwailem AA., Hijazi RA. Patterns of injuries and predictors of inhospiyal mortality in trauma patients in Saudi Arabia. Open Access Emergency Medicine 2018; 10: 89-99.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารการแพทย์และสาธารณสุข มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการวารสารไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใด ๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารการแพทย์และสาธารณสุข มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารการแพทย์และสาธารณสุข มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี กองบรรณาธิการไม่สงวนสิทธิ์ในการคัดลอกเพื่อการพัฒนางานด้านวิชาการ แต่ต้องได้รับการอ้างอิงที่ถูกต้องเหมาะสม
