The Model of Health Risk Communication for Respond to Public Health Emergency of Community in Saraburi Provincial in case of the corona virus disease 2019
Main Article Content
Abstract
The purposes of this mixed-method research were study the components of health emergency communication culture of the community in Saraburi Province and development of the health risk communication model for respond to public health emergency of community in Saraburi provincial in case of the corona virus disease 2019. The research was study during June – October 2021. The samples consisted of the experts, the village health volunteers, community leader, and the general public in Saraburi provincial, selected by the purposive sampling and the simple random technique. The semi-structured interview and the questionnaire was constructed and used as tool for data collection; and the data were analyzed by using descriptive statistics inferential statistics and content analysis. It was found that 1. the components of health emergency communication of the community in Saraburi Province concise of 1) Community Leadership Potential, 2) Community
Health Policy, 3) Risk Communication Committee, 4) Community Health messenger,
5) Health Communication traditional, 6) Community Literacy Competency, 7) Learning Community Center, 8) Public Health Network, and (9) Community Participatory and 2. The health risk communication model for respond to public health emergency of community in Saraburi provincial in case of the corona virus disease 2019 consisted of 6 components;
1) Concept of model; (1) All for Health Communication (2) Communicating facts quickly and beneficially (3) Integration of modern media and community media, 2) Principle of model; (1) Raising awareness of responsibility for health communication (2) Develop a health information system (3) Strengthening a culture of health communication (4) Strengthen the community policy on risk communication, 3) Goal of model; (1) People: Health communication literacy (2) Community: Health risk communication system (3) Community: Health information network and learning center, 4) Process of model; (1) Establish a community risk communication working team (2) Establishing community measures on risk communication (3) Community policy announcement (4) Community Center of Health communication literacy (5) Presentation and dissemination of public health information in emergencies (6) Development of media and communication channels (7) Enhance the health risk communication (8) Feed back and Evaluation the health risk communication,
5) Evaluation of model; (1) Satisfied to the usefulness of health information (2) Community health risk communication activities in emergency situations (3) Committee and community strategic plan in emergency health risk communication, 6)Beneficial condition of model; (1) Community leader (2) Risk communicator (3) Local media and community communication channels and 3. The model was considered high level in actually utility (=4.31, S.D.=0.81) and feasibility (=3.91, S.D.=0.55) could be applied to the context of the society in the community in Saraburi Province and the actually utility and feasibility perspective of urban and rural communities were not significant.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่พิมพ์ในวารสารสถาบันป้องกันควบคุมโรคเขตเมือง ถือว่าเป็นผลงานวิชาการ งานวิจัยและวิเคราะห์ ตลอดจนเป็นความเห็นส่วนตัวของผู้เขียนเอง ไม่ใช่ความเห็นของสถาบันป้องกันควบคุมโรคเขตเมือง หรือคณะบรรณาธิการแต่ประการใด ผู้เขียนจำต้องรับผิดชอบต่อบทความของตน
References
กรมควบคุมโรค กระทรวงสาธารณสุข. รายงานโรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 (COVID-19).
กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย, 2563.
ปัญจวรา บุญสร้างสม. ฝ่าวิกฤตการสื่อสาร ในสถานการณ์โควิด-19 [อินเทอร์เน็ต]. 2564. [สืบค้นเมื่อ 13 ก.ค. 2564]. แหล่งข้อมูล: https://www.thaihealth.or.th/Content/54637-ฝ่าวิกฤตการสื่อสาร ในสถานการณ์โควิด-19.html
Vurro, C. & Perrini, F. (2011) Making the Most of Corporate Social Responsibility Reporting: Disclosure Structure and Its Impact on Performance. Corporate Governance, 11, 459-474.
เมธาวี ดวงจินดา, นงพิมล นิมิตรอานันท์, และศศิธร รุจนเวช. ผลลัพธ์ของโปรแกรมการสื่อสารความเสี่ยงทางสุขภาพในผู้ป่วยกลุ่มเสี่ยงสูงโรคหลอดเลือดสมองที่โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบล ในจังหวัดสมุทรสาคร. วารสารพยาบาลทหารบก 2559, 17(2), 59-67.
พาหุรัตน์ คงเมือง ทัยสุวรรณ์. การสื่อสารความเสี่ยงกรณีโรคไวรัสโคโรนา 19 COVID-19 Risk Communication [อินเทอร์เน็ต] 2563. [สืบค้นเมื่อ 10 ก.ค. 2564]. แหล่งข้อมูล: https:// sasuk.fph.tu.ac.th/public/images/2020news/ th-img/04/04-20-1/Risk%20%20Com-COVID19-200428%E0%B8%98%E0%B8%A3%E0%B8%A3%E0% B8%A1%E0%B8%A8%E0%B8%B2%E0%B8%AA%E0%B8%95%E0%B8%A3%E0%B9%8C_1.pdf
อรรถสิทธิ์ ขจรรุ่งศิลป์. สื่อสารอย่างไรให้คนไทยเชื่อมั่นและฉีดวัคซีน [อินเทอร์เน็ต] 2564. [สืบค้น เมื่อ 12 ก.ค. 2564]. แหล่งข้อมูล: https://tdri.or.th/2021/06/vaccine-communication/
นงเยาว์ เกษตร์ภิบาล. การทำนายของการปฏิบัติตัวต่อผู้ติดเชื้อและผู้กักกันตัวเอง. คณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, 2564.
ภูษณิศา ชัยวิรัตน์นุกูล พัชรินทร์ ศิริวิสุทธิรัตน์ และศุทรา เอื้ออภิสิทธิ์วงศ์. แนวทางการดูแลจิตใจในโรงพยาบาลสนาม ฉบับปรับปรุง ครั้งที่ 1. กองบริหารระบบบริการสุขภาพจิต กรมสุขภาพจิต กระทรวงสาธารณสุข, 2564.
สำนักงานสาธารณสุขจังหวัดสระบุรี. การเฝ้าระวังโรคโควิด-19 (COVID-19) [อินเทอร์เน็ต] 2564.
[สืบค้นเมื่อ 30 ส.ค. 2564]. แหล่งข้อมูล: https://ssjsaraburi.moph.go.th/covid19/index.php
ลัญจกร นิลกาญจน. วัฒนธรรมความเชื่อ กับการจัดการศรัทธาของชุมชน. วารสารนาคบุตรปริทรรศน์ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครศรีธรรมราช 2561, 10(2), 11-20.
Creswell, J. W. A concise introduction to mixed methods research. Thousand Oaks, C.A. : Sage Publications, 2015.
กมลพิพัฒน์ ชนะสิทธิ์ และประสพชัย พสุนนท์. การสุ่มตัวอย่างและการผสานข้อมูลตามแบบแผนการวิจัยแบบผสมวิธี. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยธนบุรี 2561, 12(29), 147-158.
เบญจา ยอดดำเนิน-แอ็ตติกจ์. การวิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพ : การจัดการข้อมูลการตีความและการหาความหมาย. นครปฐม : สำนักพิมพ์ประชากรและสังคม สถาบันวิจัยประชากรและสังคมมหาวิทยาลัยมหิดล, 2552.
Keeves, Peter J. “Model and Model Building,” Educational Research Methodology and Measurement : An International Handbook. Oxford : Pergamon Press, 1988.
Likert, Rensis. “The Method of Constructing and Attitude Scale”. In Reading in Fishbeic,
M (Ed.), Attitude Theory and Measurement (pp. 90-95). New York: Wiley & Son, 1967.
Krejcie, R. V. & Morgan, D. W. Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement 1973, 30(3), page 607-610.
พวงรัตน์ ทวีรัตน์. การสร้างและพัฒนาและทดสอบผลสัมฤทธิ์. กรุงเทพมหานคร: สำนักทดสอบทางการศึกษา มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ประสานมิตร, 2543.
วีระศักดิ์ จินารัตน์. การวิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงอนุมาน. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยการจัดการและเทคโนโลยีอีสเทิร์น 2557, 11(2), 80-85.
ณัฐวุฒิ กกกระโทก และพุฒิพงศ์ สัตยวงศ์ทิพย์. ผลของโปรแกรมสื่อสารความเสี่ยงด้านสุขภาพต่อแรงจูงใจเพื่อป้องกันอันตรายจากการใช้สารเคมีกำจัดศัตรูพืชของเกษตรกรผู้ปลูกข้าว อำเภอหนองหงส์ จังหวัดบุรีรัมย์. วารสารชุมชนวิจัย 2562, 13(1), 239-250.
จงกลณี ตุ้ยเจริญ, ณิชกานต์ วงษ์ประกอบ, กฤตกร หมั่นสระเกษ และธิดารัตน์ นิ่มกระโทก. การรับมือกับไวรัสโคโรนา COVID-19 ในงานสาธารณสุขมูลฐาน. วารสารวิทยาศาสตร์สุขภาพ วิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี สรรพสิทธิประสงค์ 2563, 4 (3), 1-20.
เจริญเนตร แสงดวงแข. ผลลัพธ์การสร้างนักสื่อสารชุมชนท้องถิ่นเพื่อเสริมสร้าง จิตสำนึกด้านการอนุรักษ์ทรัพยากรป่าชายเลน ตำบลหัวเขา อำเภอสิงหนคร จังหวัดสงขลา.วารสารศาสตร์ 2563, 13 (3), 40-83.
Dainton, M. and Zelley, E.D. Applying Communication Theory for Professional life. California: Sage, 2005.
เมธาวี จำเนียร และเมธี แก้วสนิท. การสื่อสารสุขภาพเพื่อสร้างเสริมสุขภาวะที่ดีของคนในชุมชน. สมาคม สถาบัน อุดมศึกษาเอกชนแห่งประเทศไทย ในพระราชูปถัมภ์ สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมาร 2561, 24(2), 155-166.
นงพิมล นิมิตรอานันท์ ศศิธร รุจนเวช และจุฑารัตน์ ผู้พิทักษ์กุล. รูปแบบการสื่อสารความเสี่ยงทาง
สุขภาพโรคหลอดเลือดสมอง ตามมิติวัฒนธรรมของกลุ่มชาติพันธุ์ไทยทรงดำ:กรณีศึกษาชุมชนหนึ่งในจังหวัดนครปฐม. วารสารคณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา 2562, 27(2), 80-92.
พวงชมพู ไชยอาลา แสงรุ่งเรืองโรจน. การสื่อสารแบบมีส่วนร่วม: กลไกในขับเคลื่อนแนวคิด สู่การปฏิบัติภายใต้กระบวนทัศน์การพัฒนาแบบทางเลือก. มนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ 2556, 30 (2), 23-42.
พันธุ์นภา กิตติรัตนไพบูลย์ และแพรว ไตลังคะ. มุมมองด้านสุขภาพจิตและจิตสังคม ของการระบาด COVID -19. กรมสุขภาพจิต กระทรวงสาธารณสุข, 2563.
ชาตรี แมตสี่ และศิวิไลซ์ วนรัตน์วิจิตร. การสร้างเสริมความรอบรู้ด้านสุขภาพ: จากแนวคิดสู่การปฏิบัติ. วารสารวิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี อุตรดิตถ์ 2560, 9(2), 96-111.