การจัดการสุขภาพตนเองของผู้ป่วยที่มีอาการหลการจัดการสุขภาพตนเองของผู้ป่วยที่มีอาการหลงเหลือหลังการหายป่วยโควิด-19 ในตำบลแม่จัน อำเภอแม่จัน จังหวัดเชียงราย

บทคัดย่อ

ความเป็นมา โรคโควิด-19 เป็นโรคติดต่อที่สำคัญ ผู้ป่วยที่รักษาหายแล้วกลับมีอาการเดิมต่อเนื่อง หรือมีอาการอื่นเกิดขึ้นใหม่และเรื้อรังที่ส่งผลกระทบต่อร่างกายและคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยในระยะยาว การศึกษาการจัดการสุขภาพตนเองของผู้ป่วยที่มีอาการหลงเหลือหลังการหายป่วยโควิด-19 สามารถนำไปวางแผนในการดำเนินกิจกรรมในผู้ป่วยที่มีอาการหลงเหลือหลังการหายป่วยโควิด-19 ต่อไปได้

วัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาระดับการจัดการสุขภาพตนเองและปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับการจัดการสุขภาพตนเองของผู้ป่วยที่มีอาการหลงเหลือหลังการหายป่วยโควิด-19 ในตำบลแม่จัน อำเภอแม่จัน จังหวัดเชียงราย

วิธีการศึกษา เป็นการวิจัยเชิงพรรณนาแบบภาคตัดขวาง กลุ่มตัวอย่าง คือ ผู้ป่วยที่มีอาการหลงเหลือหลังการหายป่วยโควิด-19 ที่มารับบริการ ณ ศูนย์สุขภาพชุมชนเมืองแม่จัน อำเภอแม่จัน จังหวัดเชียงราย ดำเนินการเก็บรวบรวมด้วยแบบสอบถาม เก็บข้อมูลในช่วงระหว่างเดือนกันยายน - ธันวาคม พ.ศ. 2565 วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนา ได้แก่ จำนวน ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์ความสัมพันธ์ด้วยสถิติไคสแควร์ และสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์สเปียร์แมน กำหนดระดับนัยสำคัญทางสถิติโดยใช้ค่า p<0.05

ผลการศึกษา ระดับการจัดการสุขภาพตนเองของผู้ป่วยกลุ่มตัวอย่างที่มีอาการหลงเหลือหลังการหายป่วยโควิด-19 อยู่ในระดับสูง (𝑥̅= 3.74, +S.D.=0.99) พบว่าระดับการศึกษามีความสัมพันธ์กับระดับการจัดการสุขภาพตนเองของผู้ป่วยกลุ่มนี้อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติโดยมีความสัมพันธ์กันในระดับที่ต่ำ (r_s=0.236, p=0.018 ,95%CI: 0.051 to 0.416) ส่วนปัจจัยอื่น ๆ ไม่พบว่ามีความสัมพันธ์กับระดับการจัดการสุขภาพตนเองของผู้ป่วยที่มีอาการหลงเหลือหลังการหายป่วยโรคโควิด-19 อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ

สรุปผลและข้อเสนอแนะ ผู้ป่วยบางรายยังคงมีระดับการจัดการสุขภาพตนเองในระดับต่ำถึงปานกลาง หน่วยงานที่เกี่ยวข้องควรนำข้อมูลไปวางแผนและพัฒนาระบบบริการพยาบาลโดยเน้นการส่งเสริมความรู้และความตระหนักในการจัดการสุขภาพตนเองของผู้ป่วยหลังการหายป่วยโควิด-19