ผลของโปรแกรมการสื่อสารทางบวกต่อความเครียดและการเผชิญความเครียด ของญาติผู้ดูแลผู้ป่วยวิกฤต

บทคัดย่อ

บทนำ: การสื่อสารทางบวกมีความสำคัญต่อความเครียดและการเผชิญความเครียดของญาติผู้ดูแลผู้ป่วยวิกฤต วัตถุประสงค์การวิจัย: เพื่อศึกษาผลของโปรแกรมการสื่อสารทางบวกต่อความเครียดและการเผชิญความเครียดของญาติผู้ดูแลผู้ป่วยวิกฤต หอผู้ป่วยศัลยกรรมและอุบัติเหตุ และหออภิบาลผู้ป่วยหนักศัลยกรรม โรงพยาบาลพุทธโสธร ระเบียบวิธีวิจัย: การศึกษาครั้งนี้เป็นการวิจัยกึ่งทดลอง (quasi-experimental research) ชนิดหนึ่งกลุ่มวัดก่อนและหลังการทดลอง (one group pretest-posttest design) ตั้งแต่เดือน กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2562 ถึง กุมภาพันธ์ 2563 จำนวน 30 คน เลือกกลุ่มตัวอย่างแบบเฉพาะเจาะจงให้เข้าร่วมโปรแกรมการสื่อสารทางบวกจากผู้วิจัย จำนวน 3 ครั้ง เก็บรวบรวมข้อมูลโดยใช้แบบประเมิน 4 ชุด ประกอบด้วย แบบสอบถามข้อมูลส่วนบุคคล แบบประเมินความเครียด แบบวัดการเผชิญความเครียดของผู้ดูแล และแบบประเมินความพึงพอใจ วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน Independent t-test และ Paired t-test ผลการวิจัย: พบว่า โปรแกรมการสื่อสารทางบวกมีผลต่อความเครียดและการเผชิญความเครียดของญาติผู้ดูแลผู้ป่วยวิกฤต โดยคะแนนความเครียดและการเผชิญความเครียดลดลงกว่าก่อนได้รับโปรแกรมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ที่ระดับ.001 (p<.001) และคะแนนความพึงพอใจของญาติผู้ดูแลผู้ป่วยวิกฤตหลังได้รับโปรแกรมการสื่อสารทางบวกอยู่ในระดับสูง สรุปผล: จากผลการศึกษานี้สนับสนุนว่าโปรแกรมการสื่อสารทางบวกต่อความเครียดและการเผชิญความเครียดของญาติผู้ดูแลผู้ป่วยวิกฤต สามารถลดความเครียดและญาติสามารถเลือกใช้วิธีการเผชิญความเครียดได้อย่างเหมาะสม ข้อเสนอแนะ: เพิ่มระยะเวลาในการติดตามกลุ่มตัวอย่างภายหลังได้รับโปรแกรม 1-2 สัปดาห์ เพื่อติดตามความเครียดและการเผชิญความเครียดของญาติผู้ดูแลผู้ป่วยวิกฤตและใช้เป็นแนวทางในการพัฒนาคุณภาพการพยาบาลและการให้คำแนะนำปรึกษาช่วยเหลือญาติผู้ป่วยวิกฤตในการจัดการความเครียดอย่างมีประสิทธิภาพต่อไป