การศึกษาเบื้องต้นเกี่ยวกับผลการเพิ่มสมาธิในเด็กสมาธิสั้นที่ฝึกฤๅษีดัดตน

บทคัดย่อ

การศึกษาเบื้องต้นเกี่ยวกับผลของการเพิ่มสมาธิในเด็กสมาธิสั้นที่ฝึกฤๅษีดัดตน มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาผลของการฝึกท่าฤๅษีดัดตน เพื่อเพิ่มสมาธิในเด็กสมาธิสั้น การวิจัยได้ดัดแปลงเพื่อให้เหมาะสมกับความสามารถของผู้เข้าร่วมวิจัย มีความง่ายของท่ามากขึ้น และการตั้งชื่อท่าใหม่ ให้มีความสอดคล้องกับท่าทางของฤๅษีดัดตน เพื่อให้ง่ายต่อการจดจำ จำนวน 5 ท่า คือท่าอรุณเบิกฟ้า ดัดแปลงจากท่าแก้เกียจ ท่าสกุณาลู่ลม ดัดแปลงจากท่าแก้แน่นหน้าอก ท่าเทพพนมทรงกาย ดัดแปลงจากท่าดำรงกายอายุยืน ท่าสบายอุรา ดัดแปลงจากท่าแก้ปวดท้อง แก้สะบักจม ท่าราตรีสวัสดิ์ ดัดแปลงจากท่าแก้ลมในอก เป็นการวิจัยแบบกึ่งทดลอง ดำเนินการทดลองตามแบบแผนการวิจัยชนิดวัดผลก่อน-หลัง หนึ่งกลุ่มทดลอง กลุ่มตัวอย่างที่ศึกษาเป็นเด็กที่ได้รับการวินิจฉัยจากกุมารแพทย์แล้วว่า เป็นโรคสมาธิสั้น จำนวน 4 คน ทำการเก็บรวบรวมข้อมูลก่อนและหลังการใช้โปรแกรม ด้วยแบบสังเกตพฤติกรรมภาวะสมาธิสั้น และแบบบันทึกพฤติกรรมภาวะสมาธิสั้นขณะทำกิจกรรม เป็นระยะเวลา 6 สัปดาห์ สัปดาห์ละ 1 ครั้ง ครั้งละ 30 นาที วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนา ได้แก่ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์เชิงเนื้อหา ผลการวิจัย พบว่า ลักษณะทั่วไปของกลุ่มตัวอย่างจำนวนทั้งหมด 4 คน เป็นเพศชายทั้งหมด อายุระหว่าง 7–8 ปี ได้รับการวินิจฉัยจากกุมารแพทย์เป็นโรคสมาธิสั้นเพียงอย่างเดียว 1 คน เป็นโรคออทิสติกและโรคสมาธิสั้นร่วมด้วย 3 คน สามารถอ่านออก เขียนได้ ฟังคำสั่งเข้าใจ หลังการใช้โปรแกรม กลุ่มทดลองมีภาวะสมาธิสั้นลดลง โดยความไม่มีสมาธิ ความหุนหันพลันแล่นและการอยู่ไม่นิ่งของกลุ่มทดลองลดลง ซึ่งสอดคล้องกับความดันโลหิตและอัตราการเต้นของหัวใจลดลงหลังเข้าร่วมกิจกรรม