การศึกษาความเป็นพิษของสารลูปินิโฟลินจากลำต้นชะเอมเหนือ
Main Article Content
บทคัดย่อ
สารลูปินิโฟลินเป็นสารกลุ่มฟลาโวโนนชนิดหนึ่งซึ่งมีฤทธิ์ดีในการต้านเชื้อเริม (Hepes Simplex Virus 1). การวิจัย นี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาพิษของสารลูปินิโฟลินจากต้นชะเอมเหนือ (Derris reficulata Craib) ในการศึกษาพิษเฉียบพลัน โดยป้อนสารลูปินิโฟอินทางปากแก่หนูถีบจักรในขนาด ๕ ก./กก.ซึ่งถุงกว่าขนาดที่ใช้รักษาประมาณ ๘,๓๐๐ เท่าพบว่า ไม่มีพิษเฉียบพลัน. จากการศึกษาพิษกึ่งเฉียบพลันระยะ!วลา ๒๘ วันในหนูแรดพันธุ์วิสทาร์ ๖ กลุ่ม: กลุ่มที่ ๑ กลุ่ม ควบคุมได้รับน้ำกลั่น. กลุ่มที่ ๒ กลุ่มควบคุมด้วย tragacanth ๑% และกลุ่มที่ ๓ ถึง ๖ ได้รับสารลูปินิโฟลินแขวนตะกอนใน tragacanth ๑% ทางปากในขนาดวันละ ๐.๖, ๖.๐, ๓๐ และ ๖๐ มก./กก. หรือเทียบเท่า ๑, ๑๐, ๕๐ และ ๑๐๐ เท่าของขนาดที่ใช้รักษา พบว่า สารลูปปนิโฟลินไม่มีผลต่อน้ำหนักตัว, สุขภาพและการกินอาหารของหนูแรต. หนูเพศเมียที่ได้รับ สารลูปินิโฟลินขนาดวันละ ๖๐ มก./กก. มีปริมาณเม็ดเลือดขาวสูงขึ้นและมีนิวโตรฟิลลดลงเมื่อเปรียบเทียบกับกลุ่ม ควบคุมด้วยน้ำอย่างมีนัยสำคัญ แต่อยู่ในช่วงค่าปรกติ. หนูเพศผู้ที่ได้รับสารลูปินิโฟลินขนาดวันละ ๓๐และ ๖๐ มก./กก. และหนูเพศเมียที่ได้รับสารลูปินิโฟลินขนาดวันละ ๖๐ มก./กก. มีระดับโซเดียมสูงกว่ากลุ่มควบคุมด้วยน้ำอย่างมีนัยสำคัญ แต่อยู่ในช่วงค่าปรกติ. ระดับโปแตสเซียมในหนูเพศเมียที่ได้รับสารลูปินิโฟลินขนาดวันละ ๓๐ และ ๖๐ มก./กก. มีค่าต่ำ กว่ากลุ่มควบคุมด้วยน้ำอย่างมีนัยสำคัญ. การตรวจอวัยวะทางจุลพยาธิวิทยาพบการเปลี่ยนแปลงที่มีอุบัติการไม่สัมพันธ์ กับขนาดของลูปินิโฟลินจึงไม่อาจกล่าวได้ว่าเกิดจากสารลูปินิโฟลิน. ดังนั้นสรุปไต้ว่า สารลูปินิโฟลินมีความปลอดภัยที่จะ นำมาใช้เป็นยารักษาแผลเริมที่ดี.
Article Details
เอกสารอ้างอิง
2. Lin YL, Chen YL, Kuo YH. Three new flavonoids, 3û-methoxylupinifolin,laxifolin, and isolaxifolin from the roots of Derris laxiflora Benth. Chem Pharm Bull 1991;39:3132-5.
3. Shirataki Y, Matsuoka S, Komatsu M, Ohyama M, Tanaka T, Iinuma M. Four isoflavanones from roots of Sophora tetraptera. Phytochemistry 1999;50:695-701.
4. Mahidol C, Prawat H, Ruchirawat S, Likhitwitayawuid K, Lin LZ, Cordell GA. Prenylated flavanones from Derris reticulata. Phytochemistry 1997;45:825-9.
5. Soonthornchareonnon N, Ubonopas L, Kaewsuwan S, Wuthi-Udomlert M. Lupinifolin, a bioactive flavonone from Myriopteron extensum (Wight) K. Schum. Stem. Thai Journal of Phytopharmacy 2004;11:19-28.
6. วราภรณ์ จรรยาประเสริฐ. การพัฒนาผลิตภัณฑ์ยาต้านเริมจากสารลูปินิโฟลิน. ใน: สุนันทา สมพงษ์, นิตยา พุทธโกษา, สุภาพร โชคเฉลิมวงศ์, พรวันอาสา บำรุงไทย, อุมารินทร์ เฉิดโฉม (บรรณาธิการ). การเผยแพร่ผลงานวิจัยด้านการพัฒนาสมุนไพรเพื่ออุตสาหกรรม;๒๘-๒๙ กันยายน ๒๕๔๙; ณ โรงแรมมิราเคิล แกรนด์ คอนเวนชั่น กรุงเทพมหานคร: ภารกิจโครงการและประสานงานวิจัย สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ; ๒๕๔๑ หน้า ๔๓๒-๔๓๐.
7. เยาวลักษณ์ พิมายนอก , อังสนา โยธินารักษ์, พศวัต จรเกตุ. ค่าอ้างอิงทางโลหิตวิทยาและเคมีคลินิกในเลือดหนูแรทสายพันธุ์วิสตาร์ วารสารกรมวิทยาศาสตร์การแพทย์ ๒๕๔๖;๔๕(๑):๒๗-๓๖.
8. Gad SC. The rat. In: Gad SC, Chengellis CP, editors. Animal models in toxicology. New York: Marcel Dekker, 1992. p.81.
9. Stockham SL, Scott MA. Fundamentals of veterinary clinical pathology. Ames: Iowa State Press; 2002.