ข้อกำหนดมาตรฐานของสะค้าน
Main Article Content
บทคัดย่อ
สะค้านเป็นเถาของพืชชื่อวิทยาศาสตร์ว่า Piper aff. Pendulispicum C.DC. เป็นสมุนไพรที่ใช้ในตำรายาไทยมาแต่โบราณ. งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อจัดทำข้อกำหนดมาตรฐานของสะค้าน. จากการศึกษาได้พบลักษณะเด่นทางจุลกายวิภาคศาสตร์เป็นแบบพิเศษ, มีเนื้อเยื่อท่อลำเลียงเรียงเป็น ๒ วง แต่ละวงมีชั้นเนื้อเยื่อพาเริงคิมาคั่น, มีท่อเมือกแทรกกระจายในเนื้อเยื่อพาเรงคิมาและมีท่อเมือกขนาดใหญ่ ๑ ช่องอยู่กลางลำต้น, รัศมีเนื้อไม้กว้าง. ลักษณะผงสมุนไพร พบเซลล์พาเรงคิมาที่ภายในเซลลืมีเม็ดแป้ง, เซลล์สเกลอรีดมีหลายขนาดและหลายรูปร่าง, ผนังเซลล์หน้า, เซลล์ท่อลำเลียงเป็นแบบขอบบุ๋ม และแบบขอบบุ๋มยาว, มีเซลล์เส้นใยขนาดใหญ่. สารสกัดสะค้านด้วยเอทานอลร้อยละ ๙๕ มีสารซึ่งแยกด้วยโครมาโทรกราฟีแบบชั้นบาง ๑๘ จุด พบจุดพิเพอรีนที่ค่า hRf ๕๘-๗๐. เถาสะค้านทั้ง ๑๒ ตัวอย่างที่ใช้ศึกษาข้อกำหนดทางเคมี-ฟิสิกส์ กำหนดได้ว่าควรมีปริมาณสิ่งแปลกปลอม, ความชื้น, เถ้ารวมและเถ้าไม่ละลายในกรด ไม่เกินร้อยละ ๐.๗๕, ๗.๗๙, ๐.๔๗ และ ๐.๐๓ โดยน้ำหนัก ตามลำดับ และปริมาณสารสกัดด้วยเอทานอลร้อยละ ๙๕ และสารสกัดด้วยน้ำ ไม่น้อยกว่า ร้อยละ ๕.๙๙ และ ๒๓.๒๐ โดยน้ำหนัก ตามลำดับ.
Article Details
เอกสารอ้างอิง
๒.สถาบันภาษาไทย กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ. แพทย์ศาสตร์สงเคราะห์ภูมิปัญญาทางการแพทย์และมรดกทางวรรณกรรมของชาติ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์คุรุสภา; ๒๕๔๒
๓.ชยันต์ พิเชียรสุนทร, วิเชียร จีรวงส์. คู่มือเภสัชกรรมแผนไทย เล่ม ๖ คณาเภสัช. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์อมรินทร์; ๒๕๔๗
๔.วุฒิ วุฒิธรรมเวช. คัมภียร์เภสัชรัตนโกสินทร์. กรุงเทพฯ: ศิลป์สยามบรรจุภัณฑ์และการพิมพ์; ๒๕๔๕.
๕.ชยันต์ พิเชียรสุนทร, แม้นมาส ชวลิต, วิเชียร จีรวงส์. คำอธิบายตำราพระโอสถพระนารายณ์ ฉบับเฉลิมพระเกียรติ ๗๒ พรรษามหาราชา ๕ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๔๒. พิมพ์ครั้งที่ ๒. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์อมรินทร์และมูลนิธิภูมิปัญญา;๒๕๔๔.
๖.คณะกรรมการแห่งชาติด้านยา. บัญชียาจากสมุนไพร พ.ศ. ๒๕๔๙. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศ;๒๕๔๙.
๗.อรุณรัตน์ ฉวีราช. พืชสกุลพริกไทยในประเทศไทย. ขอนแก่น: ขอนแก่นการพิมพ์; ๒๖๔๘.
๘.สำนักงานคณะกรรมการแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ ๑๐ [ออนไลน์] มปป. [อ้างเมื่อ ๓ กันยายน ๒๕๕๑] จาก https://www.nesdb.go.th/Default.aspx?tabid=139
๙. Johansen DA. Plant Microtechnique. United States of America: McGraw-Hill; 1940.
๑๐. เสาวณี สุริยาภณานนท์. โครงสร้างพืช. กรุงเทพฯ: ภาควิชาพฤกษศาสตร์ คณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์; [ม.ป.ป].
๑๑. ประศาสตร์ เกื้อมณี. เทคนิคเนื้อเยื่อพืช. กรุงเทพฯ: ภาควิชาพฤกษศาสตร์ คณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์; ๒๕๔๙.
๑๒.อ้อมบุญ ล้วนรัตน์. การสกัดและการตรวจสอบสาระสำคัญจากผลิตภัณฑ์ธรรมชาติ. กรุงเทพฯ:คณะเภสัชศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล;๒๕๓๖.
๑๓.วันดี กฤษณพันธ์. พฤกษเคมีเบื้องต้น. ใน: วีณา จิรัจฉริยากูล. ยาและผลิตภัณฑ์จากธรรมชาติ. กรุงเทพฯ: ภาควิชาเภสัชวินิจฉัย คณะเภสัชศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล; ๒๕๓๙.
๑๔. นันทวัน บุณยะประภัศร. การตรวจสอบทางพฤกษเคมีเบื้องต้นของสารสกัดจากพืช. ใน: วีณา จิรัจฉริยากูล. ยาและผลิตภัณฑ์จากธรรมชาติ. กรุงเทพฯ: ภาควิชาเภสัชวินิจฉัย คณะเภสัชศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล; ๒๕๓๔.
๑๕. ปนันนดา พัฒนวศิน. รงคเลขผิวบาง (Thin-layer chromatography) การประยุกต์ใช้ในงานวิจัยยาและผลิตภัณฑ์ธรรมชาติ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์; ๒๕๕๐.
๑๖. Department of Medicinal Sciences, Ministry of Public Health. Thai herbal pharmacopoeia Volume I. Nonthaburi: Prachachon; 1995.
๑๗. Department of Medicinal Sciences, Ministry of Public Health. Thai herbal pharmacopoeia Volume II. Nonthaburi: Prachachon; 2000.