สาเหตุของการขาดการติดตามการรักษาอย่างต่อเนื่องในผู้ป่วยโรคสมาธิสั้นวัยเด็กและวัยรุ่น

บทคัดย่อ

วัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาสาเหตุที่ทำให้ผู้ป่วยขาดการติดตามการรักษาอย่างต่อเนื่องในผู้ป่วย
เด็กและวัยรุ่นที่เป็นโรคสมาธิสั้น ในแผนกผู้ป่วยนอกจิตเวชเด็กและวัยรุ่นโรงพยาบาลรามาธิบดี
วิธีการศึกษา เป็นการศึกษาเชิงพรรณนา แบบภาคตัดขวาง (cross-sectional study) ในผู้
ปกครองของผู้ป่วยอายุต่ำกว่า 18 ปี ที่ได้รับการวินิจฉัยเป็นโรคสมาธิสั้นและมารับการรักษาใน
แผนกผู้ป่วยนอก หน่วยจิตเวชเด็กและวัยรุ่น โรงพยาบาลรามาธิบดี โดยใช้การทบทวนเวชระเบียน
อิเล็กทรอนิกส์ ร่วมกับการสัมภาษณ์ผู้ปกครองแบบกึ่งโครงสร้างทางโทรศัพท์
ผลการศึกษา มีผู้ป่วยขาดการติดตามการรักษาอย่างต่อเนื่องที่สามารถติดต่อได้จำนวน 35 ราย
จากผู้ป่วยที่ขาดการติดตามการรักษาทั้งหมด 62 ราย (คิดเป็นอัตราการตอบรับร้อยละ 56.5)
เป็นเพศชายร้อยละ 77.1 อายุเฉลี่ย 10.7 ± 3.4 ปี มัธยฐานของระยะเวลาตั้งแต่ได้รับวินิจฉัย
จนถึงขาดการติดตามการรักษาเท่ากับ 6 เดือน บิดามารดาเป็นผู้ที่ตัดสินใจยุติการรักษาร้อยละ
74.3 โดยส่วนใหญ่ไม่ได้ไปรับการรักษาที่อื่น สาเหตุหลักของการขาดการติดตามการรักษาต่อ
เนื่องได้แก่ ผู้ป่วยไม่ยอมกินยา ไม่สะดวกมาติดตามการรักษาในวันที่นัด และไม่มีอาการแล้ว
หากแบ่งตามระยะเวลาของการรักษาพบว่าสาเหตุที่ขาดการติดตามการรักษาในระยะแรก
(≤ 6 เดือน) คือ ทนผลข้างเคียงจากการกินยาไม่ได้ ระยะทางไกลเดินทางลำบาก ไม่สะดวกมา
ติดตามการรักษาในวันที่นัด และแพทย์ไม่ค่อยสื่อสารหรือให้ข้อมูล สำหรับสาเหตุที่ขาดการ
ติดตามการรักษาระยะหลัง (> 6 เดือน) คือ ผู้ป่วยไม่ยอมกินยา ไม่มีอาการแล้ว และไม่สะดวก
มารบั การรักษาตอ่ เนือ่ งในวันที่นดั ระดับความพงึ พอใจในการมารบั บริการตรวจรกั ษาดา้ นตา่ งๆ
ส่วนใหญ่อยู่ในระดับดี
สรุป สาเหตุที่ทำให้ผู้ป่วยขาดการติดตามการรักษาเมื่อแบ่งตามระยะเวลามีความแตกต่างกัน
ซึ่งผลการศึกษานี้ช่วยให้ตระหนักถึงสาเหตุที่ทำให้ผู้ป่วยขาดการติดตามการรักษาเพื่อเฝ้าระวัง
และวางแผนป้องกันไม่ให้ผู้ป่วยขาดการติดตามการรักษาต่อไป