การพัฒนารูปแบบการประเมินสัญญาณเตือนภาวะวิกฤต สำหรับผู้ป่วยหนัก วัยผู้ใหญ่ โรงพยาบาลสกลนคร

บทคัดย่อ

การวิจัยและพัฒนานี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนาและศึกษาผลลัพธ์ของรูปแบบการประเมินสัญญาณเตือนภาวะวิกฤต สำหรับผู้ป่วยหนักวัยผู้ใหญ่ โรงพยาบาลสกลนคร ดำเนินการระหว่างเดือนตุลาคม 2560 – เดือนมีนาคม 2562 โดยใช้ระเบียบวิจัยของ Mahdjoubi (2009) กลุ่มตัวอย่าง ประกอบด้วย หัวหน้าพยาบาล หัวหน้ากลุ่มงานการพยาบาล หัวหน้าหอผู้ป่วย และพยาบาลวิชาชีพ รวม 72 คน ผู้ป่วย 437 คน เครื่องมือ ประกอบด้วย รูปแบบการประเมินสัญญาณเตือนภาวะวิกฤต แนวทาง   การสนทนากลุ่ม แบบบันทึกทบทวนเวชระเบียน แบบประเมินสมรรถนะพยาบาล แบบประเมินผลการนิเทศ และแบบประเมินความคิดเห็นต่อการใช้รูปแบบ วิเคราะห์ผลโดยการจัดกลุ่มเนื้อหา ร้อยละ ค่าเฉลี่ย Wilcocxon Signs Ranks test และ Chi square test

ผลการศึกษา พบว่า รูปแบบการประเมินสัญญาณเตือนภาวะวิกฤต ที่พัฒนาขึ้น ประกอบด้วย 3 องค์ประกอบ ได้แก่ (1) แนวทางการประเมินผู้ป่วยวิกฤต มี 2 ระยะ คือ การประเมินแรกรับทันที โดยใช้เครื่องมือประเมินสัญญาณเตือนก่อนภาวะหัวใจหยุดเต้น และการประเมินผู้ป่วยอย่างต่อเนื่อง โดยใช้เครื่องมือประเมินสัญญาณเตือนก่อนเข้าสู่ภาวะวิกฤต (2) การพัฒนาสมรรถนะของพยาบาลวิกฤตตามกรอบของเบนเนอร์ 7 องค์ประกอบ และ (3) การนิเทศทางคลินิกตามแนวคิดของพร๊อคเตอร์ 3 รูปแบบ มี 7 กิจกรรรม คือ การประชุมปรึกษาเชิงเนื้อหา การสอนแนะ การให้คำปรึกษา การประชุมปรึกษาการพยาบาล การตรวจเยี่ยมทางการพยาบาล การสังเกตการปฏิบัติ และการร่วมปฏิบัติงาน  ผลลัพธ์ภายหลังการพัฒนารูปแบบด้านผู้รับบริการ พบ อัตราการเกิดภาวะหัวใจหยุดเต้น การเกิดภาวะช็อก และภาวะหายใจล้มเหลว ลดลงกว่าก่อนการพัฒนาอย่างมีนัยสำคัญ (p<.05) ผลลัพธ์ด้านผู้ให้บริการ พบสมรรถนะของพยาบาลด้านความรู้ในการประเมินผู้ป่วยสูงกว่าก่อนการพัฒนา (P<.05) มีทักษะในการประเมินร้อยละ 86.55 ผลการนิเทศ พบว่า ปฏิบัติตามรูปแบบร้อยละ 88.24 และความพึงพอใจต่อการใช้รูปแบบอยู่ในระดับมากที่สุด (mean=4.53, SD=0.51).