การศึกษาความว้าเหว่ในผู้สูงอายุที่เจ็บป่วยเรื้อรังที่เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลระดับตติยภูมิ ในเขตกรุงเทพมหานคร
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยเชิงสำรวจครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความว้าเหว่ในผู้สูงอายุที่เจ็บป่วยด้วยโรคเรื้อรังที่เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลระดับตติยภูมิในเขตกรุงเทพมหานคร และเปรียบเทียบความว้าเหว่ในผู้สูงอายุที่เจ็บป่วยเรื้อรังจำแนกตามกลุ่มอายุ เพศ บุคลิกภาพ ระยะเวลานอนโรงพยาบาล จำนวนครั้งการเยี่ยมของญาติ ความสามารถในการปฏิบัติกิจวัตรประจำวัน ความรู้สึกมีคุณค่าในตนเอง และการสนับสนุนทางสังคม กลุ่มตัวอย่าง คือ ผู้สูงอายุที่เจ็บป่วยด้วยโรคเรื้อรังที่เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลระดับตติยภูมิในเขตกรุงเทพมหานคร จำนวน 400 คน คัดเลือกกลุ่มตัวอย่างโดยใช้วิธีสุ่มแบบหลายขั้นตอน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ 1) แบบสอบถามข้อมูลส่วนบุคคล 2) แบบประเมินความสามารถในการปฏิบัติกิจวัตรประจำวัน 3) แบบประเมินความรู้สึกมีคุณค่าในตนเอง 4) แบบประเมินบุคลิกภาพ 5) แบบประเมินการสนับสนุนทางสังคม 6) แบบประเมินความว้าเหว่ในผู้สูงอายุที่เจ็บป่วยเรื้อรัง ซึ่งได้ผ่านการตรวจสอบความตรงตามเนื้อหาโดยผู้ทรงคุณวุฒิ 5 ท่าน และได้ค่าความเที่ยงชุดที่ 2 - 6 เท่ากับ 0.83, 0.92, 0.85, 0.81 และ 0.86 ตามลำดับ วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติการทดสอบทีแบบอิสระ และการวิเคราะห์ความแปรปรวน ผลการวิจัย พบว่า
1. ผู้สูงอายุที่เจ็บป่วยเรื้อรังที่เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลระดับตติยภูมิ ในเขตกรุงเทพมหานคร ร้อยละ 60.5 มีความว้าเหว่อยู่ในระดับต่ำ และร้อยละ 10 มีความว้าเหว่อยู่ในระดับสูง
2. ผู้สูงอายุตอนปลาย (อายุ 80 ปีขึ้นไป) มีความว้าเหว่มากกว่าผู้สูงอายุตอนกลาง (อายุ 69 - 70 ปี) และผู้สูงอายุตอนต้น (อายุ 60 - 69 ปี) ผู้สูงอายุเพศหญิงมีความว้าเหว่มากกว่าเพศชาย ผู้ที่มีระยะเวลาการนอนโรงพยาบาล 11 - 20 วัน มีความว้าเหว่มากกว่าผู้ที่มีระยะเวลาการนอนโรงพยาบาลในระยะเวลาอื่นๆ ผู้ที่มีจำนวนครั้งการเยี่ยมของญาติ 3 ครั้งต่อวัน มีความว้าเหว่มากกว่าผู้ที่มีจำนวนครั้งการเยี่ยมของญาติในรูปแบบอื่นๆ ผู้ที่มีความสามารถในการปฏิบัติกิจวัตรประจำวันในระดับต่ำมีความว้าเหว่มากกว่าผู้ที่มีความสามารถในการปฏิบัติกิจวัตรประจำวันในระดับปานกลางและสูง ผู้สูงอายุที่มีความรู้สึกมีคุณค่าในตนเองในระดับสูงและผู้ที่มีการสนับสนุนทางสังคมในระดับสูงมีความว้าเหว่มากกว่าผู้ที่มีความรู้สึกมีคุณค่าในตนเองและผู้ที่มีการสนับสนุนทางสังคมในระดับปานกลางและต่ำ ส่วนบุคลิกภาพที่แตกต่างกันมีความว้าเหว่ไม่แตกต่างกัน
ผลการวิจัยสามารถนำไปประยุกต์ใช้ในการวางแผนการพยาบาลเพื่อป้องกันการเกิดความว้าเหว่ในผู้สูงอายุที่เจ็บป่วยเรื้อรังที่เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกลุ่มผู้สูงอายุตอนปลาย เพศหญิง มีระยะเวลานอนโรงพยาบาล 11 - 20 วัน และมีความสามารถในการปฏิบัติกิจวัตรประจำวันอยู่ในระดับต่ำ และควรเสริมสร้างความรู้และทักษะเกี่ยวกับความว้าเหว่ในผู้สูงอายุให้กับบุคลากรทางการพยาบาล เพื่อให้เกิดการดูแลแบบองค์รวม และสามารถนำไปใช้เป็นข้อมูลพื้นฐานในการศึกษาวิจัยที่เกี่ยวกับความว้าเหว่ในผู้สูงอายุและการวิจัยที่เกี่ยวข้องต่อไป
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
Aroonsang P, Sritanyarat W, Lertrat P, Subindee S, Surit P, Theeranut A, et al. Health profile of older person in health care institute and in community. Journal of Nursing Science & Health 2012;35(2):5-24. (in Thai).
Petitte T, Mallow J, Theeke L. A systematic review of loneliness and common chronic physical condition in adults. Open Psychol J 2015;8(Suppl 2):113-32.
Francis GM. Loneliness: the syndrome. Issues Ment Health Nurs 1981;3(1-2):1-5.
Sasat S. Gerontological nursing: common problems and caring guideline. 3rd ed. Bangkok: Chulalongkorn University Press; 2011. p. 15-20. (in Thai).
Prasartkul P, editor. Situation of the Thai elderly 2017. Bangkok: Foundation of Thai Gerontology Research and Development Institute; 2018. p. 5-32. (in Thai).
Sarnsamuk R. Nursing care for older persons with loneliness. Royal Thai Navy Medical Journal 2018;45(3):645-54. (in Thai).
Arslantaş H, Adana F, Abacigil E F, Kayar D, Acar G. Loneliness in elderly people, associated factors and its correlation with quality of life: a field study from western turkey. Iran J Public Health 2015;44(1):43-50.
Komurcu N, Beydag K D, Merih Y D. Illness impact on marriage and level of loneliness for women diagnosed with gynecologic cancer. Sexuality and Disability 2014;33(3):303-11.
Abdellaoui A, Chen HY, Willemsen G, Ehil EA, Davies GE, Verweij KH, et al. Associations between loneliness and personality are mostly driven by a genetic association with neuroticism. Journal of Personality 2019;87(2):147-218.
Schermer JA, Martin NG. A behavior genetic analysis of personality and loneliness. Journal of Research in Personality 2019;78:133-7.
Çıracı Y, Nural N, Saltürk Z. Loneliness of oncology patients at the end of life. Support Care Cancer 2016;24(8):3525-31.
Cheysombut P. Relationship between selected factors and loneliness of the hospitalized chronically ill elderly patient. [Master’s Thesis, Faculty of Nursing]. Chulalongkorn University; 2004. (in Thai).
Ryan M. Hospitalized elderly. Journal of Gerontological Nursing 1998;24(3):19-27.
Balfour LE, Lange L. Hospital loneliness and the patient-physician relationship: a preliminary analysis of associations with recovery in bone marrow transplant patients. [Master’s Thesis, Department of Psychology]. University of North Florida; 2012.
Miri K, Bahrami M, Vafainnya R, Gholamzadeh T. Relationship between feeling of loneliness and activities of daily living among the elderly. Research and Health 2017;7(3):834-40.
Chalise HN, Kai I, Saito T. Social support and its correlation with loneliness: a cross-cultural study of nepalese older adults. Int J Aging Hum Dev 2010;71(2):115-38.
Gumphun S, Sangon S, Nintachan P. Factors influencing loneliness in older. Journal of Phychiatric Nursing and Mental Health 2016;30(2):50-68. (in Thai).
Laorinthong A. The effect of nursing intervention intregrated therapeutic recreation program on loneliness among community – dwelling older person. [Master’s Thesis, Faculty of Nursing]. Chulalongkorn University; 2016. (in Thai).
Sarnsamuk R, Sasat S. The effect of public mind social support program on loneliness in older persons resided in public welfare home for the aged. Journal of the Royal Thai Army Nurses 2017;18(1):251-60. (in Thai).
Institute for Population and Social Research. Situation of the Thai elderly 2017. Nakhon Pathom: Mahidol University; 2018.
Vanichbuncha K. Statistical analysis. 10th ed. Bangkok: Chulalongkorn University Press; 2006. (in Thai).
Suwan D, Sae-Sia W, Songwattana P. Activities of daily living in patients with multiple traumatic injuries. Princess of Naradhiwas University Journal 2017;9(2):14-25. (in Thai).
Sasat S, Burnard P, Edwards D, Naiyapatana W, Hebden U, Boonrod W, et al. Self-esteem and student nurses: a cross-cultural study of nursing students in Thailand and the UK. Nurs Health Sci 2002;4(1-2):9-14.
Suwannalert S. The Maudsley Personality Inventory (MPI). Journal of Psychiatric Association of Thailand 1969;14(1):15-29. (in Thai).
Junsangsri M. Realtionships between personal factors, perception of health status, social support and activities of elderly in Rongmuang sub-district, Pathumwan, Bangkok Metopolis. [Master’s Thesis, Faculty of Nursing]. Chulalongkorn University; 1997. (in Thai).
Perissinotto CM, Stijacic CI, Covinsky KE. Loneliness in older persons: a predictor of functional decline and death. Journal of Arch Intern Med 2012;172(14):1078-83.
Hyland KA. Contributors to and correlates of loneliness in lung cancer patients. [Doctoral Dissertation, Department of Psychology, College of Arts and Sciences]. University of South Florida; 2018.
