ผลของการใช้ภาษารักเพื่อดูแลใจตนเองต่อภาวะซึมเศร้าในผู้ป่วยจิตเวช

บทคัดย่อ

            การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยกึ่งทดลองเพื่อศึกษาผลของการใช้ภาษารักเพื่อดูแลใจตนเองต่อภาวะซึมเศร้าในผู้ป่วยจิตเวช กลุ่มตัวอย่าง คือ ผู้ป่วยจิตเวช จำนวน 72 คน ที่มีภาวะซึมเศร้าระดับเล็กน้อยถึงปานกลาง อายุ 15 - 59 ปี ที่ได้รับการรักษาแบบผู้ป่วยใน แบ่งเป็นกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุมด้วยวิธีการจับคู่ และสุ่มอย่างง่ายกลุ่มละ 36 คน กลุ่มทดลองได้รับโปรแกรมภาษารักเพื่อดูแลใจตนเอง กลุ่มควบคุมได้รับการดูแลตามปกติ เครื่องมือการวิจัย ประกอบด้วย ภาษารักเพื่อดูแลใจตนเอง แบบประเมินภาวะซึมเศร้า 9Q และ HRSD วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการแจกแจงค่าความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และเปรียบเทียบภาวะซึมเศร้าด้วยการทดสอบที ผลการวิจัย พบว่า กลุ่มตัวอย่างเพศหญิง ร้อยละ 61.11 อายุ 21 - 30 ปี ร้อยละ 38.89 (M = 32.53, SD = 12.63) สถานภาพสมรสโสด ร้อยละ 75.00 จบระดับมัธยมศึกษา/ ปวช. ร้อยละ 50.00 อาชีพรับจ้าง/เกษตรกร ร้อยละ 27.78 รายได้เฉลี่ยต่อเดือน 15,585 บาท (SD = 20,985.89, Min = 0, Max = 100,000, Median = 9,000) ระยะเวลาเจ็บป่วยน้อยกว่า 6 เดือน ร้อยละ 36.11 รับไว้รักษา ในโรงพยาบาลครั้งแรก ร้อยละ 52.78 แพทย์วินิจฉัยเป็นโรคซึมเศร้าและโรคจิตเภทสัดส่วนเท่ากัน ร้อยละ 41.67 กลุ่มตัวอย่างทั้งสองกลุ่มมีลักษณะข้อมูลทั่วไปไม่แตกต่างกัน ภาวะซึมเศร้า พบว่า กลุ่มทดลองมีภาวะซึมเศร้า ภายหลังการทดลอง (9Q : M = 4.22, SD = 3.86, HRSD : M = 10.08, SD = 5.54) ลดลงกว่าก่อนการทดลอง (9Q : M = 12.97, SD = 3.90, HRSD : M = 16.56, SD = 5.15) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และหลังการทดลองกลุ่มทดลองมีภาวะซึมเศร้า  (9Q : M = 4.22, SD = 3.86,  HRSD : M = 10.08, SD = 5.54) ลดลงกว่ากลุ่มควบคุม (9Q : M = 7.03, SD = 5.97, HRSD : M = 12.72, SD = 5.38) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 ข้อเสนอแนะ ภาษารักมีประสิทธิภาพต่อการลดภาวะซึมเศร้า พยาบาลวิชาชีพและผู้เกี่ยวข้องควรสนับสนุนให้เกิดการดูแลใจตนเองด้วยภาษารักในผู้ป่วยจิตเวชที่มีภาวะซึมเศร้า