ผลของโปรแกรมการจัดการพฤติกรรมก้าวร้าวในเด็กสมาธิสั้น
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยแบบกึ่งทดลองสองกลุ่มวัดผลก่อนและหลังการทดลองนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบพฤติกรรมก้าวร้าวในเด็กสมาธิสั้นก่อนและหลังได้รับโปรแกรมการจัดการพฤติกรรมก้าวร้าวและเปรียบเทียบพฤติกรรมก้าวร้าวในเด็กสมาธิสั้นระหว่างกลุ่มที่ได้รับโปรแกรมการจัดการพฤติกรรมก้าวร้าวกับกลุ่มที่ได้รับการพยาบาลตามปกติ กลุ่มตัวอย่าง คือ เด็กสมาธิสั้นอายุ 6 - 12 ปีและผู้ดูแลที่มารับบริการรักษาแผนกผู้ป่วยนอกโรงพยาบาลที่เป็นแหล่งเก็บรวบรวมข้อมูลซึ่งมีคุณสมบัติตามเกณฑ์ โดยได้รับการจับคู่ (Matched pair) และการสุ่มเข้ากลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม จำนวน กลุ่มละ 20 คน กลุ่มทดลองได้รับการดูแลโดยใช้โปรแกรมการจัดการพฤติกรรมก้าวร้าวเป็นระยะเวลา 4 สัปดาห์ ส่วนกลุ่มควบคุมได้รับการพยาบาลตามปกติ เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ 1) แบบสอบถามข้อมูลส่วนบุคคล 2) แบบประเมินพฤติกรรมก้าวร้าวในเด็กสมาธิสั้น 3) โปรแกรมการจัดการพฤติกรรมก้าวร้าวในเด็กสมาธิสั้น 4) คู่มือการจัดการพฤติกรรมก้าวร้าวสำหรับผู้ดูแล 5) แบบวัดความสามารถการจัดการพฤติกรรมก้าวร้าวในเด็กสมาธิสั้นของผู้ดูแล เครื่องมือทุกฉบับได้รับการตรวจสอบความตรงตามเนื้อหาโดยผู้ทรงคุณวุฒิ จำนวน 5 ท่าน และได้ค่าความเที่ยงของแบบประเมินพฤติกรรมก้าวร้าวในเด็กสมาธิสั้น เท่ากับ 0.88 วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติทดสอบที
ผลการวิจัยมีดังนี้
1) พฤติกรรมก้าวร้าวในเด็กสมาธิสั้นหลังได้รับโปรแกรมการจัดการพฤติกรรมก้าวร้าวน้อยกว่าก่อนได้รับโปรแกรม อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05
2) พฤติกรรมก้าวร้าวในเด็กสมาธิสั้นหลังได้รับโปรแกรมการจัดการพฤติกรรมก้าวร้าวน้อยกว่ากลุ่มที่ได้รับการพยาบาลตามปกติ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
Skounti M, Philalithis A, Galanakis E. Variations in prevalence of attention deficit hyperactivity disorder worldwide. Eur J Pediat 2007;166(2):117-23.
Freitag CM, Hänig S, Schneider A, Seitz C, Palmason H, Retz W, et al. Biological and psychosocial environmental risk factors influence symptom severity and psychiatric comorbidity in children with ADHD. J Neural Transm (Vienna) 2012;119(1):81-94.
Visanuyothin T, Wachiradilok P, BuranasuksakulT, Pavasuthipaisit C, Arunruang P. The prevalence of attention deficit/hyperactivity disorder. Journal of Mental Health of Thailand 2013;21(2):66-75. (in Thai).
Bezdjian S, Krueger R, Derringer J, Malone S, McGue M, Iacono GW. The structure of DSM-IVADHD, ODD, and CD criteria in adolescent boy: a hierarchical approach. Psychiatry Res 2011;188(3):411–21.
Wongkitirungruang S. How do you handle aggressive behavior?. Journal of Education 2550;30(2-3):41-7. (in Thai).
Reuangtragoon S. Textbook of psychiatry, children and teens. Bangkok: Reuangaewganpim; 2008. (in Thai).
Piyasin W. Queen Sirikit National Institute of Child Health: a guide for parents ADHD. [Internet]. [cited 2012 September 28]. Available from: https://www.childrenhospital.go.th/main/marketing/31_201249KM.pdf. (in Thai).
Ercan E, Ercan ES, Atılgan H, Başay BK, Uysal T, Inci SB, et al. Predicting aggression in children with ADHD. Child Adolesc Psychiatry Ment Health 2014;8(15). doi:10.1186/1753-2000-8-15.
Haapasalo J, Tremblay RE. Physically aggressive boys from ages 6 to 12: family background, parenting behavior, and prediction of delinquency. J Consult Clin Psychol 1994;62(5):1044-52.
Miller CJ, Miller SR, Trampush J, McKay KE, Newcorn JH, Halperin JM. Family and cognitive factors: modeling risk for aggression in children with ADHD. J Am Acad Child Adolesc Psychiatry 2006;45(3):355-63.
Strine T, Lesesne C, Okoro C, McGuire L, Chapman D, Balluz L, et al. Emotional and behavioral difficulties and impairments in everyday functioning among children with a history of attention-deficit/ hyperactivity disorder. Prev Chronic Dis 2006;3(2):A52. Epub 2006 Mar 15.
Boonsanun K. The effect of behavior therapy on aggressive behavior of children with attention-deficit/hyperactivity disorder. [Master’s Thesis, Faculty of Nursing]. Chulalongkorn University; 2012. (in Thai).
Borge L, Rossberg JI, Sverdrup S. Cognitive milieu therapy and physical activity: experiences of mastery and learning among patients with dual diagnosis. J Psychiatr Ment Health Nurs 2013;20(10):932-42.
Mancil GR, Conroy MA, Haydon TF. Effects of a modified milieu therapy intervention on the social communicative behaviors of young children with autism spectrum disorders. J Autism Dev Disord 2009;39(1):149-63.
Tatong M. The effect of nursing care emphasizing milieu therapy on aggressive behavior of hospitalized autistic children. [Master’s Thesis, Faculty of Nursing]. Chulalongkorn University; 2013. (in Thai).
Skinner BF. Science and human behavior. New York: The Free Press; 1953.
Leelanuntakit T. Management of aggressive and violent patients with the safety of patients and care takers. Bangkok: Thammasat Printing House; 1998. p. 167. (in Thai).
Grove S, Burns N, Gray J. The practice of nursing research. St. Louis: Mo. Saunders; 2013.
Jamja P, Suktrakul S, Rodcumdee B. The effect of stress management program on caregivers’ caring ability of children with attention deficit hyperactivity disorder. Royal Thai Navy Medical Journal 2019;46(1):32-48. (in Thai).
Fetemeh N, Parvaneh M, Katayoun K. Parent management training used in abusive parent-child interaction in children with ADHD. Procedia Social and Behavioral Sciences; 2010. p. 244-9.
Jansiri C. Effectiveness of implementing the caregiver training regarding behavior modification of ADHD program, Suanprung Psychiatric hospital, Chiang Mai province. [Master’s Thesis, Faculty of Nursing]. Chiang Mai University; 2013. (in Thai).
