ประสิทธิผลของการจัดการรายกรณีต่อการลดอัตราการป่วยซ้ำของผู้ป่วยโรคจิตเภท โรงพยาบาลสุราษฎร์ธานี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทนำ: ผู้ป่วยโรคจิตเภทที่ป่วยซ้ำยากต่อการฟื้นหายของโรค มีความผิดปกติในการทำหน้าที่ การรับรู้ และอารมณ์ที่ไม่เหมาะสม ปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับการป่วยซ้ำมากที่สุดคือ การไม่ร่วมมือในการรักษาด้วยยา การหยุดยาหรือรักษาไม่สม่ำเสมอ ผู้ป่วยที่มีความร่วมมือในการใช้ยา และได้รับการดูแลจากครอบครัวอย่างเหมาะสม ตลอดจนการที่ผู้ป่วยได้รับการดูแลจากทีมสหวิชาชีพมุ่งเน้นตอบสนองความต้องการของผู้ป่วย จะสามารถลดการป่วยซ้ำได้
วิธีการศึกษา: การวิจัยแบบกึ่งทดลอง แบบกลุ่มเดียววัดผลก่อนและหลังการทดลอง วัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของการจัดการผู้ป่วยรายกรณีต่อพฤติกรรมการใช้ยา และการป่วยซ้ำของผู้ป่วยโรคจิตเภท กลุ่มงานจิตเวชและยาเสพติด โรงพยาบาลสุราษฎร์ธานี กลุ่มตัวอย่างเป็นผู้ป่วยจิตเภทที่ป่วยซ้ำ จำนวน 31 คน โดยเลือกกลุ่มตัวอย่างแบบเฉพาะเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยแบ่งเป็น 1) เครื่องมือที่ใช้ในการดำเนินการวิจัย คือ โปรแกรมการจัดการผู้ป่วยรายกรณี 2) เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูลการวิจัย คือ แบบประเมินระดับอาการทางจิต (BPRS) ที่มีค่าความเที่ยง เท่ากับ 0.8 3) เครื่องมือวัดผลการป่วยซ้ำ คือ แบบวัดความร่วมมือในการใช้ยา (MARS) ที่มีค่าความเที่ยง 0.71 วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และสถิติ Wilcoxon signed rank Test
ผลการศึกษา: อาการทางจิต ด้านความคิดสับสน อาการประสาทหลอน และความคิดหลงผิด หลังการจัดการผู้ป่วยรายกรณี มีน้อยมากเมื่อเทียบกับก่อนการจัดการผู้ป่วยรายกรณี และความร่วมมือในการใช้ยาของผู้ป่วยจิตเภทที่ป่วยซ้ำหลังการจัดการผู้ป่วยรายกรณี มีความร่วมมือมากกว่าก่อนการจัดการผู้ป่วยรายกรณี อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ (p-value < 0.05)
สรุปผล: แสดงให้เห็นว่าการจัดการผู้ป่วยรายกรณีในผู้ป่วยจิตเภทที่ป่วยซ้ำ สามารถนำไปประยุกต์ใช้ในการให้บริการด้านสุขภาพจิตและจิตเวช เพื่อดูแลผู้ป่วยโรคจิตเภทให้มีพฤติกรรมการใช้ยาตามเกณฑ์การรักษาเป็นรูปแบบที่อาจช่วยลดการกลับเป็นซ้ำในผู้ป่วยจิตเภทอย่างมีประสิทธิผล
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
World Health Organization.The ICD-10 Classification of Mental and Behavioral Disorder:Clinical Descriptions and Diagnotic Guidelines. Switzerland: World Health Organization; 1992.
Robinson, D., Woerner, M. G., Alvir, J. M. J., Bilder, R., Goldman, R., Geisler, S., & al, e. Predictors of Relapse Following Response From a First Episode of Schizophrenia or Schizoaffective Disorder. Archives of General Psychiatry. 1999;53(6):241-247.
Olivares, J. M., Sermon, J., Hemels, M., & Schreiner, A. Definitions and drivers of relapse in patients with schizophrenia: a systematic literature review. Annals General Psychiatry. 2013 ;12(1):32.
Sullivan, G., Well, K.B., Morgenstem,H.,and Leake,B. Identifiable modifiable risk factor for rehospitalization: a case-control study of seriously mentally ill persons in Mississippi. American Journal of Psychiatry. 1995;152:1749-56.
Chen, A. Noncompliance in community :a review of clinical interventions. Hospital and Community Psychiatry. 1991;42:282-287.
Lysaker, P. H., Roe, D., & Yanos, P. T. Toward understanding the insight paradox: Internalized stigma moderates the association between insight and social functioning, hope, and self-esteem among people with schizophrenia spectrum disorders. Schizophrenia Bulletin. 2007; 33(1):192-199.
Al-yahya, N. Effects of Psycho Education Intervention in Improving Insight and Medication Compliance of Schizophrenic Clients, Riyadh, Saudi Arabia. World Journal of Medical Sciences. 2014;11(3):289-300.
Lincoln, T. M., Wilhelm, K., & Nestoriuc, Y. Effectiveness of psychoeducation for relapse, symptoms, knowledge, adherence and functioning in psychotic disorders: a meta-analysis. Schizophrenia Research. 2007;96(1-3):232-245.
Nuechterlein, K. H., Dawson, M. E., Ventura, J., Gitlin, M., Subotnik, K. L., Snyder, K. S., . . . Bartzokis, G. The vulnerability/ stress model of schizophrenia relapse: a longitudinal study. Acta Psychiatrica Scandinavica. 1994;89(382):58-64.
Kavanagh, D. J.. Recent developments in expressed emotion and schizophrenia. The British Journal of Psychiatry. 1992;160(5):601-20.
Kochaporn R. Predicting Factor of psychiatric symtom in Person with Schizophrenia [Master of Nursing Science Thesis]. Bangkok: Chulalongkorn University; 2013.
Umaporn K. Factor predicting medication adherence behacior of schizophrenic patiens in Community[Master of Nursing Science Thesis]. Bangkok: Chulalongkorn University; 2013.
Pitschel-Walz, G., Leucht, S., Bduml, J., Kissling, W., & R., E. The Effect of Family Interventions on Relapse and Rehospitalization in Schizophrenia-A Meta-analysis. Schizophrenia Bulleti. 2001;27(1):73-92.
Zygmunt, A., Olfson, M., Boyer, C. A., & Mechanic, D.Interventions to improve medication adherence in schizophrenia. Am J Psychiatry Journal. 2002;159(10):1653-64.
Chan, S., Mackenzie, A., Ng, D., & Leung, J.An evaluation of the implementation of case management in the community psychiatric nursing service.Journal of Advanced Nursing. 2000;31(1):144-156.
Tongpoon C.Effects of conmmunity Case management on psychotic symtom of Complex schizophrenia patients in Chaturaphark Phiman Distric Roi-et province. Journal of Research and Health Innovation Development. 2024;5(3):137-145.
Wattanaporn P.The Effect of Case Managemeent by Advance Practice Nurse on Relapse in Person with Schozophrenia.The Journal of Nursing and Midwifery Practice. 2018;5(2):5-18.
Nusani A. The Effect of Case management to Overall ability among schizophrenia patient with the risk for violence.Juornal of Somdet Chaopraya Institute of Psychiatry. 2020;14(1) :10-22.
Orathai K et al.Inpatient mental service cost in public hospitals using data from cost per disease project.HISPA Comperdium. 2025;2(4):1-20.
Powell, S. K., & Tahan, H. A. Case management: a practice guide for education and practice: Lippincott Williams & Wilkins; 2010.
Peplau, H. E. Interpersonal relations in nursing: A conceptual framework of reference for psychodynamic nursing. New York: Springer Publishing Co, Inc; 1991.
Brown NW. Psychoeducational groups : process and practice. 2nd ed. New York: Brunner-Routledge; 2004.
Anderson, C. M., Reiss, D. J., & Hogarty, G. E. Schizophrenia and the family a practitioner's guide to psychoeducation and management. New York: A division of guilford publications; 1986.
Lemeshow S, Hosmer DW, Klar J, Lwanga SK. Adequacy of Sample Size in Health Studies. New York :John Wiley & Sons; 1990.
Meijej BV,Kruitwagen C,Gaag MVD, Kahn RS,Grypdonck MHF. An intervention study to prevent relapse in patient with schizophrenia.Journal of Nursing Scholaship. 2006;38(1):42-49.
Overall, J. E., & Gorham, D. R. The Brief Psychiatric Rating Scale (BPRS): Recent developments in ascertainment and scaling. Psychopharmacology Bulletin.1988;24(1):97-99.
Thompson,K.,Kulkarni,J,&Sergejew,AA.Reliability and validity of a new Medication Adherence Rating Scale (MARS) for the psychoses.Schizopheniar Research. 2000;42(3):241–247
Pimmada P. The Effects of a Telephone Intervention Program on Medical Adherence Among People with Mental Health Problems.The Journal of Facalty of nursing Burapha university. 2021;29(2):95-104.
Farrelly S, Brown G,Szmukler G,Rose D,Birchwood M,MarshallM,et al Can the therapeutic relationship predict 18 month outcomes for individuals with psychosis. Psychiatry Research. 2014;220(1-2):585-591.
Rathanooch P. The Effect of Therapeutic Relationship Combined with Telephone Continuing Care Program on Medical Adherence in Persons with Schizophrenia. Royal Thai Navy Medical Journal. 2018;45(3):493-508.
Steinacher B, Mausolff L, Gusy B. The effects of a clinical care pathway for schizophrenia: a before and after study in 114 patients. Deutsches Arzteblatt international. 2012;109(46):788-794.
