ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับการเกิดภาวะซึมเศร้าในผู้ป่วยโรคเรื้อรังในโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพ ตำบลบ้านแม่ละอุป อำเภอกัลยาณิวัฒนา จังหวัดเชียงใหม่

บทคัดย่อ

ผลการศึกษาพบว่าผู้ป่วยเรื้อรังจำนวน 109 คน มีภาวะซึมเศร้าจำนวน 26 คน คิดเป็นร้อยละ 23.85 โดยเป็นเพศหญิงจำนวน 20 คนและเพศชาย จำนวน 6 คน เพศหญิงมีภาวะซึมเศร้ามากกว่าเพศชาย 3.37 เท่า (95%CI= 2.12-16.67) พบในผู้สูงอายุ จำนวน  17 คน คิดเป็นร้อยละ 65.39 ผู้ป่วยโรคเรื้อรังที่ไม่มีผู้ดูแลมีโอกาสเกิดภาวะซึมเศร้ามากกว่าผู้ป่วยเรื้อรังที่มีผู้ดูแล 1.27 เท่า (95%CI= 1.01 – 13.71) ผู้ป่วยโรคเรื้อรังที่ไม่มีงานทำมีโอกาสเกิดภาวะซึมเศร้ามากกว่าผู้ป่วยโรคเรื้อรังที่มีงานทำ 2.2 เท่า (95%CI= 1.7 – 12.43) จากการศึกษาด้านสถานภาพ สถานภาพสมรสต่างกันมีภาวะซึมเศร้าแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 ปัจจัยส่วนบุคคล เรื่อง เพศ อายุ  รายได้ โรคที่เป็นอยู่ ภาวะแทรกซ้อน การรักษา การสูบบุหรี่ และ การดื่มแอลกอฮอล์ พบว่า ไม่มีความแตกต่างกัน เมื่อเปรียบเทียบปัจจัยส่วนบุคคลผู้ป่วยพบว่าผู้ที่มีสถานภาพสมรสต่างกันมีภาวะซึมเศร้าแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 การรับรู้เรื่องโรค มีความสัมพันธ์กับภาวะซึมเศร้าอย่างมีนัยสำคัญที่ 0.05 (r = -.345 , p =.000 ) ผู้ป่วยซึมเศร้ามีคะแนนการรับรู้เรื่องโรคต่ำเมื่อเปรียบเทียบกับผู้ป่วยโรคเรื้อรังที่ไม่พบภาวะซึมเศร้า 3.4 เท่า (95%CI= 2.3-26.21) ความสัมพันธ์ในครอบครัวมีความสัมพันธ์กับภาวะซึมเศร้าอย่างมีนัยสำคัญที่ 0.05 ( r = .301 , p = .001 )  ผู้ป่วยโรคเรื้อรังที่มีภาวะซึมเศร้ามีความสัมพันธ์ในครอบครัวไม่ดีมากกว่าผู้ป่วยโรคเรื้อรังที่ไม่มีภาวะซึมเศร้า 1.3 เท่า (95%CI= 1.02 – 9.67) และการรับรู้ความรุนแรงของความเจ็บป่วยไม่มีความสัมพันธ์กับภาวะซึมเศร้า

สรุปปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับภาวะซึมเศร้าที่ได้สามารถนำใช้เป็นข้อมูลเบื้องต้นในการวางแผนการดูแลเพื่อป้องกันหรือลดภาวะซึมเศร้าในผู้ป่วยโรคเรื้อรังต่อไป