ความชุกของพฤติกรรมโรคสมาธิสั้น และปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับโรคสมาธิสั้น ตามการรับรู้ของผู้ปกครองในเด็กอายุ 6-15 ปี จังหวัดร้อยเอ็ด

บทคัดย่อ

โรคสมาธิสั้นเป็นโรคเรื้อรังทางจิตเวชที่เกิดขึ้นในเด็ก ส่งผลกระทบต่อพฤติกรรมอารมณ์ การเรียน การเข้าสังคม รวมถึงการใช้ชีวิตประจำวันของเด็กและผู้ที่เกี่ยวข้อง ปัจจุบันพบความชุกในประชากรเด็กทั่วโลกแนวโน้มเพิ่มสูงขึ้น การวิจัยนี้จึงเป็นการวิจัยเชิงวิเคราะห์แบบภาคตัดขวาง มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความรู้ความเข้าใจของผู้ปกครอง เพื่ออธิบายความชุกของพฤติกรรมโรคสมาธิสั้นและเพื่อศึกษาปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมโรคสมาธิสั้นในเด็กอายุ 6-15 ปี ในตำบลแห่งหนึ่งของจังหวัดร้อยเอ็ด กลุ่มตัวอย่างเป็นผู้ปกครองจำนวน 107 คน โดยใช้เครื่องมือวิจัยเป็นแบบวัดความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับโรคสมาธิสั้นของผู้ปกครอง และแบบประเมินพฤติกรรมโรคสมาธิสั้น วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติพรรณนา สถิติอนุมานในการประมาณค่าและหาความสัมพันธ์โดยใช้สถิติ Chi-square กรณีตัวแปรต้นเป็นตัวแปรแจงนับ Independent t-test กรณีตัวแปรต้นเป็นตัวแปรต่อเนื่อง โดยกำหนดนัยสำคัญที่ .05

      ผลการวิจัยพบว่า ผู้ปกครองมีความรู้ความเข้าใจต่อการเกิดโรคสมาธิสั้นอยู่ในระดับดีร้อยละ 63.55 ตามเกณฑ์ของ Bloom และความชุกของพฤติกรรมโรคสมาธิสั้นในเด็กอายุ 6-15 ปีที่พบมากที่สุด ได้แก่ อาการขาดสมาธิร้อยละ 34.58 (95% CI: 24.79-43.42) และอาการดื้อ ต่อต้าน อาการไม่อยู่นิ่ง หุนหันพลันแล่น รองลงมาตามลำดับ ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับโรคสมาธิสั้นตามการรับรู้ของผู้ปกครอง ได้แก่ เพศของผู้ปกครองมีความสัมพันธ์กับอาการดื้อ ต่อต้านของเด็ก ความพอเพียงของรายได้ผู้ปกครองมีความสัมพันธ์กับอาการขาดสมาธิของเด็ก และระดับการศึกษาของเด็กมีความสัมพันธ์กับอาการไม่อยู่นิ่ง หุนหันพลันแล่นของเด็ก อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ผลการศึกษานี้จึงเป็นแนวทางสำคัญในการพัฒนาบทบาทของพยาบาลให้สามารถป้องกัน คัดกรอง และให้การสนับสนุนแก่ครอบครัวได้อย่างเหมาะสม ซึ่งจะช่วยส่งเสริมสุขภาวะที่ดีของเด็กวัย 6-15 ปีในระยะยาว