การประเมินระดับก๊าซคาร์บอนมอนอกไซด์ในลมหายใจ เพื่อบ่งชี้การสูบบุหรี่ของกลุ่มนักศึกษาระดับอุดมศึกษา ในเขตกรุงเทพมหานครและปริมณฑล

บทคัดย่อ

การตรวจระดับก๊าซคาร์บอนมอนอกไซด์ในลมหายใจเป็นวิธีที่ใช้ประเมินการสูบบุหรี่ซึ่งมีค่า

ตัดสิน  (cut-off)  แตกต่างกันตามลักษณะของกลุ่มตัวอย่างที่ศึกษา    การเริ่มสูบบุหรี่เมื่ออายุน้อยกว่า

20  ปี  มีความสัมพันธ์กับจำานวนมวนบุหรี่ที่สูบมากขึ้น ระยะเวลาในการสูบและระดับการติดนิโคติน

ที่มากขึ้น ซึ่งส่งผลต่อความสำาเร็จในการเลิกบุหรี่ที่ลดลง  การศึกษานี้จึงมีวัตถุประสงค์เพื่อใช้การตรวจ

ระดับก๊าซคาร์บอนมอนอกไซด์ในลมหายใจในการรณรงค์การลด ละ เลิกบุหรี่ ในกลุ่มตัวอย่างนักศึกษา

และหาค่าตัดสินที่เหมาะสมสำาหรับประเมินการสูบบุหรี่  โดยวัดระดับก๊าซคาร์บอนมอนอกไซด์ใน

ลมหายใจและสัมภาษณ์นักศึกษาที่อาศัยในเขตกรุงเทพมหานครและปริมณฑลจำานวน 389 คน พบว่า

กลมนักศึกษาทสีบบุหรี่ (200 คน) มีระดับก๊าซคาร์บอนมอนอกไซด์ในลมหายใจสูงกว่ากลมที่ไม่สูบบุหรี่(138 คน) และกลุ่มที่ได้รับควันบุหรี่มือสอง (51 คน) ตามลำาดับ [median (95% CI); 9.00 (8.00, 11.00)

ppm vs 3.00 (3.00, 3.00) ppm vs 2.00 (2.00, 3.00) ppm, p < 0.001] มีค่าตัดสินที่เหมาะสมที่ความ

เข้มข้น  ≥ 6  ส่วนในล้านส่วน  (ppm)  ซึ่งมีความไวและความจำาเพาะของวิธีเท่ากับร้อยละ 76.50  และ

96.38 ตามลำาดับ โดยความไวของวิธีมีค่าเพิ่มขึ้นเป็นร้อยละ  84.12 เมื่อทดสอบในกลุ่มที่สูบบุหรี่มวน

สุดท้ายภายใน 6  ชั่วโมง  กลุ่มนักศึกษาที่ตั้งใจจะเลิกสูบบุหรี่   (123  คน)  มีคะแนนความตระหนักต่อ

พิษภัยของการสูบบุหรี่สูงกว่ากลุ่มที่ไม่ต้องการเลิกสูบบุหรี่ (4.02 ± 0.95 vs 3.14  ± 1.31,  p < 0.001)

งานวิจัยนแสดงให้เห็นว่าการตรวจระดับก๊าซคาร์บอนมอนอกไซด์ในลมหายใจสามารถนาำ มาใช้เพอสร้าง

ความตระหนักต่อพิษภัยของการสูบบุหรี่ในกลุ่มนักศึกษาได้โดยมีค่าตัดสินที่เหมาะสมที่ความเข้มข้น

≥ 6 ส่วนในล้านส่วน