The effect of psychoeducation on rehospitalization in schizophrenia patients
คำสำคัญ:
psychoeducation, rehospitalization, schizophreniaบทคัดย่อ
Objective Objective To study the result of psychoeducation in schizophrenic in-patients on rehospitalization within 90 days.
Materials and methods Shizophrenic medical records discharged from Srithanya hospital during June 2011 were systemic sampling for 100 cases from 330 cases. Then 11 medical records with 90 day readmission were specific sampling from other 230 cases. Clinical data were recorded. Psychoeducation consisting of 4 topics (knowledge of : illness, medication, warning signs and stress management) was applied to classify patients into three groups according to number of topic. There were the first group attended 3-4 topics, the second group; 1-2 topics, and the third group; none. Descriptive statistic and Kaplan-Meier Survival analysis were analyzed among groups.
Results There were male 66.7% and female 33.3%. Their clinical data were average age 38.3 years old, duration of illness 11.9 years, No. of admission 3.7 times and length of stay 35.2 days. 50.5% of patients had long acting antipsychotics injection. 20 patients were rehospitalized within 90 days. Average duration of rehospitalization was 41.9 days after discharge from hospital. 66.7% attended 3-4 topics, 21.6% attended 1-2 topics, and 11.7% attended none. Rehospitalization within 90 days was significant different between the first group (attended 3-4 topics) and the third group (attended none).
Conclusion Psychoeducation in schizophrenic in-patients had effect on time of relapse for rehospitalization within 90 days. Attending 3-4 topics before discharge had effect on preventing rehospitalization.Downloads
Downloads
How to Cite
ฉบับ
บท
License
- ผู้อ่านสามารถนำข้อความ ข้อมูล จากวารสารไปใช้ไปใช้ประโยชน์ทางวิชาการได้ เช่น เพื่อการสอน เพื่อการอ้างอิง แต่การนำไปใช้เพื่อวัตถุประสงค์อื่น เช่น เพื่อการค้า จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากกรมสุขภาพจิตก่อน
- ความคิดเห็น ข้อมูล และบทสรุปต่าง ๆ ที่ลงตีพิมพ์ในวารสารสุขภาพจิตแห่งประเทศไทยเป็นของผู้เขียนบทความและมิได้แสดงว่ากองบรรณาธิการหรือกรมสุขภาพจิตเห็นพ้องด้วย