Effectiveness of motivational interviewing program among patients with schizophrenia and alcohol use disorder
คำสำคัญ:
alcohol, motivational interviewing, schizophreniaบทคัดย่อ
Objective To determine the effects of a motivational interviewing program on perceived self-efficacy, global assessment of function, and drinking behaviors among patients with schizophrenia and alcohol use disorder.
Materials and methods This experimental research used a control group design. Schizophrenia patients with alcohol use disorder were match-paired by similarity of characteristics and randomly assigned into two groups of 30 each. Motivational interviewing was provided to the experimental group. Patients were evaluated by a general perceived self-efficacy questionnaire, global assessment of function, percent of heavy drinking days and percent of abstinent days.
Results Sixty male schizophrenia patients (mean age of 36), 30 were harmful drinkers and dependent on alcohol. Mean scores of self-efficacy of patients in the experimental group were not different from those in the control group, but the experimental group had significantly higher global assessment of function, lower percent of heavy drinking days, and higher percent of abstinent days. The number of patients in the experimental group who relapsed to alcohol use was three times less than the control group (6 versus 22) at one month after discharge.
Conclusion Schizophrenia patients with alcohol use disorder have higher self-efficacy after receiving regular inpatient care. Completion of a motivational interviewing program enhances global assessment of function and reduces drinking behaviors among patients with schizophrenia and alcohol use disorder at one month after discharge.Downloads
Downloads
How to Cite
ฉบับ
บท
License
- ผู้อ่านสามารถนำข้อความ ข้อมูล จากวารสารไปใช้ไปใช้ประโยชน์ทางวิชาการได้ เช่น เพื่อการสอน เพื่อการอ้างอิง แต่การนำไปใช้เพื่อวัตถุประสงค์อื่น เช่น เพื่อการค้า จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากกรมสุขภาพจิตก่อน
- ความคิดเห็น ข้อมูล และบทสรุปต่าง ๆ ที่ลงตีพิมพ์ในวารสารสุขภาพจิตแห่งประเทศไทยเป็นของผู้เขียนบทความและมิได้แสดงว่ากองบรรณาธิการหรือกรมสุขภาพจิตเห็นพ้องด้วย