ผลของโปรแกรมฟื้นฟูสภาพด้านการรู้คิดของผู้สูงอายุที่มีภาวะเสี่ยงสมรรถภาพสมอง บกพร่อง ในบ้านวังหิน ตำบลท่าพระ อำเภอเมือง จังหวัดขอนแก่น

บทคัดย่อ

การวิจัยเชิงทดลองเบื้องต้นแบบกลุ่มเดียววัดซ้ำครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบคะแนน ความสามารถในการรู้คิดของผู้สูงอายุที่มีภาวะเสี่ยงสมรรถภาพสมองบกพร่อง บ้านวังหิน ตำบลท่าพระ อำเภอเมือง จังหวัดขอนแก่น ประชากรคือ ผู้สูงอายุที่มีภาวะเสี่ยงสมรรถภาพสมองบกพร่อง บ้านวังหิน ตำบลท่าพระ อำเภอเมือง จังหวัดขอนแก่น เก็บข้อมูลโดยใช้แบบสอบถามที่ผู้วิจัยพัฒนาและปรับปรุงจาก แบบทดสอบสภาพสมองเบื้องต้นฉบับภาษาไทย ที่ผ่านการตรวจสอบความตรงเชิงเนื้อหา มาตรฐานความไว อยู่ระหว่างร้อยละ 35.4 - 92.0 และค่าความจำเพาะอยู่ระหว่าง ร้อยละ 81.1 - 92.6 กลุ่มตัวอย่าง จำนวน 35 ราย คัดเลือกกลุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงพรรณนาและสถิติเชิงอนุมานใช้ การวิเคราะห์เปรียบเทียบคะแนนความสามารถในการรู้คิด โดยใช้สถิติการทดสอบของฟรีดแมน และ สถิติ การทดสอบของวิลคอกซัน ผลการวิจัย พบว่า กลุ่มตัวอย่าง มีค่ามัธยฐานคะแนนความสามารถในการรู้คิดก่อนเข้าร่วม โปรแกรม 13 คะแนน (ต่ำสุด= 8, สูงสุด= 18) ค่ามัธยฐานคะแนนหลังเข้าร่วมโปรแกรม 25 คะแนน (ต่ำสุด=10, สูงสุด=30) และ ค่ามัธยฐานคะแนนระยะติดตามผล 25 คะแนน (ต่ำสุด=13, สูงสุด =26) ผลต่างของค่าคะแนนมัธยฐานพบว่า มีอย่างน้อย 1 คู่ มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ(p-value <0.001) เมื่อเปรียบเทียบผลต่างค่าคะแนนมัธยฐานรายคู่ก่อนกับหลังเข้าร่วมโปรแกรม และก่อนเข้าร่วม โปรแกรมกับระยะติดตามผล พบว่า แตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p-value <0.001) ส่วนผลต่าง ค่ามัธยฐานคะแนนหลังเข้าร่วมโปรแกรมกับระยะติดตามผลพบว่า แตกต่างอย่างไม่มีนัยสำคัญทางสถิติ (p-value =0.24) ข้อเสนอแนะในการทำวิจัยครั้งนี้คือ ควรเพิ่มระยะเวลาในการจัดโปรแกรมหรือควรมีการติดตาม และประเมินผลเป็นระยะๆ อย่างต่อเนื่อง รวมถึงควรเพิ่มระยะเวลาการติดตามผลให้มากขึ้น และควร พัฒนารูปแบบในการฟื้นฟูแก่ผู้สูงอายุ เพื่อให้ได้กิจกรรมฟื้นฟูหรือการบำบัดรักษาได้อย่างถูกต้อง