การพัฒนาแนวปฏิบัติการพยาบาลแบบองค์รวมในการผูกยึดผู้ป่วย ในหอผู้ป่วยวิกฤต โดยใช้หลักฐานเชิงประจักษ์

บทคัดย่อ

บทคัดย่อ

การวิจัยและพัฒนานี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) พัฒนาแนวปฏิบัติการพยาบาลแบบองค์รวมในการผูกยึดผู้ป่วยในหอผู้ป่วยวิกฤตโดยใช้หลักฐานเชิงประจักษ์ (2) ประเมินผลลัพธ์ของแนวปฏิบัติฯ และ (3) พัฒนาสมรรถนะของพยาบาลในการประเมินและดูแลผู้ป่วยวิกฤตที่ได้รับการผูกยึด ดำเนินการศึกษาใน 6 หอผู้ป่วยวิกฤต แบ่งเป็น 4 ระยะ คือ 1) ค้นหาปัญหาทางคลินิก 2) การสืบค้นหลักฐานเชิงประจักษ์ 3) พัฒนาแนวปฏิบัติฯ และการนำไปใช้ และ 4) การประเมินผลลัพธ์ของแนวปฏิบัติ กลุ่มตัวอย่าง คือ (1) ผู้ป่วยวิกฤต 80 คน เป็นกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม กลุ่มละ 40 คน (2) พยาบาลหอผู้ป่วยวิกฤต 80 คน เครื่องมือวิจัย คือ แนวปฏิบัติฯ มีค่าความตรงเชิงเนื้อหาเท่ากับ 0.85 และมีคุณภาพโดยรวมร้อยละ 85.67 เครื่องมือเก็บรวบรวมข้อมูล ได้แก่ แบบสอบถามความรู้สึกของผู้ป่วยหรือญาติหลังการผูกยึด แบบสอบถามความพึงพอใจของพยาบาล และแบบประเมินสมรรถนะพยาบาล มีค่าความตรงเชิงเนื้อหาเท่ากับ 1.0 และค่าความเชื่อมั่นครอนบาคแอลฟาเท่ากับ 0.82, 0.80 และ 0.94 ตามลำดับ วิเคราะห์ข้อมูลด้วยค่าเฉลี่ย ร้อยละ ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน t-test, repeated measure ANOVA และ chi square test

ผลการวิจัย พบว่า (1) แนวปฏิบัติฯ มี 3 ระยะ ได้แก่ ระยะก่อนผูกยึด ระยะผูกยึด และระยะยุติการผูกยึด (2) อัตราการ   ผูกยึดในกลุ่มทดลองน้อยกว่ากลุ่มควบคุม และระยะเวลาเฉลี่ยการผูกยึดลดลงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<0.05) (3) กลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุมไม่พบภาวะแทรกซ้อนเฉพาะที่ (4) กลุ่มควบคุมพบอุบัติการณ์เลื่อนหลุดของอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่สอดใส่ในร่างกายมากกว่ากลุ่มทดลอง (5) ความรู้สึกเชิงบวกของกลุ่มทดลองมากกว่ากลุ่มควบคุม และความรู้สึกเชิงลบน้อยกว่ากลุ่มควบคุมทุกข้อ (6) สมรรถนะพยาบาลหลังอบรมมีคะแนนเฉลี่ยสูงกว่าก่อนการอบรม และหลังสิ้นสุดการวิจัย 1 เดือน  มีคะแนนเฉลี่ยสูงกว่าหลังการอบรม และมีความพึงพอใจการใช้แนวปฏิบัติฯ อยู่ในระดับมาก

ดังนั้น ควรมีการใช้แนวปฏิบัติการพยาบาลแบบองค์รวมในการผูกยึดผู้ป่วย ในหอผู้ป่วยวิกฤต โดยใช้หลักฐานเชิงประจักษ์ ต่อไปและพัฒนาอย่างต่อเนื่อง