Effects of Weight Control Program among Overweight Public Health Offices, Public Health Zone 1, Nakhon Ratchasima Province
Keywords:
Weight Control Program, Overweight, Self-EfficacyAbstract
The objective of this quasi-experimental research was to explore the effects of weight control program in overweight public health officers working in Public Health Zone 1, Nakhon Ratchasima Province. Participants were 60 overweight public health officers selected by purposive sampling with inclusion criteria and divided into two groups; 1) the experimental group with 30 staff who worked at Chakkarat Hospital; and 2) the control group with 30 staff who worked at Chalerm Prakiat Hospital. A weight-control program was conducted as the intervention instrument. Data were collected by using a knowledge test about body-weight control, a self-efficacy evaluation, an outcome expectation questionnaire and a self-practice assessment questionnaire which their reliabilities were 0.72, 0.71, 0.93 and 0.76 respectively. The data were analyzed by using frequency, percentage, maximum and minimum values, mean, standard deviation and t-test.
The results showed that after the program implementation, the experimental group had the average scores of knowledge, self-efficacy and self-practice about body-weight control higher than before intervention and also higher than the control group significantly (p<0.05). Furthermore, the experimental group had their body mass index lower than before the intervention and also lower than the control group significantly (p<0.05). However, the average score of the outcome expectation had no significant difference.
As a result, the weight control program can help the intervention group to decrease their body mass index and lose their body weights. Therefore, the program should be considered to apply for healthcare personnel to improve their knowledge and practice to be role model for controlling their body weight.
References
กรมอนามัย กองโภชนาการ และกองออกกำลังกายเพื่อสุขภาพ. (2550). แนวทางการดำเนินงานประเด็นยุทธศาสตร์แก้ไขปัญหาโรคอ้วนคนไทย ปีงบประมาณ 2551. นนทบุรี: กรมอนามัย.
กระทรวงสาธารณสุข. (2551). รายงานผลสำรวจพฤติกรรมเสี่ยงโรคไม่ติดต่อ และการบาดเจ็บ พ.ศ.2550. นนทบุรี: ประเทศไทย.
ชลธิชา อินทร์จอหอ. (2554). ผลของโปรแกรมลดน้ำหนักที่มีผลต่อพฤติกรรมการลดน้ำหนักค่าดัชนีมวลกายเส้นรอบเอวของผู้ที่มีน้ำหนักเกินมาตรฐาน กลุ่มอายุ 35-60 ปี. วิทยานิพนธ์ สาธารณสุขสาสตรมหาบัณฑิต สาขาการพัฒนาสุขภาพชุมชน บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา.
ชื่นฤทัย กาญจนะจิตรา และคณะ. (2554). สุขภาพคนไทย 2554: HIA กลไกพัฒนานโยบายสาธารณะ
เพื่อชีวิตและสุขภาพ. กรุงเทพฯ: บริษัท อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พลับลิชชิ่ง จํากัด.
ณรงค์ พันธ์ศรี. (2558). ผลของโปรแกรมการสร้างเสริมพฤติกรรมสุขภาพในผู้ที่มีน้ำหนักตัวเกินมาตรฐานและอ้วน ตำบลเมืองยาง อำเภอชำนิ จังหวัดบุรีรัมย์. วิทยานิพนธ์สาธารณสุขสาสตรมหาบัณฑิต สาขาการพัฒนาสุขภาพชุมชน บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏ นครราชสีมา.
ธัญญารัตน์ นวลประเสริฐ. (2556). ผลของโปรแกรมปรับเปลี่ยนพฤติกรรมสุขภาพของผู้ที่มีภาวะอ้วนลงพุงกลุ่มอายุ 35-60 ปี. วิทยานิพนธ์สาธารณสุขศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา.
พรฑิตา ชัยอำนวย. (2560). ปรับชีวิตพิชิตข้อเสื่อม. กรุงเทพฯ: อมรินทร์สุขภาพ.
เมตตา คุณวงศ์. (2553). ประสิทธิผลการใช้โปรแกรมสุขศึกษาเพื่อลดน้ำหนักในกลุ่มวัยทองที่มีน้ำหนักเกินมาตรฐาน โดยประยุกต์ใช้ทฤษฎีความสามารถตนเองร่วมกับทฤษฎีแรงสนับสนุนทางสังคม ตำบลบ้านกู่ อำเภอยางสีสุราช จังหวัดมหาสารคาม. วิทยานิพนธ์สาธารณสุขศาสตรมหาบัณฑิต. สาขาวิชาสุขศึกษาและการส่งเสริมสุขภาพ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยของแก่น.
รัตนา วิริยะกุล. (2553). การประยุกต์ทฤษฎีความสามารถตนเองร่วมกับแรงสนับสนุนทางสังคมในการส่งเสริมสุขภาพพนักงานห้างสรรพสินค้าคลังพลาซ่า ที่มีภาวะอ้วนลงพุง จังหวัดนครราชสีมา. วิทยานิพนธ์สาธารณสุขศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการพัฒนาสุขภาพชุมชน บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏ นครราชสีมา.
ทิวารัตน์ คำเครือคง และคณะ (2552). ประสิทธิผลของกิจกรรมโครงการคนไทยไร้พุงในเจ้าหน้าที่ในโรงพยาบาลวัดโบสถ์ อำเภอวัดโบสถ์ จังหวัดพิษณุโลก. วิทยานิพนธ์สาธารณสุขศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการพยาบาลผู้ใหญ่ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยนเรศวร.
สิยะตรา เกาประโคน (2554). ผลของการประยุกต์ใช้ทฤษฏีความสามารถตนเองร่วมกับแรงสนับสนุนทางสังคมต่อการลดน้ำหนักในสตรีวัยกลางคนที่มีสภาวะอ้วน อำเภอโนนดินแดง จังหวัดบุรีรัมย์. วิทยานิพนธ์สาธารณสุขศาสตร มหาบัณฑิต สาขาวิชาสาธารณสุขศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
สถาบันวิจัยระบบสาธารณสุข. (สวรส). (2559). รายงานการสำรวจสุขภาพประชาชนไทยโดยการตรวจร่างกาย ครั้งที่ 5 พ.ศ. 2557. นนทบุรี: สำนักพิมพ์อักษรกราฟฟิคแอนด์ดีไซน์.
สถาบันวิจัยและประเมินเทคโนโลยีทางการแพทย์ กรมการแพทย์ กระทรวงสาธารณสุข. (2557). การทบทวนวรรณกรรม: สถานการณ์ปัจจุบันและรูปแบบการบริการด้านโรคไม่ติดต่อเรื้อรัง. นนทบุรี: บริษัท อาร์ต ควอลิไฟท์ จำกัด.
สำนักนโยบายและยุทธศาสตร์กระทรวงสาธารณสุข. (2561). รายงานในฐานข้อมูลกระทรวงสาธารณสุข Health Data Center: HDC กระทรวงสาธารณสุข. ณ วันที่ 10 มกราคม 2561.
อัจฉรา คำเขื่อนแก้ว. (2552). ประสิทธิผลของโปรแกรมส่งเสริมพฤติกรรมการดูแลตนเองของผู้ที่มีน้ำหนักตัวเกินมาตรฐาน. วิทยานิพนธ์สาธารณสุขศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา.
Best, J. W. (1977). Research in Education. (3 rd ed). New Jersey: Prentice hall Inc.
Bloom. (1975). Taxonomy of Educational Objectives Hand Book I: Cognitive Domain.
Kuder, G. F., & Richardson, M. W. (1937) The Theory of the Estimation of Test Reliability. Psychometrika, 2(3), 151-160.
Downloads
Published
Issue
Section
License
- บทความหรือข้อคิดเห็นใด ๆ ที่ปรากฏในวารสารสภาการสาธารณสุขชุมชน ที่เป็นวรรณกรรมของผู้เขียน บรรณาธิการ ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย
- บทความที่ได้รับการตีพิมพ์ถือเป็นลิขสิทธิ์ของ วารสารสภาการสาธารณสุขชุมชน