ความสัมพันธ์ระหว่างภาวะซึมเศร้า ความวิตกกังวล อาการนอนไม่หลับ และอาการเหนื่อยล้าของผู้ป่วยภายหลังการติดเชื้อโคโรนาไวรัส 2019

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้เป็นการวิจัยเชิงบรรยาย มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาอาการเหนื่อยล้าของผู้ป่วยภายหลังการติดเชื้อโคโรนาไวรัส 2019และศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างภาวะซึมเศร้า ความวิตกกังวล อาการนอนไม่หลับ และอาการเหนื่อยล้าของผู้ป่วยภายหลังการติดเชื้อโคโรนาไวรัส 2019 กลุ่มตัวอย่างคือ คนไทยภายหลังการติดเชื้อโคโรนาไวรัส อายุตั้งแต่ 18 ปีขึ้นไปที่อาศัยอยู่ในชุมชนคลองเตย กรุงเทพมหานคร จำนวน 101 คน เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูล ประกอบด้วย แบบบันทึกข้อมูลส่วนบุคคลและการเจ็บป่วย แบบประเมินภาวะสุขภาพจิต แบบสอบถามอาการนอนไม่หลับ และแบบประเมินอาการเหนื่อยล้า วิเคราะห์ข้อมูลโดยการแจกแจงความถี่ ร้อยละ พิสัย ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ของเพียร์สัน ผลการวิจัยพบว่าร้อยละ 79.2 ของกลุ่มตัวอย่างเป็นเพศหญิง อายุเฉลี่ย 55.08 ปี (SD=15.048) และร้อยละ 89.1ของกลุ่มตัวอย่างติดเชื้อ COVID 19 จำนวน 1 ครั้ง ร้อยละ 40.6 ของกลุ่มตัวอย่างรายงานว่ามีอาการเหนื่อยล้า (Means=3.40, SD=2.03)  และร้อยละ 58.4 มีอาการนอนไม่หลับ (Means=9.79, SD=7.935) กลุ่มตัวอย่างส่วนใหญ่มีคะแนนภาวะซึมเศร้าและความวิตกกังวลอยู่ในระดับปกติ ภาวะซึมเศร้า ความวิตกกังวล และอาการนอนไม่หลับมีความสัมพันธ์กับอาการเหนื่อยล้าอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (r=0.526, p<0.001, r=0.558, p<0.001 และ r=0.443, p<0.001 ตามลำดับ)

จากผลการศึกษา พยาบาลควรมีการติดตามอาการเหนื่อยล้าของผู้ป่วยภายหลังการติดเชื้อโคโรนาไวรัส 2019 ร่วมกับประเมินภาวะซึมเศร้า ความวิตกกังวล และอาการนอนไม่หลับ นอกจากนี้ควรให้การพยาบาลโดยการให้ความรู้ ใช้กระบวนการกลุ่ม รวมทั้งปฏิบัติการพยาบาลเพื่อส่งเสริมการนอนหลับแก่ผู้ป่วย