The Application of Orem’s Self-Care Deficit Theory of Nursing Care in Patients with Acute Respiratory Distress Syndrome Undergoing Ventilator Therapy: A Case Study
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
Critically ill patients with acute respiratory distress syndrome (ARDS) require comprehensive treatment, intubation, and mechanical ventilation (MV). Nurses play a crucial role in providing care for this particular group in order to prevent potential complications and reduce the mortality rate.
This study applied the theory of Orem’s self-care deficit for critically ill patients with ARDS. Three stages of the nursing system theory were implemented to design nursing intervention; namely, 1) wholly compensatory nursing system, 2) partly compensatory nursing system, and 3) educative supportive nursing system. The participants of the study were 16-year-old and 39-year-old male patients who were diagnosed with ARDS and severe sepsis. Both patients were admitted in the hospital for 11 and 10 days, respectively. The nursing intervention was classified into a hospital admission, intubation, weaning from MV, post-weaning, and discharge phases. Outcomes of nursing intervention showed that both patients recovered and discharged without complications.
This study recommended that intensive care unit (ICU) nurses must have knowledge and understanding of the Orem’s self-care deficit implications for intensive care nursing practice, particularly implementing health assessment for nursing diagnosis. To promote patients’ safety and diminish patients’ complications, ICU nurses should also adopt the nursing system theory for planning nursing intervention.
Downloads
Article Details
Content and information published in the Journal of Prachomklao College of Nursing, Phetchaburi Province are the comment and responsibility of the authors. Articles, information, images, etc. published in this journal are the copyright of the Journal of Prachomklao College of Nursing, Phetchaburi Province. If any person or entity wants to take all or part of it for publication for any purposes, please reference the Journal of Prachomklao College of Nursing, Phetchaburi Province.
References
ฉันชาย สิทธิพันธุ์ (2559). How to manage ARDS. ใน อำนาจ ชัยประเสริฐ, ต้นตนัย นำเบญจพล, สิริกานต์ เตชะวณิช, จันทราภา ศรีสวัสดิ์, และวิชัย ประยุรวิวัฒน์ (บ.ก.), Emergency Medicine (น. 107-116). กรุงเทพฯ: นำอักษรการพิมพ์.
ธนรัตน์ พรศิริรัตน์, และสุรัตน์ ทองอยู่. (2559). การพยาบาล ผู้ป่วยภาวะหายใจล้มเหลวเฉียบพลันที่ใช้เครื่องพยุงการทำงานของหัวใจและปอด ECMO, เวชบันทึกศิริราช, 9(1), 44-50.
บดินทร์ ขวัญนิมิตร (2560). Sepsis 2017: Their guideline vs my practice ใน: ดุสิต สถาวร, ครรชิต ปิยะเวชวิรัตน์, สหดล ปุญญถาวร (บ.ก.), The Best ICU (น. 156-162). กรุงเทพฯ: บียอนด์เอ็นเทอร์ไพรซ์.
พารุณี วงษ์ศรี, และทีปทัศน์ ชินตาปัญญากุล. (2561). การประยุกต์ใช้ทฤษฎีของโอเร็มกับการดูแลและการให้คำแนะนำผู้ป่วยที่มีภาวะหัวใจล้มเหลว. วารสารพยาบาลตำรวจ, 10(1), 209-219.
พิมพ์ลักษณ์ รังษีภโนดร, ชัชวาล วงค์สํารี และอัมพร เจียงวิริชัยกูร. (2561). การประยุกต์ใช้ทฤษฎีการดูแลตนเองของโอเร็มในการดูแลป้องกันการเกิดแผลที่เท้าของผู้ป่วยโรคเบาหวาน. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยอีสเทิร์นเอเชียฉบับวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี, 12(3), 89-100.
พร้อมจิตร ห่อนบุญเหิม (2553). ทฤษฎีการพยาบาลองโอเร็มแนวคิดและการประยุกต์. มหาสารคาม: อภิชาติการพิมพ์.
พุทธพงศ์ นิภัสตรา (2561). กลุ่มอาการหายใจลำบากเฉียบพลัน: การรักษาตามหลักฐานเชิงประจักษ์. พุทธชินราชเวชสาร, 35(1), 116-128.
ฟาริดา อิบราฮิม (2546). ปฏิบัติการพยาบาลตามกรอบทฤษฎีการพยาบาล. กรุงเทพฯ: สามเจริญพานิชย์.
เยาวรัตน์ มัชฌิม, และธาวินี ช่วยแท่น (2562). สถานการณ์ตัวอย่างผู้ป่วยที่มีภาวะหายใจวายจากกลุ่มอาการหายใจลำบากเฉียบพลัน. ใน กันตพร ยอดใชย, ทิพมาส ชิณวงศ์, และเพลินพิศ ฐานิวัฒนานท์ (บ.ก.), การพยาบาลผู้ใหญ่และผู้สูงอายุทางอายุรศาสตร์ 2 เล่ม 2 (น. 49-64). สงขลา: โอน้อย.
ฝ่ายเวชระเบียน โรงพยาบาลตรัง. (2562). สถิติผู้ป่วยโรงพยาบาลตรัง. ตรัง: โรงพยาบาลตรัง.
วีรพงศ์ วัฒนาวนิช, และสุพัตรา อุปนิสากร (2560). การบริหารยาผู้ป่วยวิกฤตและฉุกเฉิน. กรุงเทพฯ: สหมิตรพัฒนา.
สมจิต หนุเจริญกุล. (2543). การพยาบาล: ศาสตร์ของการปฏิบัติ. กรุงเทพฯ: วี เจ พริ้นติ้ง.
อนัฆพงษ์ พันธุ์มณี (2559). Acute respiratory distress syndrome. ใน อนุพล พาณิชย์โชติ, ปณิตา ลิมปะวัฒนะ, ศิรภพ สุวรรณโรจน์, และจิตติมา ศิริจีระชัย (บ.ก.), อายุรศาสตร์ฉุกเฉิน Emergency medicine (น. 173-178). ขอนแก่น: คลังนานาวิทยา.
อมรชัย เลิศอมรพงษ์. (2559). Acute respiratory distress syndrome. ใน อำนาจ ชัยประเสริฐ, ต้นตนัย นำเบญจพล, สิริกานต์ เตชะวณิช, จันทราภา ศรีสวัสดิ์, และวิชัย ประยุรวิวัฒน์ (บ.ก.), Emergency Medicine (น. 107-116). กรุงเทพฯ: นำอักษรการพิมพ์.
อัสมา นวสกุลพงศ์. (2562). Ventilatory management in acute respiratory distress syndrome. ใน ดวงกมล เอี่ยวเรืองสุรัติ, และพัฒน์ ก่อรัตนคุณ (บ.ก.), อายุรศาสตร์สงขลานครินทร์ เล่ม 1: การดูแลผู้ป่วยวิกฤตและฉุกเฉินทางอายุรศาสตร์ (น. 2-17). กรุงเทพฯ: ภาควิชาอายุรศาสตร์ คณะแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
Berbiglia, V. (2014). Orem’s self-care deficit theory in nursing practice. In M. R. Alligood. (Ed.), Nursing theory utilization & application (5th ed.) (p. 222-244). St. Louis: Mosby.
Carlucci, M., Graf, N., Simmons, J. Q., & Crbridge, S. J. (2014). Effective management of ARDS. Nurse Practitioner, 39(12), 35-40. DOI: 10.1097/01.NPR.0000454981.96541.e6
Marion, B. S. A. (2001). Turn for the Better: Prone Positioning of Patients with ARDS: A guide to the physiology and management of this effective, underused intervention. American Journal of Nursing, 101(4): 26-34.
Matthay, M. A., & Zemans, R. L. (2011). The Acute respiratory distress syndrome: Pathogenesis and treatment. Annual Review of Pathology, 28(6), 147-163.
Orem, D. E., Taylor, S. G., & Renpenning, K. M. (2001). Nursing: Concepts of practice (6th ed.). St. Louis: Mosby.
