แนวทางการพัฒนาศักยภาพตามสมรรถนะของบุคลากรสายสนับสนุน คณะสาธารณสุขศาสตร์ มหาวิทยาลัยพะเยา
DOI:
https://doi.org/10.14456/jmu.2025.13คำสำคัญ:
การพัฒนาศักยภาพตามสมรรถนะ, บุคลากรสายสนับสนุน, คณะสาธารณสุขศาสตร์, มหาวิทยาลัยพะเยาบทคัดย่อ
การวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาระดับความต้องการพัฒนาศักยภาพตามสมรรถนะและแนวทางการพัฒนาศักยภาพตามสมรรถนะของบุคลากรสายสนับสนุน คณะสาธารณสุขศาสตร์ มหาวิทยาลัยพะเยา เป็นการวิจัยแบบผสาน
วิธีระหว่างการวิจัยเชิงปริมาณและคุณภาพ กลุ่มตัวอย่างเป็นบุคลากรสายสนับสนุนคณะสาธารณสุขศาสตร์
จำนวน 20 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยเป็นแบบสอบถามและการสัมภาษณ์กลุ่ม ใช้สถิติเชิงพรรณนาในการวิเคราะห์ความถี่ ค่าเฉลี่ย ค่าร้อยละและค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน
ผลการศึกษากลุ่มตัวอย่างส่วนใหญ่เป็นเพศหญิง ร้อยละ 80.0 อายุเฉลี่ย 34.65 ปี การศึกษาระดับปริญญาตรี ร้อยละ 80.0 เมื่อวิเคราะห์ระดับสมรรถนะหลักของบุคลากรสายสนับสนุนมากกว่าครึ่งหนึ่งอยู่ในระดับสูง ร้อยละ 65.0 มีคะแนนเฉลี่ย เท่ากับ 3.91 ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานเท่ากับ 6.54 เมื่อวิเคราะห์ความต้องการพัฒนาศักยภาพตามสมรรถนะของบุคลากรสายสนับสนุน พบว่า ด้านการฝึกอบรมอยู่ในระดับสูง ร้อยละ 65.0 คะแนนเฉลี่ยเท่ากับ 26.8 และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานเท่ากับ 4.36 ด้านการศึกษาอยู่ในระดับปานกลาง ร้อยละ 40.0 คะแนนเฉลี่ยเท่ากับ 24.5 และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานเท่ากับ 5.16 ด้านการพัฒนาตนเอง อยู่ในระดับสูง ร้อยละ 45.0 คะแนนค่าเฉลี่ยเท่ากับ 26.2 และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานเท่ากับ 4.43 และด้านสิ่งที่คาดหวัง ความมั่นคงและแนวทางในการพัฒนาอยู่ในระดับสูง ร้อยละ 50.0 คะแนนเฉลี่ยเท่ากับ 26.3 และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานเท่ากับ 4.25
ดังนั้น แนวทางในการพัฒนาศักยภาพตามสมรรถนะของบุคลากรสายสนับสนุน คณะสาธารณสุขศาสตร์ มหาวิทยาลัยพะเยา ควรดำเนินการดังนี้ 1) การฝึกอบรมและทักษะต่าง ๆ เช่น ภาวะผู้นำการสื่อสารด้านภาษาอังกฤษและเทคโนโลยีสารสนเทศ 2) การสนับสนุนทุนการศึกษาและการเพิ่มงบประมาณในการอบรม 3) การสร้างความผูกพันในองค์กรเพื่อเพิ่มสมรรถนะและการมีส่วนร่วมในการทำงาน และ 4) การพัฒนางานประจำสู่งานวิจัย การจัดทำคู่มือการปฏิบัติงาน และใช้ระบบพี่เลี้ยงในการสอนงานหรือช่วยตัดสินใจแก้ไขปัญหาในงานที่รับผิดชอบ ทั้งนี้ยังสามารถนำไปใช้เป็นแนวทางในการวิเคราะห์ และกำหนดแนวทางต่าง ๆ ในการจัดทำแผนพัฒนาบุคลากรเพื่อยกระดับการพัฒนาศักยภาพบุคลากรสายสนับสนุนให้มีประสิทธิภาพยิ่งขึ้นต่อไปในอนาคต
เอกสารอ้างอิง
กัลยารัตน์ ธีระธนชัยกุล. (2557). การบริหารทรัพยากรมนุษย์. ปัญญาชน.
กองการเจ้าหน้าที่ มหาวิทยาลัยพะเยา. (2565, 18 กุมภาพันธ์). แผนพัฒนาบุคลากรมหาวิทยาลัยพะเยา พ.ศ. 2565-2569. https://personnel.up.ac.th/
คณะสาธารณสุขศาสตร์ มหาวิทยาลัยพะเยา. (2563, 15 มีนาคม). แผนยุทธศาสตร์การพัฒนาคณะสาธารณสุขศาสตร์ มหาวิทยาลัยพะเยา พ.ศ.2564-2570. https://www.ph.up.ac.th
จารุเนตร เกื้อภักดิ์. (2559). ศึกษาแนวทางพัฒนาศักยภาพบุคลากรสายสนับสนุนของมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคล รัตนโกสินทร์. [วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตร-มหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคล-รัตนโกสินทร์].
ชุติกาญจน์ สลาหลง และ อมลวรรณ วีระธรรมโม. (2563). ความต้องการและความคาดหวังในการพัฒนาตนเองของข้าราชการ ครู สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 13 จังหวัดตรัง. [วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต, คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ].http://ir.tsu.ac.th/xmlui/123456789/239
ธนาภรณ์ บุญทอง. (2561). การพัฒนาศักยภาพในการทำงานของบุคลากร กรณีศึกษา กองสถานที่ ยานพาหนะ และรักษาความปลอดภัย สำนักเลขาธิการนายกรัฐมนตรี. [การศึกษาอิสระปริญญารัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยรามคำแหง]. https://www3.ru.ac.th/mpa- abstract/index.php/abstractData/viewIndex/176
ธเนศพล อินทร์จันทร์. (2565). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ขององค์การบริหารส่วนตำบล ในอำเภอดอนเจดีย์ จังหวัดสุพรรณบุรี. วารสาร มจร พุทธปัญญาปริทรรศน์, 7(2), 246-254.
นิติธร เจริญยิ่ง, ชาตรี เกษโพนทอง, และ อิทธิวัตร ศรีสมบัติ. (2561). แนวทางการพัฒนาบุคลากรสายสนับสนุนของมหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์, 20(1), 169-180.
บุษบงค์ วงษ์พันทา. (2560). แนวทางการพัฒนาบุคลากรสายสนับสนุนของมหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา. วารสารสารสนเทศ, 16(2), 115-121.
บุษบา กรุดเนียม. (2559). สภาพปัจจุบันและความคาดหวังการพัฒนาของบุคลากรสำนักงานอัยการสูงสุดในเขตพื้นที่จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารวิจัยราชภัฏกรุงเก่า, 3(2), 1-8
พัชรินทร์ สังข์ทอง. (2557). ศึกษารูปแบบการพัฒนาศักยภาพข้าราชการศาลยุติธรรม : กรณีศึกษา สำนักศาลยติธรรมประจำ ภาค 9 อำเภอเมืองสงขลา จังหวัดสงขลา. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยรามคำแหง].
ไพโรจน์ บุตรเพ็ง, วันชาติ สุพรมพิทักษ์, ทัศนีย์ บุตรเพ็ง และ ภัทราภรณ์ เขียวทองสี. (2562). ความต้องการพัฒนาศักยภาพตนเองของบุคลากรสาย สนับสนุน มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย. วารสารวิจัยและพัฒนามหาวิทยาลัยราชภัฏเลย, 14(49), 52-61.
มาริษา อนันทราวัน และโชติ บดีรัฐ. (2564). แนวทางการ พัฒนาศักยภาพบุคลากรมหาวิทยาลัยราชภัฏ สายสนับสนุนของมหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม. วารสาร มจร พุทธปัญญาปริทรรศน์, 6(3), 153-162.
รณิภา พงศ์พุทธชาติ และ เพ็ญศรี ฉิรินัง. (2562). การพัฒนาบุคลากรตามแนวทางการบริหารจัดการภาครัฐแนวใหม่ขององค์การบริหารส่วนตำบลจังหวัดราชบุรี. วารสารนวัตกรรมการบริหารและการจัดการ, 7(3), 53-65.
วิไล โพธิ์เตมิ และ หควณ ชูเพ็ญ. (2558). บทบาทของบุคลากรสายสนับสนุนในการพัฒนางานอุดมศึกษา: วิเคราะห์กรณีคณะสถาปัตยกรรม-ศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น. การประชุมวิชาการระดับชาติ มหาวิทยาลัยรังสิต ประจำปี 2558 (RSU National Research Conference 2015), 204-61.
ศิรินทิพย์ แสงมิ่ง. (2562). การพัฒนาสมรรถนะที่จำเป็นของบุคลากรในสำนักนโยบายและแผนการอาชีวศึกษา สำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา. [การค้นคว้าอิสระปริญญารัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยรามคำแหง] . https://www3.ru.ac.th/mpa- abstract/files/2562_1597741668_6114832007.pdf
สุมาลี แสงสว่าง และ ปิยนุช รัตนกุล (2560). การศึกษาความคาดหวังและความผูกพันต่อองค์กรของบุคลากร มหาวิทยาลัยมหิดล. วารสารการพัฒนางานประจำสู่งานวิจัย มหาวิทยาลัยมหิดล, 2(4), 56-66.
Buytendijk, F. (2010). Theory and Practice of Leadership, Dealing with Dilemmas: Where Business Analytics Fall Short. John Wiley & Son.
Morse, J. M. (1994). Critical Issues in Qualitative Research Methods. SAGE.
Podhisita, C. (2009). Science and Art in Qualitative Research. 4 th ed. Amarin
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 Mahidol R2R e-Journal

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
