การพัฒนาแนวทางการดูแลผู้ป่วยติดเตียงที่ไม่มีผู้ดูแลโดยการมีส่วนร่วมของชุมชน

บทคัดย่อ

การวิจัยเชิงปฏิบัติการนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนาแนวทางการดูแลผู้ป่วยติดเตียงในชุมชนที่ไม่มีผู้ดูแลโดยการมีส่วนร่วมของชุมชน ศึกษาในพื้นที่อำเภอสุวรรณภูมิ เลือกผู้ร่วมวิจัยแบบเฉพาะเจาะจง 60 คน  จากผู้ป่วยติดเตียงในชุมชนที่ไม่มีผู้ดูแลทั้งหมด 5 คน และผู้มีส่วนในการดูแล ประกอบดัวย แพทย์ 1 คน พยาบาลและสหวิชาชีพ 6 คน เจ้าหน้าที่สาธารณสุขประจำหมู่บ้าน 5 คน ผู้นำชุมชน 5 คน อาสาสมัครสาธารณสุข 20 คน อาสาสมัครผู้ดูแลผู้ป่วยในชุมชน 5 คน เจ้าหน้าที่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น 3 คน และเพื่อนบ้านผู้ป่วย 10 คน การวิจัยเน้นการปฏิบัติในพื้นที่ มี 2 วงรอบๆ ละ 4 ขั้นตอน 1) การวิเคราะห์สภาพการณ์ของผู้ป่วยติดเตียง 2) วางแผนการดูแลผู้ป่วยโดยผ่านเวทีประชาคม 3) ปฏิบัติตามแผนโดยกำหนดหน้าที่และมอบหมายงานผู้ดูแล 4) ประเมินผล      การดำเนินงานจากการทบการการทำงานและสะท้อนคิดผลการปฏิบัติ ข้อมูลเชิงคุณภาพ เก็บรวบรวมโดยผู้วิจัย จากการบันทึกภาคสนาม สนทนากลุ่ม การสัมภาษณ์เชิงลึก การเยี่ยมบ้าน ประชาคม และการสังเกต วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการวิเคราะห์เชิงเนื้อหา

ผลการวิจัย พบว่า แนวทางการดูแลผู้ป่วยติดเตียงที่ไม่มีผู้ดูแลโดยการมีส่วนร่วมของชุมชน ประกอบด้วย 1) การวางแผนจำหน่ายที่ครอบคลุมโดยสหวิชาชีพและภาคีเครือข่าย 2) การวางแผนและการดูแลผู้ป่วย จากการสะท้อนข้อมูลปัญหาการดูแล     รายกรณี โดยการมีส่วนร่วมของชุมชนทุกกระบวนการ 3) ประเมินผลแนวทางการดูแลผ่านการทบทวนการปฏิบัติและคืนปัญหาให้ชุมชน เพื่อปรับปรุงแนวทางให้เหมาะกับผู้ป่วย หลังจากชุมชนร่วมกันดูแลผู้ป่วยตามแนวทางเกิดการเปลี่ยนแปลงที่ดี 4 ส่วน ดังนี้ 1) ผู้ป่วยได้รับการดูแลอย่างเหมาะสม 2) ชุมชนมีส่วนร่วมในการดูแลผู้ป่วยตั้งแต่การวางแผนการจำหน่ายแล้วคืนข้อมูล       เพื่อวางแผนดูแลในชุมชน 3) การพัฒนาศักยภาพอาสาสมัครสาธารณสุขกับผู้ดูแลผู้ป่วยในชุมชน และ 4) ทีมสุขภาพมีทักษะเป็นผู้จัดการรายกรณี