การเปรียบเทียบความสำเร็จในการหย่าเครื่องช่วยหายใจระหว่าง การใช้แนวปฏิบัติการหย่าเครื่องช่วยหายใจแบบเดิมกับแบบใหม่ ในผู้ป่วยใช้เครื่องช่วยหายใจ โรงพยาบาลเจ้าพระยายมราช

บทคัดย่อ

การวิจัยเชิงปฏิบัติการนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พัฒนาแนวปฏิบัติการหย่าเครื่องช่วยหายใจโดยใช้หลักฐาน          เชิงประจักษ์ 2) ศึกษาผลของการนำแนวปฏิบัติการหย่าเครื่องช่วยหายใจแบบเดิมและแบบใหม่ต่อความสำเร็จในการหย่าเครื่องช่วยหายใจ แบ่งเป็น 2 ระยะ คือ ระยะที่ 1 การพัฒนาแนวปฏิบัติฯตามหลักฐานเชิงประจักษ์โดยใช้กรอบแนวคิดของ Rosswurm & Larrabee ระยะที่ 2 นำแนวปฏิบัติไปใช้จริงและประเมินผล ระหว่างเดือนธันวาคม 2565 ถึง มกราคม 2566  ตรวจสอบค่าดัชนีความตรงของเนื้อหาของแนวปฏิบัติฯ มีค่า 0.98 และหาคุณภาพโดยใช้เครื่องมือ AGREE II มีคุณภาพโดยรวมคิดเป็นร้อยละ 76.67 กลุ่มตัวอย่างจำนวน 120 คน แบ่งเป็นกลุ่มควบคุมและกลุ่มทดลอง จำนวน 60 รายต่อกลุ่ม เครื่องมือที่ใช้ประกอบด้วยเเนวปฏิบัติการหย่าเครื่องช่วยหายใจ แบบบันทึกข้อมูลส่วนบุคคลของผู้ป่วย และแบบบันทึกข้อมูลผลการใช้แนวปฏิบัติฯ วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงพรรณนา ไคสแควร์ การวิเคราะห์การถดถอยโลจิสติก และ Independent sample t-test

ผลการวิจัยพบว่า กลุ่มตัวอย่างทั้ง 2 กลุ่ม มีคุณลักษณะด้านอายุ เพศ การวินิจฉัยโรค และสาเหตุที่ทำให้เกิดภาวะหายใจล้มเหลวไม่แตกต่างกัน (p>.05) กลุ่มทดลองมีความสำเร็จในการหย่าเครื่องช่วยหายใจมากกว่ากลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<.001) และมีโอกาสเกิดความสำเร็จในการหย่าเครื่องช่วยหายใจมากกว่า 4.50 เท่า (95%CI=1.66-12.23) กลุ่มทดลองมีระยะเวลาที่ใช้เครื่องช่วยหายใจ และจำนวนวันนอนในหอผู้ป่วยน้อยกว่ากลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<.001) ผลการศึกษาชี้ให้เห็นว่าแนวปฏิบัติการหย่าเครื่องช่วยหายใจมีคุณภาพและนำไปใช้ได้จริง ข้อเสนอแนะ ควรทำการศึกษาการหย่าเครื่องช่วยหายใจในผู้ป่วยเฉพาะกลุ่มโรคที่สำคัญ หรือทำการศึกษาในกลุ่มช่วงอายุแต่ละช่วง