ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับความล้าของพนักงานขับรถ สำนักงานเขตแห่งหนึ่ง ในกรุงเทพมหานคร

บทคัดย่อ

การศึกษานี้เป็นการศึกษาแบบเชิงพรรณนา ณ จุดเวลาใดเวลาหนึ่ง มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาอัตราความชุกของการเกิดความล้า และปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับการเกิดความล้าในพนักงานขับรถของสำนักงานเขตแห่งหนึ่ง ในกรุงเทพมหานคร กลุ่มตัวอย่างคือพนักงานขับรถ จำนวน 87 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ 1) แบบสอบถาม  2) เครื่องมือวัดความล้า เครื่องวัดความถี่ของแสงกระพริบของสายตา สถิติที่ใช้ ได้แก่ จำนวน ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน วิเคราะห์หาความสัมพันธ์โดยสถิติ  Chi-square

ผลการวิจัยพบว่า 1) กลุ่มตัวอย่างเป็นเพศชายทั้งหมด มีอายุเฉลี่ย 46.63 ปี มีการรับประทานยาเป็นประจำ ร้อยละ 37.9 โดยส่วนใหญ่ขับรถเก็บขนมูลฝอย ร้อยละ 56.3 ขับรถปฏิบัติงานเฉลี่ยวันละ 6.04 ชั่วโมง 2) จากการศึกษาพบอัตราความชุกของการเกิดความล้าจากการทดสอบด้วยเครื่องวัดความถี่ของแสงกระพริบของสายตา ร้อยละ 11.5 โดยร้อยละ 70 ของพนักงานที่มีความล้าสังกัดฝ่ายรักษาความสะอาดและสวนสาธารณะ และ3) จากการศึกษาปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับความล้าของพนักงานขับรถพบว่า การรับประทานยาเป็นประจำมีความสัมพันธ์ต่อการเกิดความล้าของพนักงานขับรถอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p < 0.05) ทั้งนี้หน่วยงานควรจัดให้มีแนวทางป้องกันการเกิดความล้าของพนักงานขับรถเพื่อเป็นการป้องกันการเกิดอุบัติเหตุ