ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับความล้าของพนักงานขับรถ สำนักงานเขตแห่งหนึ่ง ในกรุงเทพมหานคร

บทคัดย่อ

     การศึกษานี้เป็นการศึกษาแบบเชิงพรรณนา ณ จุดเวลาใดเวลาหนึ่งมีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาอัตราความชุกของการเกิดความล้า และปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับการเกิดความล้าในพนักงานขับรถของสำนักงานเขตแห่งหนึ่ง ในกรุงเทพมหานคร กลุ่มตัวอย่างคือ พนักงานขับรถ จำนวน 87 คน ซึ่งได้จากวิธีการสุ่มตัวอย่างแบบชั้นภูมิ เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ (1) แบบสอบถาม (2) เครื่องวัดความสามารถของตาในการจับความถี่ของการกะพริบของดวงไฟ สถิติที่ใช้ ได้แก่ จำนวน ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน วิเคราะห์หาความสัมพันธ์โดยสถิติไคสแควร์ และการทดสอบของฟิชเชอร์

     ผลการวิจัยพบว่า (1) กลุ่มตัวอย่างเป็นเพศชายทั้งหมด มีอายุเฉลี่ย 46.63 ปี มีการรับประทานยาเป็นประจำ (ร้อยละ 37.9) โดยส่วนใหญ่ขับรถเก็บขนมูลฝอย (ร้อยละ 56.3) ขับรถปฏิบัติงานเฉลี่ยวันละ 6.04 ชั่วโมง (2) พนักงาน 10 คนมีความล้าจากการทดสอบด้วยเครื่องวัดความสามารถของตาในการจับความถี่ของการกะพริบของดวงไฟ คิดเป็นอัตราชุก ร้อยละ 11.5 โดยร้อยละ 70 ของพนักงานที่มีความล้าสังกัดฝ่ายรักษาความสะอาดและสวนสาธารณะ และ (3) จากการศึกษาปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับความล้าของพนักงานขับรถพบว่า การรับประทานยาเป็นประจำ เป็นเพียงปัจจัยเดียวที่มีความสัมพันธ์กับการเกิดความล้าของ พนักงานขับรถอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p < 0.05) ทั้งนี้ หน่วยงานควรจัดให้มีแนวทางป้องกันการเกิดความล้าของพนักงานขับรถ โดยการอบรมพนักงานขับรถให้มีการดูแลสุขภาพและการนอนหลับที่เพียงพอก่อนการขับรถ จัดให้มีการพักก่อนการขับรถครั้งต่อไป รวมถึงการตรวจสอบความล้าด้วยตนเองก่อนการขับรถ เพื่อเป็นการป้องกันและลดการเกิดอุบัติเหตุ